#1 (Seth)

De enge, vijandige vampier stond op het punt mij te vermoorden. Ik probeerde mij nog los te rukken, maar wist dat het te laat was. ''STOP!'' Het was de mooiste stem die ik ooit gehoord had. Van het mooiste meisje dat ik ooit gezien had. De langharige bloedzuiger stopte en keek Mabel aandachtig aan. Ik transformeerde weer terug naar mijzelf. Gelukkig had ik een trucje uitgevonden waardoor ik meteen weer kleding aanhad. ''Nee, Mabel! Doe dit niet!'' waarschuwde ik haar. Ik voelde een traan over mijn wang glijden. Ze mocht niet doodgaan voor mij, dan zou ik de rest van mijn leven doorbrengen als depressieve wolf. Ik kon niet zonder haar. Ik zou zelfmoord plegen. Ik keek haar smekend aan. ''Seth, ik moet mij aan mijn belofte houden, ik zou mij opofferen.'' zei ze rustig. Wou ze soms dood? De tranen stroomden over mijn wangen. ''Please..'' smeekte ik haar.
De bloedzuiger die mij vast had, liet mij nu snel los.
''Interessant.'' zei hij. ''Jij zou je opofferen voor zo'n onnozele hond''. Ik zag Mabel ‘s gezicht vertrekken, van moedig naar woedend. ''Hij is níét onnozel, CREEP!'' riep ze boos. Kebam. Één nul voor mijn meisje. De vampier keek haar boos aan en siste: ''Nu ga je eraan!'' Ik keek angstig om mij heen. De Cullens werden allemaal vastgehouden, zij konden dus niet helpen. Alleen ik was vrij. Ik sloop naar Mabel toe, maar het was al te laat. Er ging een vreselijke, pijnlijke steek door mij heen, alsof er een mes in mijn hart werd gestoken. Ik zag huilend aan hoe haar hoofd op de grond viel. Ik was te laat. ''NEEE!!!'' jammerde ik huilend. Ik duwde de creep- vampier opzij en knielde bij de dode Mabel neer. Ik besloot dat ik geen zelfmoord zou gaan plegen, dan was ze voor niets gestorven. Er vielen duizenden tranen op haar levenloze wang. Ik hield haar afgehouwen hoofd tegen het mijne aan en kuste haar witte wangen. Ze waren ijskoud, nog kouder dan toen ze niet vermoord was. Maar dat boeide mij nu helemaal niets. Het feit dat Mabel er niet meer was deed verschrikkelijk pijn. De bloedzuiger die haar had gedood moest even slikken, maar lachte toen. Hij láchte. Ik kon het niet meer aanzien en veranderde in een wolf. De vampier bleef lachen.
Mijn klauw zoefde door de lucht en kwam hard tegen zijn hoofd aan. Ik verwachtte een kras, maar er kwam een barst in zijn wang. Hij keek mij woedend aan en stond op het punt om aan te vallen. Ik kon er niet meer tegen en rende de bosjes in. Ik wou nooit meer op die vreselijke plek komen. Nooit meer.