Ten

Ik lig op mijn bed mijn kater proberen uit te slapen als mijn telefoon gaat en ik een huilende Naila aan de lijn heb.
''Wil je me alsjeblieft komen halen''? snikt ze bijna smekend.
''Maar wat is er dan gebeurt''? vraag ik bezorgt en ga rechtop zitten.
''Leg ik dan wel uit maar ik wil hier gewoon weg''.
''Maar krijg je dan geen ruzie met je pleegouders''?
''Dat heb ik toch al, erger kan het niet worden'' antwoord ze en barst in tranen uit.
''Ik om je wel halen, zorg dat je dan met je spullen klaar staat'' ik hang op en stap meteen in mijn auto.
Als ik voor haar deur sta komt ze meteen met twee tassen de deur uit gerent, dumpt de tassen op de achterbank en stapt naast me in.
Als we weg rijden zie ik in mijn achteruitkijk spiegel haar pleegouders naar buiten komen.
Ik kijk even naar Naila die naast me zwijgend naar buiten staart en ik besluit om nog maar even niks te zeggen.

''We zijn er'' zeg ik de auto parkeer voor een appartementenblok.
Naila stapt zwijgend uit en kijkt omhoog naar alle balkonnetje van de appartementen die versiert zijn met lichtjes.
Ik open de voordeur voor haar en sleep haar twee tassen door het trappenhuis. Gelukkig woon ik op de tweede verdieping dus hoef ik maar vier trappen op.
''welkom in mijn paleisje'' zeg ik en draai het slot van de voordeur open.
Ik zet haar tassen in de gang en ga haar voor naar de woonkamer.
Ze kijkt bewonderend rond en gaat dan op de grote zwarte stoffen bank zitten.
ik ga naar de keuken en kom even later weer terug met twee kopjes thee.
''Dankje'' zegt ze een beetje schor, baast in haar thee en neemt een slokje.
''vertel me nu eens wat er is gebeurt'' ik zet mijn thee neer.
Ook Naila zet haar thee neer en begint aan haar verhaal.