13# Mick

Summer had een gave. Een hele nuttige gave. Honderd keer handiger dan die van mij. ‘’Eleazar.. zou je misschien even bij mij kunnen kijken?’’ vroeg ik beleefd en ik stak mijn hand uit. Eleazar hield hem losjes vast en mompelde iets. ‘’Wat is er?’’ vroeg ik.
‘’Niet zo’n heel bijzondere gave.’’
‘’Wat dan?’’ vroeg Alice nieuwsgierig. ‘’Met dieren communiceren’’ zei Edward voordat Eleazar antwoord kon geven.
Iedereen keek geschokt. Toen zei Esmé bezorgd: ‘’Dus je hoorde alles wat Spike op dat moment dacht… dat moest echt vreselijk geweest zijn!’’ Eleazars ogen werden groot van schrik en hij liet mijn hand bijna vallen.
‘’Hond?’’ stotterde hij. Edward schrok ook overduidelijk. ‘’Wow. Eleazar… wij moeten even praten.’’

Het drong eindelijk tot mij door. Eleazar… hij was de moordenaar van… Spike.
Ik viel naar achteren (gelukkig stond daar een bank). Edward en Eleazar wouden de woonkamer uitlopen. ‘’Nee!’’ Ik merkte niet dat ik degene was die dat riep. ‘’Jij moet boeten.’’ Eleazar keek mij verbaasd aan en fluisterde: ‘’Is sorry niet genoeg?’’
Ik stond op en liep naar hem toe. Emmett en Jasper gingen alvast achter mij staan voor als het uit de hand zou lopen. ‘’Nee. Nee, dat is niet genoeg!!’’
Ik hield mijn vuist in de aanslag om Eleazar te slaan. Emmett greep meteen mijn arm vast. ‘’Laat. Mij. LOS!’’ Ik trok mijzelf los en stormde weer op Eleazar af. Nu kwam Jasper ertussen. ‘’Relax, Mick.’’ En weer kwam er blijdschap over mij heen.
Hopeloos verloren plofte ik weer neer op de bank. ‘’Jongens… sorry ik wist niet wat mij bezielde en… ik .. en..’’ stotterde ik. Esmé ging naast mij zitten en fluisterde: ‘’Het is al goed.’’ Eleazar keek mij aan en zei: ‘’Ik ben hier degene die zijn verontschuldigingen aan moet bieden. Vergeef me.’’ Ik knikte aarzelend en schudde hem de hand.

De Denali’ s zouden een hele week blijven. Ik had al van tevoren besloten dat dit de beste week van mijn hele leven (en co) zou worden. Eigenlijk niet perse omdat de Denali’ s er waren, maar omdat Summer ook zou blijven.
Voorzichtig en langzaam opende ik de deur van de logeerkamer waar Summer, Kate en Tanya verbleven. Alleen Summer was binnen. Ik hoorde haar ‘’I follow rivers’’ neuriën.
Geluidloos keek ik om de hoek van de deur. Ze zat op haar bed haar haren te kammen. De bijna goudkleurige haarstengels kleurde prachtig in het felle zonlicht. Nu pas viel het mij op dat ze sproeten had. Summer keek somber uit het raam. Nu begon ze met zingen. Haar stem leek nog mooier en zuiverder dan toen ze zich voorstelde. ''I I follow, I follow you in deep sea baby.... I follow you.. I I follow, I follow you, dark room honey...I follow you...'' Abrupt stopte Summer met zingen. Snel deed ik de deur dicht. Ik wist zeker dat ze mij opgemerkt had.