5|| Yulivee Michelle Lahote

Yulivee Michelle Lahote
Ik spring de boom uit en bekijk nog even de tekening die ik gemaakt heb. Een teken talent ben ik niet, maar het was wel duidelijk te zien wat de tekening betekend. Zo stelde ik me altijd de foto voor die we zouden kunnen maken op een vakantie ofzo. Ik rol het papiertje op en loop naar de twee heuveltjes. Ik leg de tekening in het midden en draai me om. De zon schijnt nog net over de bomen heen en ik maar uit de rode lucht op dat het al bijna avond begint te worden. Ik ren het veld af en begin aan de terug weg naar huis. Aangezien ik geen zin heb om mijn skeelers weer aan te doen ga ik maar lopen. Na een minuutje of tien sta ik voor het huis weer. Handig haal ik de sleutel uit mijn broekzak en open ik de deur. Eenmaal binnen, schoenen uit, jas uit, skeelers weg, wandel ik naar de keuken en haal ik uit de vriezer een pizza. Nadat ik hem de oven heb ingeschoven en de wekker heb gezet ren ik de trap op. Ik had wat kleren gisteren in de was gedaan en ze zaten er al iets langer in dan de bedoeling was. Vlug haalde ik alle spullen eruit en hing ik mijn licht blauwe blouse op aan de waslijn.

Leah Clearwater
Yulivee loopt het veld af en als ik haar voetstappen niet meer hoor loop ik zelf het veld op. Het papietje dat ze weg had gelegd rolt open en vliegt weg. Voor het de bosrand bereikt vang ik hem op.
In het midden zie je twee kinderen, een jongen en een meisje. Daarachter stonden twee volwassenen te glimlachen. Het meisje geeft de jongen een knuffel en het jongentje grijnst vrolijk maar toch lichtelijk geïrriteerd. Ik herkende meteen Paul in de tekening, een grijns trekt over mijn gezicht. Ik rol het papiertje weer op en leg hem opnieuw op de heuveltjes. Na een tijdje te staan kijken bedenk ik me dat het papiertje zo snel weer weg zou waaien. Ik klem het papietje tussen de stenen en zorg ervoor dat er zo min mogelijk wind of water bij zo kunnen komen. Uiteindelijk is de zon helemaal weg. In de verte hoor ik het gejank van de roedel en besluit ik maar om weg te gaan.