008

Nadat ik afscheid heb genomen van Kimberly ben ik naar huis gegaan, mijn nieuwe aankopen heb ik opgeruimd en ik ben meteen gaan slapen. Ik ben zo moe dat ik direct mijn bed induik en mijn ogen sluit. Hoe sneller ik slaap hoe eerder het mijn verjaardag zou zijn, dacht ik zo.
De volgende morgen word ik wakker van het geluid van mijn iPhone, slaperig grijp ik naar mijn nachtkastje en neem mijn telefoon op.
'Hallo?' mompel ik hees in mijn telefoon.
Direct beginnen Scarlett en Kimberly in mijn oor te schreeuwen en te zingen, direct zit ik rechtop in mijn bed en kreeg een grote glimlach op mijn gezicht.
'Thank you girls!' roep ik in mijn telefoon 'komen jullie zo meteen, want jullie moeten me helpen voor vanavond!'
Er klinken instemmende geluiden aan de andere kant van de telefoon en niet veel later hangen we op.
Ik spring mijn bed uit en loop naar de badkamer toe, ik zet mijn muziek aan en laat het water stromen. Ik trek mijn pyjama uit, en stap onder de warme stralen. Zingend was ik mijn haren en blijf dan nog even genietend onder de warme stralen staan. Met een brede lach op mijn gezicht, droog ik mezelf af en sla een handdoek om mezelf heen, ik stap onder de warme stralen.
Ik bedenk me dat ik de jongens van gisteren nog moet uitnodigen. Snel sms ik de jongens, met de tijd en mijn adres. Ik trek een skinny jeans en een wijde trui aan en doe mijn haar in een snelle knot nadat ik het heb geborsteld.
Ik huppel naar beneden, benieuwt naar de cadeaus die beneden liggen. Ik open de deur naar de woonkamer, maar de woonkamer is leeg.
'Mam? Pap?' roep ik door het huis heen. Het enige wat ik hoor is mijn eigen echo. Boos sla ik mijn armen over elkaar heen en loop naar de keukentafel, zoals verwacht ligt daar al een briefje. 'Madison, wij zijn op zakenreis, tot volgende week!'
Ik laat mijn ogen over de regels heen glijden, geen eens gefeliciteerd. Ik verscheur het briefje en zak op de bank neer, de tranen staan in mijn ogen en lopen langzaam over mijn wangen.
Nooit zijn ze thuis, zelfs niet op mijn eigen verjaardag. Ik veeg ruw de tranen van mijn wangen als de deurbel gaat, ik tover een neppe glimlach op mijn gezicht en loop naar de deur. Ik open de deur en Scarlett en Kimberly bespringen me, zodat ik op de grond val. Lachend sta ik op, zonder dat ze wisten dat ik chagrijnig was, hebben ze me toch weer weten op te vrolijken.
Scarlett trekt me overeind en sluit de deur.
'Wat moeten we allemaal nog doen vandaag?'
'Inkopen doen, versieren en onszelf omtoveren!'
'Laten we dan maar meteen beginnen met het versieren van dit huisje.'
Ik grinnik om de opmerking van Kimberly. Klein, zo zou je ons huis absoluut niet noemen, het is eerder een doolhof vooral als je hier nooit komt.
Ik haal de slingers en ballonnen uit de garage en samen met Scarlett en Kimberly begin ik het huis te versieren. Als we even later klaar zijn trekken we snel onze schoenen en jassen aan en rennen half naar de supermarkt, in de supermarkt slaan we vooral veel alcohol, frisdrank en chips in.
Thuis gooien we alles op de keukentafel en vullen de koelkast met alles wat we hebben ingeslagen. Kimberly pakt me bij mijn arm en trekt me giechelend mee naar boven.
'Wat ga je aandoen?' vraagt Scarlett, die achter ons aan was gerent.
'Ik weet het nog niet zeker, ik twijfel tussen deze twee.'
Ik loop snel mijn inloopkast in en pak er twee jurkjes uit. Twee heel verschillende, de ene had een bovenkant van spijkerstof, en de onderkant was bol met witte stipjes. De andere had een glitterbovenkant en bol aan de onderkant.
Scarlett en Kimberly kijken met open mond naar de jurkjes.
'Welke?'
'Die tweede!' roepen ze in koor.
'Duidelijk!' en snel hang ik het andere jurkje terug. Ik trek mijn jurkje aan. Kimberly en Scarlett zijn weer naar beneden gerent omdat ze een verassing voor me hadden.
Met een glimlach kijk ik in de spiegel. Ik kijk naar mijn spiegelbeeld, ik knijp mijn ogen even dicht en kijk nog eens. Ik ben het die daar staat, maar toch ook niet. Mijn spiegelbeeld heeft een zwart jurkje met glitters aan met een tailleriem en haar haren zaten in een vlecht.
Ik voel aan mijn taille, maar daar zat toch echt geen riempje, ik voel aan mijn haren, maar die zaten ook gewoon nog los.
Ik schud langzaam mijn hoofd van ongeloof. Snel pak ik de spiegel om en draai hem naar de muur toe.
'Wie komt mijn haar en make-up doen?' roep ik naar beneden. Als antwoord krijg ik voetstappen die de trap op rennen.