Peter.

De batterijen rolden uit de afstandsbediening toen Max hem oppakte. Zijn hand schoot uit om ze te pakken, maar ze rolden onder de bank. Het duurde een paar seconden voor hij voor de bank knielde om ze te op te rapen Hij veegde het stof van zijn mouw voor hij de batterijen weer terug in de afstandsbediening deed. Hij liet ze telkens uit zijn handen glippen of deed ze er verkeerdom in.
Uiteindelijk lukte het hem de tv aan te zetten en rusteloos te zappen. Hij kon zijn aandacht eigenlijk niet goed bij de programma’s houden en hij haakte na een paar minuten weer af.
Hij zuchtte en liep naar de keuken om een blikje bier te openen. Maar toen hij het aan zijn lippen zette, bedacht hij zich. Die kant wilde hij niet op gaan.
Hoofdschuddend goot Max het blikje leeg in de gootsteen en zette het op het aanrecht. Hij had afleiding nodig, al kon hij zich niet indenken wat hem nu zou kunnen afleiden. Hij bleef in de keuken staan en luisterde naar het geluid van de tv in de woonkamer. De stem van de nieuwslezer vulde de hele kamer, maar klonk als een vaag gebrom in de keuken terwijl het blauwe licht door het keukenraam viel en Max’ gezicht bescheen. Hij rook het bier in de gootsteen en hij draaide de kraan open om het weg te spoelen.
Max liet het koude water over zijn handen stromen en probeerde zichzelf te kalmeren. Hij merkte dat zijn vingers trilden, maar misschien was dat alleen een reactie op het water. Hij sloot zijn ogen en probeerde om alleen het zwart van zijn oogleden te zien. Hij wilde de herinneringen aan gisteravond niet nog eens beleven.
Zijn handen omklemden de rand van het aanrecht waardoor zijn knokkels wit werden. Hij probeerde zijn gedachten even op een rijtje te zetten voor hij weer naar de woonkamer zou gaan. Hij had zijn zusje een paar minuten geleden binnen horen komen.
‘Zo, wat ben jij vroeg,’ zei hij met een stem die niet helemaal op die van hem leek.
‘Ja, hè,’ zei Mary glimlachend. Ze deed haar jas uit en legde die over de stoel. ‘Mam is natuurlijk aan het werk, maar waar is pap? Hij was toch altijd zo vroeg thuis op vrijdag?’
Max haalde nonchalant zijn schouders op. ‘Geen idee. Ik heb hem nog niet gezien.’
Hij vlocht zenuwachtig zijn vingers in en uit elkaar terwijl hij zich afvroeg of hij Mary in vertrouwen moest nemen. Maar hij kon het haar niet aandoen. Zoals ze daar stond, met haar lange blonde haren, lichtblauwe ogen en haar smalle gezicht, leek ze zo gevoelig, zo kwetsbaar. Ze zou het niet kunnen verdragen als hij het haar zou vertellen. Ze zou huilen, zeggen dat het niet waar was en naar haar kamer gaan.
Max besloot om het voor zich te houden. Vroeg of laat zou het bij anderen ook opvallen, dan stond hij er niet alleen voor.
Hij keek naar Mary. Ze lachte toen ze haar telefoon uit haar zak haalde en een sms’je bekeek. Hij vroeg zich af of hij nog ergens om kon lachen. Waarom zou hij? Na wat er gisteravond was gebeurd.
Max hoorde dat er een deur openging en even later klonken er voetstappen in de hal. Een jas werd uitgetrokken en opgehangen. Twee schoenen werden losgeknoopt en een deurknop werd omgedraaid.
Het was alsof het allemaal in slow motion gebeurde. Max staarde naar de deurknop die maar heel langzaam omdraaide. Hij wilde dat de persoon in de hal eens wat sneller deed, zodat hij kon zien of het zijn vader was of niet.
Tegelijkertijd vroeg hij zich af of hij niet snel naar boven moest rennen. Hoe moest hij zijn vader nou onder ogen komen? Allerlei vragen spookten in die paar seconden door zijn hoofd en hij kon er niet op tijd een antwoord op verzinnen.
‘Hoi, mam,’ zei Mary vrolijk. Ze keek even op van haar mobieltje om haar moeder te groeten en ging toen aan de keukentafel zitten. Rachel glimlachte naar haar dochter en keek naar Max, die zijn handen diep in de zakken van zijn broek stopte en naar zijn gympen keek.
‘Hallo, ma,’ mompelde hij. Hij was bang dat als hij zijn moeder in de ogen zou kijken dat ze zou zien dat er iets aan de hand was. En dat was het laatste dat hij wilde.. Hij kon zich heel goed voorstellen hoe zijn moeder zou reageren. Ze zou geen woord uit kunnen brengen en een hele week stil zijn tot hij haar uiteindelijk op de bank aan zou treffen, met een zakdoek voor haar gezicht en een vermoeide uitdrukking op haar gezicht. Ze zou hem omhelzen en dan moest hij haar naar bed sturen, zodat ze kon slapen en het even vergeten. Dat wilde hij haar allemaal niet aan doen.
Hij glimlachte naar zijn moeder en wist dat die zijn ogen niet bereikte, maar hij staarde vlug weer naar de zolen van zijn blauwe sportschoenen die los begonnen te laten. De witte veters waren verkleurd en op de neus van zijn linkerschoen zat een groene grasvlek. De pijpen van zijn lichte spijkerbroek vielen over de rand van zijn schoenen en waren gerafeld. Hier en daar zat een gat zodat zijn zwarte sokken zichtbaar waren onder zijn kleren.
Max luisterde naar zijn moeder in de keuken. Hij had het idee dat hij zichzelf vanaf een afstandje bekeek en zich niet bewust meer was van zijn omgeving. Het was alsof hij vast stond aan het einde van een lange gang waarvan de deur op slot was; hij wist niet wat hij moest doen. Of hij moest blijven staan en hopen dat iemand van achter de deur hem zou openen zodat alles weer goed was of dat hij terug moest gaan om een andere manier te verzinnen om binnen te komen.
Het geluid van stromend water in de keuken betekende dat Rachel bezig was met de afwas en aan het geïrriteerde gekras van een pen hoorde Max dat Mary moeite had met haar huiswerk. Normaal zou hij haar helpen, maar hij durfde haar en Rachel niet wakker te maken uit hun vredige droom dat alles goed was en hen terug te slepen naar deze nachtmerrie.
‘Max,’ klonk het vanuit de keuken. ‘Wil je even komen afdrogen?’
Max slofte naar de keuken en pakte een groen geruite theedoek uit een lade in een van de keukenkastjes. In een langzaam tempo begon hij de borden af te drogen en zette ze weg in het kastje onder het mahonie kleurige aanrecht.
‘Dankjewel,’ zei Rachel toen Max het laatste glas uit het afdruiprek pakte en dat afdroogde voor hij het opborg. ‘Zou je nog wat voor me willen doen?’
‘Dat ligt er aan,’ zei hij dof.
Rachel gaf hem een papiertje met een telefoonnummer.
‘Het nummer van een collega van je vader, Rob, geloof ik,’ legde ze uit toen Max vragend opkeek van het briefje. ‘Hij is zijn telefoon vergeten’ (Expres vergeten, dacht Max) ‘en hij heeft niet gezegd wanneer hij thuiskomt.’
Max zei niets. Hij staarde naar het witte papier dat opeens pijn leek te doen aan zijn ogen. Hij wilde helemaal niet dat zijn vader thuis zou komen. Hoe zou hij reageren als Max hem belde? Er was maar een manier om daar achter te komen.
Met de telefoon in zijn hand ging Max op de trap zitten, waar hij niet gestoord zou worden. Hij toetste het nummer in en wachtte met ingehouden adem.

Max’ raam stond open. Een koel briesje streek over zijn gezicht en blies zijn lange, bruine haar over zijn voorhoofd. De donkere gordijnen waren nog open en een bleke maan scheen hem toe.
Het begon zachtjes te regenen. Het ritmische geluid van de druppels op het dak susten Max langzaam in slaap. De druppels waaiden door het raam en maakten donkere vlekjes op zijn lakens, maar hij merkte het al niet meer.
Max had op bed liggen staren terwijl de gebeurtenissen van de afgelopen avond zich opnieuw voor hem af leken te spelen als een slechte film.
Het gesprek met zijn vader was nog niet zo slecht verlopen als hij dacht. Hij had hem heel normaal toegesproken en Max kon nergens uit opmaken dat hij zich iets van de avond ervoor herinnerde, hij was immers dronken geweest en hijzelf had er niets aan overgehouden. Alleen Max was geslagen.
Ook toen hij thuiskwam, liet Peter niets aan zijn vrouw of kinderen merken. Max was direct na het gesprek naar zijn kamer gegaan en daar lag hij nu ook te slapen. Rachel zou dadelijk wel naar boven komen om te kijken wat hij daar uitvoerde, omdat hij nooit zo lang alleen op zijn kamer zat.
Max had al die tijd nagedacht. Misschien verbeeldde hij het zich gewoon allemaal en was al dit gedoe eenmalig. Hij had er normaal ook nooit iets van gemerkt. Het was vast gewoon loos alarm en hij was blij dat hij het er niet met zijn moeder over had gehad.
Maar als het nou niet zo was, had hij even later gedacht. Als het nou wel waar was wat hij had gezien, moest hij zijn geheim dan met iemand delen? Hij had besloten om niet meteen naar zijn moeder te gaan, ze zou het niet aan kunnen en Mary was nog te jong.
Max werd wakker van de regendruppels die op zijn gezicht vielen. Ze schudden hem ruw wakker en hij stond vlug op om zijn raam dicht te doen. Zijn kussens waren doorweekt en zijn vloer onder het raam was drijfnat. Hij hing zijn kussensloop op de verwarming en droogde met zijn handdoek de vloer.
Op de digitale wekker op zijn nachtkastje stond dat het tien over acht was. Vlug fatsoeneerde Max zijn haar dat in de war zat van het slapen en streek zijn T-shirt glad. Zijn ouders wilden dat hij en zijn zusje om acht uur altijd even naar beneden kwamen. Vaak om even de dag door te nemen.
Mary was al beneden, maar Max keek niet naar haar. Hij keek naar zijn vader die doodnormaal deed alsof hij de krant las, want Max zag dat zijn ogen niet meer bewogen zodra hij de kamerdeur achter zich dichtdeed.
Max scheurde zijn blik los van zijn vader toen zijn moeder een kop thee aanreikte. Hij pakte de dampende beker en ging naast Mary op de bank zitten. Max blies in de Jip en Janneke-beker en even kwamen de herinneringen aan hem en zijn vader weer boven. Hij las hem ’s avonds altijd voor, toen hij nog klein was. Max was te klein geweest om te kunnen beseffen dat zijn vader dit zou doen. Zelfs als hij ouder was zou hij hier nooit iets van begrepen hebben. Hij begreep het nu niet eens.
Om acht uur griste Mary de afstandsbediening van de televisie uit haar moeders hand en zapte naar RTL 4.
Peter vouwde de krant op en keek Max aan. Tot de reclame begon en hij kon praten.
‘Heb je al iets voor zaterdag?’ vroeg hij.
Max wist dat zijn vader niets zou zeggen waar zijn vrouw en dochter bij waren.
‘Nee,’ antwoordde Max en hij probeerde zo kalm mogelijk te klinken.
‘Mooi,’ Peter glimlachte. ‘Ik wilde je graag meenemen.’
‘Meenemen?’Max had niet echt naar zijn vader geluisterd.
‘Jullie hebben al in tijden niets samen gedaan,’ spoorde Rachel Max aan
‘Ja, maar ik kan niet, zaterdag,’ zei Max.
‘En net zei je nog dat je niets had die dag,’ Peter keek Max achterdochtig aan.
‘Ik heb voetbaltraining.’ Max hoopte dat de opluchting in zijn stem niet werd opgemerkt. Het was ook helemaal niet waar.
Peter keek hem teleurgesteld aan en Max kreeg het gevoel dat hij zijn vader echt had gekwetst, maar hij kon dat schuldige gevoel gelukkig gemakkelijk van zich afschudden omdat hij wist dat het uitje heel verkeerd af zou lopen.
Max was nog nooit zo blij geweest dat hij tien minuten later weer naar boven mocht. Peter had geen kans meer gehad om nog iets over zaterdag te zeggen en het zag er naar uit dat hij er onderuit kon komen.
Boven luisterde Max naar de geluiden van beneden en kreeg geen kans meer om na te denken. Hij zou het vandaag vertellen. Hij vond dat hij beter eerlijk kon zijn dan dat hij weken lang deed alsof hij van niets wist. Dan zou alle ellende ook zijn schuld zijn en niet alleen die van Peter.
Max veerde overeind toen hij zijn vader de trap op hoorde komen. Hij herkende hem meteen toen hij de gelaarsde voetstappen op het donkerblauwe tapijt hoorde. Peter deed zijn slaapkamerdeur achter zich dicht en stelde Max daarmee in de gelegenheid stilletjes naar beneden te gaan.
Rachel stond in de keuken, met het raam open en ze stak een sigaret op.
‘Het is koud buiten,’ legde ze uit. ‘Daarom rook ik binnen.’
Max schuifelde zenuwachtig met zijn voeten en hij was bang dat zijn moeder hem door zou hebben. Ze herkende zijn onrustige trekjes.
‘Rachel…’ zei hij aarzelend.
Zijn moeder nam een trekje van haar sigaret en blies langzaam een donkere rookwolk de keuken in. Ze keek Max onderzoekend aan en als reactie daarop stak Max zijn handen in zijn vest.
‘Ja, Max,’ haar stem klonk afwachtend, maar Max voelde dat ze iets vermoedde.
Max zuchtte en begon zijn moed bijeen te schrapen. ‘Ik wilde je iets vertellen.’
Rachel kneep haar ogen een beetje toe, maar zei niets. Max ging verder.
‘Ik was gisteren alleen thuis en toen -’
Rachel liet wat rokende as in een asbak vallen en keek Max weer met diezelfde doordringende blik aan. Het was alsof ze recht door hem heen keek en zag wat hij dacht. ‘Wat wilde je me vertellen?’
‘Die zaterdag, hè,’ zei hij. ‘Kan je tegen pap zeggen da’k niet kan? Ik – ik moet voetballen, maar dat was ik vergeten.’
‘Dat heb je me al verteld,’ zei Rachel ongeduldig.
‘O.’
Rachel kiepte de volle asbak leeg en zette hem in de gootsteen. De rooklucht bleef even hangen en Max wilde dat het raam dicht mocht.
‘Je kunt altijd alles tegen me zeggen,’ zei ze ineens.
Max keek op. Haar gezicht was oprecht.
‘Wat is er aan de hand, lieverd?’
‘Niks,’ mompelde Max tegen zijn schoenveters. ‘Ik ga weer naar boven.’
Voor Rachel hem tegen kon houden, draaide Max zich om en liep de rokerige keuken weer uit. Op de trap luisterde hij even of hij zijn vader hoorde in zijn slaapkamer, maar het was helemaal stil.
Max liet zich op zijn bed vallen nadat hij zijn slaapkamerdeur achter zich dicht had getrokken. Hij voelde zich heel stom. Waarom durfde hij het niet gewoon tegen Rachel te zeggen? Hij wilde haar geen pijn doen en hij wilde niet dat hij dadelijk tussen haar en Peter moest kiezen. Hij zou niet weten bij wie hij moest blijven. Zijn drankverslaafde vader of zijn huilende moeder. Hij moest het nog maar een tijdje zo laten. Dan léken ze tenminste nog gelukkig.