7|| Yulivee Michelle Lahote

Yulivee Lahote
Ik word wakker van iets klefs dat over mijn wang gaat. Als ik mijn ogen doe kijk ik in drie paar ogen. Twee grijzen en één groenen. Op mijn borst zat een klein boltje en naast mij nog één. Een grotere wolf hing over me heen, maar kwam niet kwaadaardig over. Door het geschreeuw van mensen schiet ik overeind. Door het bos heen rennen een groepje mannen. De grotere wolf schiet er vandoor en blijft wachten op haar puppies. Om mijn arm zaten vier armbanden die je meerdere keren om je arm heen kon wikkelen. Snel maak ik ze los en pak de twee puppies in hun nek vel. Een licht gegrom komt omhoog uit hun keeltjes en de moeder komt weer om me af. Ik doe snel de armbanden om hun nekjes heen en maar ze vast waardoor ze op halsbanden lijken. Een vierde wolf komt uit het bos lopen met een mankere poot. Het valt me op dat de grote wolven allebei vrouwtjes zijn, maar deze heeft bruine ogen net zoals de andere pup. Ik probeer bij de andere wolven te komen om de andere armbanden ook om hun heen te doen. Allebei lopen ze van me vandaan en schudden hun koppen. Ze draaien zich tegelijk om, groeten allebij nog even hun kind en gaan er dan vandoor. Nog voor ze een stap verzet hebben klinkt er een knal en gaat de manke wolf onderuit. De andere gaat er vandoor en ik ren naar de puppies en til ze allebij op. Ik hoor wat gemompel en het groepje splitst op. Twee gaan de andere wolven achterna en de andere lopen mijn kant op.
'Geef ons die wolven.' Ik trek "verrast" mijn wenkbrauw op.
'U heeft toch net de wolf dood geschoten?' Zeg ik en de man zucht.
'Die je in je armen hebt.' Ik verhef mijn stem om geloofwaardiger over te komen.
'Wilt u alstublieft mijn honden geen wolven noemen. Dit ras mag dan wel wolfshonden heten, maar dat maken ze nog echte wolven!'
'Kun je bewijzen dat het geen wolven zijn, ze lijken er anders wel op.'
'Je ziet toch dat ze halsbanden hebben. En u laat mijn honden met rust anders stap ik naar de politie!' Zeg ik boo en geïrriteerd, ga weg, ga weg, ga weg, ga gewoon weg. Iemand komt naar ons toe rennen.
'Hé Yulivee! Alles oké?' Ik draai me om en kijk naar een vrouw met kort zwart haar.
'Ja hoor!' De vrouw, die meestal omgaat met Paul, loopt naar de mannen toe.
'Sorry hoor, ik ben Leah Clearwater.' Zegt ze terwijl ze een hand uitsteekt. 'En dit is mijn zusje Yulivee Clearwater.'
De mannen grommen en een daarvan leunt op zijn geweer.
'Wat doet ze hier?'
'De honden uitlaten natuurlijk, het duurde een beetje lang dus ik was haar gaan zoeken.' Ze draait zich om en loopt weer op mij af.
'Bedankt dat u haar beschermt heeft tegen die wolf, maar wij zouden graag weer naar huis gaan.' Ze slaat haar arm om me heen en we laten de mannen in verbijstering achter. Als we buiten hun gehoor berijk zijn en ze ons niet meer kunnen zien laat Leah me los.
'Vertel één goede reden dat ik je twee échte wolven heb laten beschermen.' Ik kijk de puppies aan en houd ze omhoog zodat ze op ooghoogte van Leah zijn.
'Zou jij zoiets schattigs ooit laten vermoorden?' Ze schud haar hoofd,
'Je beseft dat ik dit Paul moet laten weten?'
'Ehh, ja.' Ik trek een pruillip.
'Ik besef ook dat ik het niet ga vertellen, maar alsnog! hoe wilde je de wolf achtige trekken later gaan verklaren?'
'Wolfshonden?'
'Die zien er als ze groter zijn toch net iets... ander uit.' Ik knik,
'Ik denk dat me dat wel lukt.'
'Waarom was je trouwens daar, hoor je niet op school te zitten?'
'Ik... ehh.' Leah zucht,
'Als er iets is moet je het gewoon vertellen, ik luister we.'
'Oké.' Mompel ik terwijl we voor ons huis staan en ik de deur opendraai. 'Nog bedankt!'
'Geen punt.' Na een paar minuten was ze uit het zicht verdwenen en doe ik de deur dicht.
De twee puppies staren me nieuwsierig aan.
Hoe ga ik dit uitleggen, aan Paul?