Hoofdstuk 20, Myra

Ik glimlach naar Narama als ze de meiden van mijn afdeling uitscheld. Ik heb zin om heel hard te lachen, maar ik houd me in. Straks gaan ze me pesten, zij zijn tenslotte met meer. Al heb ik natuurlijk Narama.
Maar dan zit ik met nog een probleem.
We zitten in verschillende afdelingen, straks raken we elkaar kwijt! Dat mag niet gebeuren. Vroeger toen ik nog geen heks bleek te zijn zaten we altijd naast elkaar op school, nooit alleen. We waren altijd dichtbij elkaar, maar nu... Ik wil niet dat deze school ons uit elkaar drijft. Dat ga ik niet laten gebeuren.
'HA! Moet je dat zien!' Lacht een van de vriendinnen van het meisje wat mij als eerste uitlachte.
'Amanda, moet je zien!' zegt nu ook een ander meisje. En ik hoor hoe het groepje begint te lachen. Het meisje die me als eerste uitlachte, Amanda, het hardst.
'Waar hebben ze het over?' vraag ik aan Narama, nog altijd afgewend van de meisjes van mijn afdeling. Ik zie hoe Narama ze boos aan staart.
'Het is je haar maar, let er maar niet op...' fluistert Narama terwijl ze de meisjes van mijn afdeling bekijkt alsof ze prooidieren zijn en zij de machtige tijger die op jacht is... misschien is het ook wel waar.
'Mijn haar?' vraag ik schoor en ik trek een haar lok naar mijn gezicht. Meteen verstijf ik. Het haar is vel rood en dans met krulletjes langs mijn gezicht, maar hier en daar zitten er witte bleke strepen door heen. Terwijl ik er bang naar staar word mijn haar weer donkerder en kleurt het weer bruin. Ik knipper verbaast met mijn ogen.
'Wat doe je?' Gilt een van de meisjes lachend, 'Ik vond het juist zo mooi staan, helemaal jouw!'
'Je kent haar niet eens trut! Heb je niet genoeg aan die woorden die ik net sprak?' zegt Narama dreigend. Ik voel de lucht gewoon bevriezen.
'I-i-ik.. eh... ' mompelt het meisje verschrikt. En als ik moedig genoeg was geweest en me had omgedraait om te kijken had ik haar rood zien kleuren. Maar omdat ik niet moedig ben, nooit geweest, bleef ik naar Narama kijken. Narama kijkt me ondertussen weer aan.
'Je haar verkleurde toen je zat na te denken. Blijkbaar was je boos,' legd Narama uit.
'Ik dacht... ik dacht aan dat ik je nooit kwijt wil, zelfs al dwingen ze me,' zeg ik naar waarheid, ik voel mezelf weer een beetje roder worden.
'Ik denk trouwens dat de sweer van deze school me sneller van gedaante laat veranderen,' voeg ik er aan toe. Ik voel mezelf weer blozen en achter me klinkt gelach.
'Ik denk het ook, je haar is nu roze,' zegt Narama terwijl ze een op haar lip bijt om maar niet te lachen.
Ik kijk snel om me heen en pak een bord met kip van een dienblad, nu Narama me heeft verzekerd dat dat niet erg vind wil ik graag wat eten. Ook draakje krijgt wat. Ik voer hem een groot stuk vis en een zelf langzaam van een salade.
'Dankje trouwens dat je voor me op kwam,' fluister ik tegen Narama, ik glimlach naar haar.