Epiloog

Ik kijk naar het zwarte silhouette in de lucht. Het hang boven de bossen en ik blijf er naar kijken, niet in staat weg te kijken.
Ik voel dat er iemand aan komt, maar het maakt me niet uit. Ik voel een arm op mijn schouder die me naar hem toe trekt.
'Niet kijken, dat maakt je alleen maar verdrietig,' fluistert Aryen.
Ik zeg niets. Het gaat al veel beter met me, Aryen moet niet zo klagen. Ik heb dan wel heel lang elke avond om die jongen daar in de lucht gehuild, maar ik heb wel voor Aryen gekozen. Hij zou blij moeten zijn.
Net alsof Aryen mijn gedachten kon horen fluistert hij iets liefdevols in mijn oor.
'Daar ben ik ook blij mee.'
Eindelijk kijk ik weg van het silhouette, ik kijk naar Aryen en knipper met mijn ogen. Toch een paar tranen.
'Ik weet dat je van hem houd. Ik weet dat je verliefd op hem was, als je wilt... 'zegt Aryen nu voor de zoveelste keer.
'Nee, ik heb gekozen, en het is de beste keus. Ik laat jouw en Aine niet alleen achter.'
'Dat weet ik toch, daarom hou ik van je.' Aryen slaat bijde armen nu om me heen.
Ik kijk weer naar Metsa. Hij zit op Sorcha en beiden vliegen ze over het bos van Hvithrilian, zoals zo vaak. Ik weet waar ze wonen, niet ver van ons vandaan. Maar ik heb hem nog nooit op gezocht, niet meer zins hij weer tot leven kwam. Ik weet niet hoe ik hem toen heb gered, nadat ik door kreeg dat hij nog leefde. Ik weet alleen nog zijn vertrek. We keken elkaar treurig aan, verdrietig. En toen draaide hij zich om, en liep weg met Sorcha. Dagen lang heb ik toen huilend gedacht dat hij toch zou sterven. En toen zag ik hem vliegen. Met een hand omhoog als een groet, ik was toen bij Cecile en Sisja in Cecile´s Ruïne. Ik snapte het, die hand betekende "tot nooit meer, ik zal je missen". Toen ben ik tot rust gekomen.
Aryen en ik vlogen terug naar Eragon, we werden liefde vol en ongerust ontvangen...
En nu, 20 jaar later hebben ik en Aryen een eigen huis, en een eigen dochter.
Metsa´s silhouette verdwijnt tussen de wolken.
'Mama? Moet je zien!' Roept een opgewonde stemmetje achter me. Ik kijk om en zie Aine op mij en Aryen afkomen.
Aryen zegt dat ze op mij lijkt, ik zeg dat ze op hem lijkt. Ons dochtertje.
Aine is pas 3 maar toch is te zien hoe mooi ze is, ze heeft licht bruin haar, tot op haar middel, ik en Aryen hebben er bloemen in gevlochten. Haar gezichtje is perfect en elfachtig, en haar neus en mond lijken op die van mij. Maar haar ogen zijn het mooist. Het ene oog is blauw, net als dat van Aryen, het is haar rechter oog. Het tweede oog is zilver met goude lijntjes erin, net als het mijne. Ze is prachtig.
'Wat is er schatje?' vraagt Aryen. Ook hij is verandert in de verloop van tijd. Zijn bruine haar hangd op zijn schouders en zijn lichaam is gespierder geworden. Over mezelf kan ik niets zeggen, maar als je Aryen er naar zou vragen ben ik inderdaad gegroeit.
'Moet je zien,' lacht Aine, ze tilt haar hand op en maakt hem open. Op haar hand zit een klein vlindertje. Haar vleugels vlapperen open en dicht.
'Mooi hoor,' zeg ik terwijl ik op mijn knieën naast haar ga zitten en haar haar achter haar elven oortjes veeg. 'Heel mooi.'
Aryen komt naast ons zitten en slaat zijn armen om ons heen.
Achter ons zitten Diamantar en Blueä naast elkaar op de rots, achter hun glinsteren 3 draken eieren. Een wit ei, een blauw ei en een hemels blauw ei.
'We blijven voor altijd bij elkaar,' fluistert Aryen in mijn oor.
'Altijd.'