15# Seth

Verveeld en verdrietig lag ik op de bank een autotijdschrift te lezen. Ik kon mijn gedachten op dit moment eigenlijk niet bij Ferrari's en Jeeps houden. Telkens moest ik aan háár denken. Mijn leven was erg veranderd sinds Mabel er niet meer was. Ik had mij afgezonderd van de roedel en genoot verder van mijn ingestorte wolvenleven. Praten deed ik zelden meer. De laatste keer dat er woorden over mijn lippen kwamen was gisteren, tegen Mabels broer Mick.
Er bengelde een traan over mijn wang en snel veegde ik hem weg toen mam binnenkwam. Ze merkte mij op en zei bezorgd: ''Seth, je moet nu toch echt iets eten. Hoe lang heb je nou al niet ontbeten? Twee, drie dagen?'' Ik negeerde haar en bladerde verder in het tijdschrift. Mam trok haar wenkbrauwen omhoog maar ging verder met de was ophangen. Ik gooide het magazine van mijn schoot en stond op van de bank. Mijn moeder keek verbaasd op toen ik langs haar naar buiten rende.
Verdrietig vluchtte ik het bos in. Al snel merkte ik dat mijn kleren weer uitgescheurd waren en dat ik weer op vier poten liep.
Grommend rende ik door, tot ik bij een klif uitkwam. Net op tijd stond ik stil.
Ik jankte naar de zee van verdriet. Durfde ik er maar in te springen. Durfde ik mezelf maar te laten verdrinken. Dan was ik nu bij haar. Ik veranderde weer terug naar jongen en keek uit over de woeste golven. Hoe kon water nou zó eng zijn? Ik stapte op de rand, maar kon mijn evenwicht niet bewaren. Ik viel voorover naar de diepe zee. Hou van je Mabel. Ik had de pech dat ik te dicht bij de rotswand gevallen was en mijn lijf schuurde pijnlijk langs de harde stenen. Ik schreeuwde het uit van de pijn, net zo lang tot ik met een plons in het water terecht kwam. De pijn werd verzacht en ik probeerde naar boven te zwemmen, maar het kolkende water wou niet echt meewerken. Telkens werd ik weer naar beneden gesleurd, de diepte in. Ik voelde dat mijn laatste beetje adem opraakte en alles werd zwart.