Hoofdstuk 51

Het avondeten was echt gezellig. Ik kletste vrolijk met alle leraren, zelfs met professor Sneep. Ik kreeg hem uiteindelijk zover, samen een knalbonbon open te trekken. Ook daar kwam een vreemde hoed uit. Hij was knalroze met gele stippen. Voor hij het doorhad, had ik de hoed al op zijn hoofd gezet. Zelf droeg ik nog steeds mijn vaders hoed. Sneep wilde zijn hoed al snel weer van zijn hoofd halen. ‘Ah toe nou professor. Het staat u hartstikke leuk!’ Roep ik uit en ik grijp snel zijn hand vast. ‘Ben ik het helemaal mee eens Severus! Je zou vaker roze moeten dragen, dat is echt helemaal jou kleur.’ Lachend laat ik zijn hand los en pak een stuk taart. Uiteindelijk staat mijn vader op, maar ik ben dit keer voorbereid. Ik houd me vast aan de stoelleuning en ik blijf dit keer gelukkig gespaard.
‘Laten we voor naar bed gaan nog even het schoollied zingen! Bij kerstmis hoort muziek! Het klopt, we zingen hem normaal alleen aan het begin van het jaar. Er is geen speciale reden voor! Ik ben gewoon dol op muziek!’ Hij wenkt naar mij. Ik wordt langzaam rood en loop naar hem toe. ‘Zou jij ons willen dirigeren?’ Onzeker knik ik. ‘Je kunt het wel,’ fluistert hij. Ik knik en pak mijn eigen toverstok. ‘Normaal zingen we onze eigen lievelingsmelodie, maar voor de verandering zal Lucinda, mijn lieve kleine meisje, ons begeleiden.’ Ik bijt even op mijn lip om de woorden, mijn lieve kleine meisje, het is zo lief dat hij dat zegt. Mijn vader zwaait met zijn toverstok en de gouden linten met de tekst zweven alweer boven de tafels. ‘Ga je gang!’ Vrolijk begin ik mijn lievelingsmelodie te dirigeren. Verbazingwekkend genoeg volgt iedereen perfect. Genietend luister ik naar de tekst en mijn lievelingsmelodie.

Zweinstein, Zweinstein, Zwijnig Zweinstein,
Leer ons toch volop.
Of we nu oud en kaal zijn,
Of jong met een puistenkop.
Prop onze hoofden vol met weetjes,
Hopelijk voelen ze zich daar thuis,
Want nu zijn ze leeg en tochtig,
Vol vliegjes, stof en gruis.
Leer ons wat het weten waard is,
Maak ons ietsje minder dom,
Doe je best, dan doen wij de rest,
En studeren onze hersens krom!

Breed glimlachend dirigeer ik de laatste noot weg en is het stil. ‘Prachtig!’ Roept mijn vader en hij komt naast me staan. Zijn hand ligt op mijn schouder. ‘En nu naar bed! Het is al laat! Welterusten.’ Glimlachend kijk ik naar de leerlingen die langzaam de zaal verlaten. Harry, Ron en Fred en George komen onze kant op gelopen. ‘Ik wist niet dat je kan dirigeren,’ zegt George en hij geeft me een klap op mijn schouder. ‘Er is nog zoveel dat je niet weet George.’ ‘Sinds wanneer kan jij ons uit elkaar houden?’ Vraag Fred. ‘Ik heb een getraind zicht en gehoor,’ zeg ik en ik knipoog even naar hem. ‘Nou wij gaan maar eens naar de leerlingenkamer.’ Ik druk een kus op zijn wang en volg dan de rest naar de leerlingenkamer.