8|| Yulivee Michelle Lahote

Voor het vorige hoofdstuk, Yulivee
Ik liet de wolven in de voortuin zitten. Hoe ga ik dit ooit aan Paul uitleggen? Hé Paul, ja sorry dat ik niet opschool was maar ik was in het bos en toen schoten een paar mensen twee wolven neer en toen dacht ik: Weet je wat, laat ik hun kindjes mee nemen naar huis, dat vind je toch wel goed?
De reactie die zou komen hoef ik niet in real life mee te maken. Als er iemand écht snel over de rooie gaat is het Paul wel.
'Zeggen dat jullie gewoon honden zijn vind ik een beter idee.' Mompel ik, 'Nu nog namen verzinnen.' Ik staar richting het bos en let er meteen op of Paul of andere mensen er niet aankwamen. Forest en Wood lijken me best mooie namen, maar wie word wie. Nou, daar kom je maar op één fatsoenlijke manier achter. Ik loop tien meter bij de puppies vandaan en ga op mijn hurken zitten.
'Forest, Forest, kom is.' De wolven blijven me aan kijken en ik herhaal de naam tot en van de twee in beweging komt en op me afkomt sprinten. Het meisje met de grijze ogen rent twee passen en gaat dan over op springen waardoor ze in twee sprongen bij me was.
'Jij ben vanaf nu Forest.' Ik loop naar de andere 'En jij Wood.' Dat is ook weer opgelost.
Nu Paul nog overtuigen en zorgen dat ze bij ons mogen blijven.