6|| Yulivee Michelle Lahote

Ik schiet overeind op het moment als mijn wekker gaat, gisteren avond was ik vrij laat gaan slapen waardoor de wekker midden in mijn droom was beland.
Gelukkig maar, het was weer de zelfde droom zoals altijd. Elke avond op nieuw, elke keer nog enger.
Ik trap de lakens van me af en kleed me meteen aan, ik zou wel douchen als ik van school of kom. Nog half slapend loop ik mijn kamer uit en stommel ik de trap af. Paul was de eerste drie uur vrij vandaag en hoefde alleen de laatste zes uren nog maar naar school. Normaal chek ik op dit soort dagen altijd even of ik nog mail had van die idioten die denken dat ze stoer zijn. Alleen had ik er nu even geen tiijd voor aangezien ik naar school moet lopen, bovendien zijn die mensen zo goed als altijd te laat. Aangezien ze in mijn klas zitten weet ik dat. De irritantste van het stel was Dimitri, die een soort van de domme leider speelt, zijn knechtjes zijn dan nog Daniel en Robor en dan heb je nog de twee mee lopertjes Samiel -verrassend genoeg het broertje van Daniel- en Terqi -die pas net op onze school zit-. Ofwel het was altijd vijf tegen één.
Ik trek mijn jas aan en loop met mijn sleutel in m'n hand de deur uit. Achter me traai ik de deur opslot en loop naar het hek. Met een tingeltje valt het pinnetje terug als ik het hek door ben en hem achter me dicht gooi. Ik kijk op mijn horloge om te chekken hoe laat het is en kom er al snel achter dat het later is als geplant. Na een paar meter gewoon gelopen te hebben ga ik rustig rennen zodat ik misschien nog optijd de school zou kunnen halen.
Via het strand zou ik het snelste bij de school komen en niet last hebben van auto's of mensen die denken: "hmmm laten we is lekker sloom gaan joggen en voor iedereen het pad blokkeren."
Ik loop voorbij een paar rotsblokken en word verrast door een groepje mensen die er van achteren vandaan springen.
'Als we daar Michelle niet hebben.' Grinnikt de voorste jongen met een getinte huid en zwart haar, een gemiddelde la push bewoner. Ik loop een paar stappen achteruit op het moment als hij naar voren stapt. De andere vier jongens gaan om me heen staan waardoor ik niet zo snel weg kan.
'Nu je broer er eindelijk niet is heb je nog heel wat trappen in te halen.' Dimitri en de rest komen iets dichter bij. Honderd meter van ons vandaan begint het bos pas, als ik die nou is zou kunnen bereiken. Samiel wad de gene die de weg versperde richting het bos. Ik bukte wat een opgetrokken wenkbrauw opleverde bij Dimitri en pakte met mijn hande een schep zand. Voor hij besefte wat ik met zand zo moeten doen gooide ik het bij Samiel in zijn gezicht en rende langs hem heen. In het zand was rennen niet heel gemakkelijk, maar hierop hadden hun ook geen voordeel.
Voor ze me in gehaald hadden ren ik al het bos in. Even dacht ik de tijd te hebben om achterom te kijken, ze waren dichter bij als ik verwacht had.
Ik kijk weer voor me uit en ren het bos nog dieper in. Uiteindelijk hoor ik hun niet meer achter me rennen en draai ik me om. Ik zie hun net achter een paar bomen verdwijnen. Ik ren weer dieper het bos in om zeker van te zijn dat ze me niet meer terug vinden. Een dikke boom doemde voor me op, zijn wortels staken ver uit de gron. Oppassen dus anders val ik erover. Bedacht ik me toen mijn voet in één van de wortels bleef haken. Een stekende pijn ging door mijn hoofd heen. Het bos begon te draaien tot ik niet meer kon ontdekken wat boven of onder was, langzaam werd het donkerder richting het zwart. Vreemd, het was nog lang geen avond.