48. Jazz Mayden

Jazz pov
De ochtend van het concert in Bellevue liep ik over het podium heen. Ik moest zeker weten dat er geen losse attributen of andere ongemakken waren zodra het concert begon.
Het podium in deze concertzaal was smaller, maar langer dan de normale podiums waar de jongens tot nu toe op hadden opgetreden, en na een kort moment van aarzeling besloot ik het zelf uit te testen.
Terwijl ik mijn kleine, digitale camera – die ik niet zo vaak gebruikte – neerzette op een van de boxen keek ik even om me heen. Er was niemand te zien, en ik moest toch van een afstand kunnen kijken hoe de dans eruit zag op dit podium. Wat was een betere optie dan mezelf te filmen?
Ik deed mijn Ipod in en zocht naar een van de nummers van de jongens. Terwijl het nummer “I want” begon te spelen probeerde ik de choreografie van ze allemaal uit. Louis kon het misschien even krap hebben langs het grote decorstuk, een bank, maar als hij er rekening mee zou houden was er niets aan de hand.
Mijn ogen gleden even over de piano verscholen achter een van de geluidsboxen stond en ik beet nadenkend op mijn lip.
Ik pakte de camera, draaide hem om en startte een nieuw filmpje. De jongens waren een interview aan het geven, de band was in het hotel en er was niemand in de zaal. Het kon geen kwaad om even te spelen, toch?
Ik ging voorzichtig op het pianokrukje zitten en liet mijn ogen even door de zaal glijden toen het gekraak van een deur klonk. Ik zag echter niemand binnenkomen, en na een kleine zucht begon ik te spelen.
‘On the first page of our story
The future seemed so bright
Then this thing turned out so evil
I don't know why I'm still surprised
Even angels have their wicked schemes
And you take that to new extremes
But you'll always be my hero
Even though you've lost your mind

Just gonna stand there and watch me burn
But that's all right because I like the way it hurts
Just gonna stand there and hear me-’

Met een ruk keek ik op toen ik iemand uit mijn ooghoeken zag staan. Ik stond langzaam op van het krukje en probeerde om de boxen heen te kijken.
Misschien was het een geluidsman, die zich afvroeg waar die muziek vandaan kwam. Misschien was het een van de beveiligers, of iemand van de band. De jongens konden al hier zijn, als het verkeer ze meezat. Toch had ik het gevoel dat niemand van deze mensen hier zou zijn. Alleen ik, ik en deze vreemdeling.
Ik liep met zachte tred om de piano en het drumstel heen en greep mijn camera van de grote box af.
De man stond in de schaduw, tegen een van de muren van de zaal.
‘Wie is daar?’ Riep ik uiteindelijk.
De man zei niets terug, maar stapte langzaam uit de donkere hoek van de zaal. Ik herkende hem bijna niet, met zijn geschoren kin en zijn nette blouse. Zijn haren die gekamd waren en de kleine glimlach die om zijn lippen lag.
‘Papa.’ Fluisterde ik.

Een reactie achterlaten kost je nog geen tien seconden^^