20# Seth

Mick-Ryan kwam aanlopen terwijl hij net wat geld in zijn portemonnee stopte. ''En nu?'' vroeg ik. Mick-Ryan zette een vreemd gezicht op en zei: ''Taxi natuurlijk.''
Hij stak zijn hand op naar de eerste de beste auto met het bordje wat aangaf dat het een taxi was. ''Volterra..'' mompelde ik tegen de chauffeur en ik stapte in. Mick-Ryan deed hetzelfde.

De rit was niet erg aangenaam. Ik merkte dat Mick-Ryan grote angst uitte. Stiekem was ik ook doodsbang, maar dat liet ik niet merken. Na ruim een uurtje rijden kwamen de stadspoorten van Volterra in zicht. Mick-Ryan had er geen rekening mee gehouden dat de zon fel scheen en keek moeilijk uit het autoraampje. “Heb je die paraplu nog?” fluisterde ik tegen hem. Mick-Ryan knikte aarzelend. De taxi kwam tot stilstand. Ik wachtte geduldig tot Mick-Ryan voldoende euro´s uit zijn portemonnee had gehaald en sprong toen uit de auto. De hitte was niet te harden en het zweet brak mij meteen uit. Ryan zette vrijwel direct de paraplu op en hield die boven zijn hoofd. Met de zonnebril en winterjas zag hij er onherkenbaar, maar vooral ook zeer vreemd, uit en ik had moeite nodig om niet in lachen uit te barsten. Met een optimistische grijns liepen we de poort door.
We liepen door de licht bevolkte straatjes van de stad. Af en toe zagen we iemand met een verbaasd gezicht naar Mick-Ryan kijken, maar toen Ryan zijn rode ogen showde rende diegene snel weg. “Is het wel zo verstandig om je oogkleur te laten zien? Straks eindig je nog op de brandstapel.”
“Welnee.” was zijn antwoord. “Ze denken vast dat ik één of andere freak ben die verkleed is als vamp.” Hij zei het werkelijk op een manier waarop het leek alsof hij er lól in had.