Prologue

‘’Nee, ik wil niet’’! roep ik uit en blijf me aan mijn bed vastklemmen.
‘’Naila, je moet! Anders krijgen we nog meer gezeik met jeugdzorg’’! Mijn vader probeert met al zijn kracht me van mijn bed los te maken wat niet echt wilt lukken…
Dit kan toch gewoon niet? Op kerst avond word ik opgehaalt zodat ik in een pleeggezin kan worden gedropt.
Het verhaal is dus dat ik altijd alleen ben sinds mijn moeder is overleden en mijn vader altijd aan het werk is om voor ons brood op de plank te leggen.
Ik heb nooit een kerst gehad met cadeautjes onder de boom of gewoon gezellig een heel kerstdiner. Daar hebben we niet genoeg geld voor. Maar ik ben allang blij dat we een dak boven ons hoofd hebben. Dat we te minste eten hebben.
Als de deurbel gaat heb ik geen andere keus. Mijn vader heeft gelijk. Anders word het alleen maar erger.
Ik kijk door het raampje van de auto en zie sneeuwvlokken neervallen op de, al licht besneeuwde, grond.
Ik voel tranen nog steeds over mijn wangen stromen en zie dat mijn vader zich sterk probeert te houden.
Waarom? Waarom ik? Waarom op kerstavond?
De man van jeugdzorg stapt in en dat was de laatste keer dat ik mijn vader heb gezien.