H64

Warmte schroeid om me heen, helse pijn gaat er door mijn hele lichaam. Boven me klinkt een verukte kreet van mijn vader. Blijkbaar is hij blij dat hij dan toch eindelijk van zijn dochter af is.
De warmte schroeid in me. Ik voel hoe hij door mijn aderen schiet en overal pijnlijke brandwonden achterlaat. Ik knijp mijn ogen dicht en ik voel tranen door mijn ogen lopen.
Hoe veel pijn ik ook leid, het maakt niet uit.
'NIET STERVEN! Gilt Diamantar. Maar hij kan me niet beschermen, hij ligt op de grond, te pijnlijk gewond in zijn buik om mij te beschermen. Ik hoor gillende gierende, woedende, helse kreten uit zijn mond komen. Doods bang. Het zijn afschuwelijke geluiden.
Het is te laat Diamantar, het verhaal eindigd hier. Het spijt me dat jij ook zal sterven. Maar ik heb de kracht niet om het hard op te zeggen of over te brengen. Ik kan het alleen maar denken. Maar wat ik dacht is de waarheid. Een draak kan niet leven zonder Rijder, Diamantar zou ook sterven. Maar als alleen de draak sterft gaat de rijder niet dood. Maar dat idee... daar kan ik niet mee leven. Diamantar...
Ik denk terug aan alles, hoe mijn leven ging nadat ik het ei kreeg.
De kar, ik was wanhopig, gelukkig sprong ik erop. Mijn oom, hoe verbaast hij was... mijn moeder, ik had haar op moeten zoeken... misschien sterft zij ook, dat zou niet goed zijn. Hopelijk red iemand haar nog net op tijd. Mell, ze wou me verschrikkelijke kleding laten dragen, op dat moment leek dat het ergste. Als ik nu de keuze had tussen dat en dit zou ik dat kiezen. Zekerweten. De angst die ik kreeg toen ik door kreeg dat ik gezocht werd. De draken school. Metsa... Metsa toen hij nog Metsa was. Ik sloeg hem, hij trok zich te veel aan van dingen die niet belangrijk waren. Mijn andere vrienden, War, de urgals, de dwerg, de mensen en de elf. Het voelt als veraad dat ik ze nu niet bij naam kan noemen. Niet allemaal. Maar ik heb zo'n pijn. Ik kan niet goed nadenken. De lessen, dat ik mijn magie kreeg. De oehoe, de uit komst van Diamantar, meer oehoe's... de aanval van mijn vader, later toen ik en Metsa echt wat hadden. Sorcha, mijn eed. En toen, toen ik weg ging van Eragon's school en de wereld in trok om mijn vader te doden. Aryen, heel veel Aryen. En Cecile, toen ik weer depri was. Later kwam Sisja er bij, iemand die ik toen dood wou, en die ik nu als een vriendin zie. Nitor. Veraad... van Metsa en nu het gevecht. Mijn hele leven.
De pijn word erger, alles lijkt naar het ronde ovaal op mijn hand te lopen. Mijn teken van de drakenrijders.
Ik voel hoe mijn lichaam weer koeler word en ik adem rustig in. Verbaast kom ik overeind en kijk ik naar mijn hand. Rond mijn hand loopt zwarte bliksem, maar dan met witte pulserende lichte lijntjes er door heen lopend.
'Wat... w-wat is dit?' Hoor ik mijn vader snakkend naar adem vragen.
Ik hef mijn hand op.
'Nu is het afgelopen,' fluister ik.
Met mijn andere hand pak ik mijn zwaard.
'Het is eindelijk klaar.'
Ik schiet de bliksem af en onder tussen steek ik met mijn zwaard.