21# Summer

Nerveus plofte ik op en neer op mijn vliegtuigstoel. Over vijf minuten zouden we landen in Volterra. Alice zat naast me en keek geïrriteerd over de rand van haar tijdschrift heen. ''Kap nou is, zenuwpees.'' mompelde ze. Ik keek haar aan en zei: ''Jij zou je ook bloednerveus voelen als Jasper op het punt stond om het tegen de Volturi op te nemen.'' Alice rolde met haar ogen en fluisterde: ''Laat hem dan gewoon stoppen. Jij bent hier degene met die gave.'' Er ging een lampje aan in mijn hoofd. Natuurlijk, ik hoefde er alleen maar aan te denken en Ryan zou terugkeren naar Forks. Naar mij.
Ik duwde die gedachte snel weg uit mijn hoofd. De hele reis lang had ik al aan hem gedacht en gehoopt, zelfs gesmeekt om hem terug te laten komen. Het lag waarschijnlijk aan de afstand die zich nu tussen ons in bevond.
Ik zuchtte en keek rond. Alleen de vampiers met de gaves en Carlisle waren meegekomen. O ja, en Emmett. Dus eigenlijk iedereen behalve Rosalie, Esmé, Tanya en Carmen. Carlisle had eerst nog gevraagd of ze mee wilden, maar Esmé, Rosalie en Carmen stonden erop dat ze op Renesmee zouden passen. Tanya schonk geen aandacht aan mijn grote liefde die op het punt stond om zelfmoord te plegen. Alice voelde in haar jaszak en haalde er iets glinsterends uit. Met een snelle beweging propte ze het in mijn hand en klemde hem dicht. ''Als hij echt niet wilt luisteren moet je hem overtuigen met dit.'' fluisterde ze in mijn oor. Ik opende mijn hand en bekeek het glitterende, gouden juweel. Het was een prachtige ketting met een gouden bedeltje van een wolf eraan. Ik bekeek het van alle kanten. Wat betekende dit sieraad voor Ryan?