• Eyes 033

‘Elena Fields’ met grote stappen komt Janice de kamer binnengelopen, ‘kan je nu nooit eens normaal doen?’
Met grote ogen kijk ik haar aan, ‘ik heb wat gemist geloof ik?’ Een zucht verlaat haar lippen, en ze gaat naast me zitten.
‘Ik heb echt wel gehoord over de ruzie met Ibrahim, dat hoef je niet te herkennen.’ Ik klak geërgerd met mijn tong achter mijn tanden, ‘O alsjeblieft, gaat het daar over?’ ik sla mijn armen over elkaar, en leg mijn benen op het bijzettafeltje.
‘Je kan toch in ieder geval probéren normaal te doen?’ verontwaardigd kijk ik haar aan, ‘Nu moet ik normaal doen? Hij begint hoor!’
Uit frustratie gooit Janice haar handen in de lucht. ‘Jullie zijn echt net twee kleine kinderen.’ Ze pakt me vast bij mijn bovenarmen en kijkt me doordringend aan, ‘Elena, alsjeblieft. Probeer nu in ieder geval normaal tegen elkaar te doen? Denk je dat dit voor ons leuk is als we jullie steeds uit elkaar moeten halen omdat jullie elkaar het ziekenhuis in willen slaan?’
Geïrriteerd schud ik me met een simpele schouderbeweging los, ‘nee, dat denk ik niet. Maar ik ben hier niet begonnen hoor, als hij mij gewoon normaal had behandelt zou er niets aan de hand zijn geweest.’
Teleurgesteld schud Janice haar hoofd, ‘je blijft hangen Elena. Tegen de tijd dat je weer bij zinnen bent gekomen, hoor ik het wel goed? Tot die tijd zoek je het maar lekker uit.’ Ze staat op, en loopt met grote passen de deur uit.
Verontwaardigd sta ik op van de bank, ik zet een klein sprintje in om haar in te halen. ‘Waarom heb ik het nu weer fout gedaan Jane?’ vragend kijk ik haar aan. Niemand ziet in dat de oorzaak van deze ruzies ligt bij die arrogante zak van een Ibrahim Afellay.
‘Jullie doen het allebei fout, en ik heb geen zin om er tussenin te staan. Jullie zoeken het maar lekker samen uit.’ Ze draait zich om en loopt kwaad weg. Ik geloof niet dat het erg veel zin heeft om daar nu achteraan te lopen.
‘Weet je Ibrahim, zoek het maar lekker uit!’ ik schrik op van het plotseling stemgeluid van Cesc. Niet veel later stampt hij de kleedkamer uit, met een harde knal valt de deur dicht.
Een verbaasde Ibrahim verschijnt in de deuropening. Zodra hij mij ziet verandert zijn gezichtsuitdrukking, ‘wat doe jij hier?’ onverschillig haal ik mijn schouders op, ‘no idea, beetje hangen, maar ik geloof dat het nu tijd wordt om naar huis te gaan.’ Ik heb niet echt veel zin om nog langer tegen zijn hoofd aan te kijken, dus ik draai me om een loop weg.

‘Elena?’ klinkt het vragend aan de andere kant van de lijn. ‘Dores, ben jij dat?’ ik bijt zacht ik mijn lip, en haal een hand door mijn haar. ‘Elena, we missen je hier zo! Echt, je moet heel snel terugkomen!’ ratelt ze aan één stuk door. Een zachte giechel ontsnapt uit mijn mond. ‘Ik mis jullie ook.’ ik pauzeer even om een slok van mijn cola te nemen, ‘maar ik heb het zo onwijs druk dat ik gewoon geen tijd heb om te bellen, te mailen en zeker niet om op bezoek te komen in Nederland.’ Ik hoor Dores even nadenkend zuchten, ‘ik snap het.’ ‘Het spijt me echt, maar de baan is gewoon drukker dan gedacht.’ Antwoord ik schuldbewust. ‘Het maakt niet uit Leen, maar vertel eens, wat heb je allemaal beleefd deze maanden?’
‘Heel veel, de voetballers vallen echt onwijs mee! Ik doe heel vaak leuke dingen met Janice, wij doen samen de fysiotherapie. En met Cesc en David kan ik het ook heel erg goed vinden.’ Ik kan door de telefoon heen voelen dat Dores nu een grote glimlach op haar gezicht heeft. ‘Ik wist het, ik wist gewoon dat je het daar naar je zin zou krijgen.’ Jubelt ze gelukkig alsof ze de staatsloterij heeft gewonnen.