Het gevecht

''Wat toevallig dat we jullie hier tegen komen!'' zei Aro luid en hij grijnsde. Niet weer die stomme grijns.. Ik gromde. Jane haalde haar neus op en riep: ''Waar komt die vreselijke lucht vandaan?!''
''Hou. Je. Mond. Over. SETH!'' riep ik woedend. Inmiddels was Seth na weer zo'n scheurend geluid van kledingstukken veranderd in een wolf. De ogen van de Volturi werden groot van schrik, maar al snel leken ze minder bang. ''Ulgg...'' hoorde ik Jane walgen. Aro snoof en zei: ''Jane, zeur niet zo. Het is Mabel' s hond maar.''
Hond?! Ik gromde luid naar Aro en hij gierde het uit van het lachen. ''Zo maak je ons heus niet bang, hoor!''
Seth liet zijn tanden zien en sloop naar Aro toe. Die deinsde achteruit, maar moest al weer glimlachen. ''Je bent sterk in de minderheid, puppy!''
Ik hoorde achter mij geritsel in de struiken en er liepen een aantal wolven uit. Ze grauwde waarschuwend naar de Volturi. De grootste zwarte (Sam dus) keek mij wantrouwend aan, maar keerde zijn hoofd snel weer naar de Volturi.
Pap, zeg alsjeblieft snel tegen Edward dat ze moeten komen!
Al gedaan, ze zijn op weg. En onthoud: Jij bent sterker. Sterkte en beloof ons: blijf leven..
Beloofd.
Aro's glimlach verdween als sneeuw voor de zon en hij riep: ''Sluit je bij ons aan, Mabel, en we doen jou wolfjes niets aan''. Dachten ze nou echt dat ik zo dom was? ''Nee.'' riep ik vastberaden. De wolven gingen beschermend voor mij staan. Aro keek achterom naar Jane en zei: ''Ga je gang''. Zonder dat ik het door had riep ik keihard nee. Jane richtte haar ogen op de Sam- Wolf en fluisterde: ''Dag puppy.'' De wolf viel luid huilend op de grond en wrong zichzelf in onmogelijke bochten. ''Stop! Stop!!'' schreeuwde ik. Jane ging door. Nu keek ze naar de Seth- Wolf. Hij kromp ineen en ik voelde ook steken in mijn buik.
''Au.. STOP! Oké, ik kom bij jullie!!'' Aro knikte naar Jane en zei hield op. Ik rende naar Seth toe, die bewegingloos op de grond lag. Mijn armen trilde en ik legde ze over de jankende wolf heen. Op dat moment was ik het zat. De Volturi moest normaal doen en geen weerwolven pijnigen. Ik wou dat ik kon janken.. Ik stond snel op en stortte mij op Jane. Ze verwachte het niet en sloeg verbaasd tegen mijn hoofd. Ik viel op de grond. Haar ogen hadden niet alleen Seth pijn gedaan, maar ook mij. Ik was nog te zwak.
''Aro.'' hoorde ik een stem roepen. Ik lag nog steeds op de grond en kon mij niet bewegen.
''Edward!''
''Ga weg.''
''We kwamen niet voor jou. We kwamen voor Mabel.''
''Ik bescherm mijn familie.''
De stem stierf weg. ''En wij ook!'' hoorde ik Alice en Rosalie roepen. ''Laat ons met rust Aro!'' Dat was Carlisle. Ik strompelde langzaam naar de Cullens toe en stond met behulp van Edward kreunend op. Emmett, Jasper, Esmé en Jacob kwamen nu ook uit de struiken.
Waar is Nessie? dacht ik.
Edward zegt dat ze met Bella op vakantie is naar Phoenix.
Maar dan hebben we geen schild!
Zonder win je ook wel.
Dat betwijfelde ik. We waren dan wel met meer, de Volturi leek mij ook sterk. En ze hadden Jane.
''We wachten nog even. Maar we komen terug!'' riep Aro. Waar herkende ik dat zinnetje toch van? O, ja, dat zei die ook toen ik hem voor de eerste keer zag. Wat een niet- originele afscheidszin.
En weg waren ze weer. ''Ze zullen hier vanavond nog zijn, dat dacht Aro tenminste'' zei Edward. ''Ik kan Bella niet bereiken!'' piepte Alice gestresst terwijl ze hopeloos haar telefoon aan de praat probeerde te krijgen. ''Wat doen we nu?'' Ik schrok toen Seth naast mij kwam staan. ''Jullie doen niets. Je zag wat ze met jullie kan doen! '' zei ik bijna smekend. ''Jullie zullen dit niet overleven.''
''Mabel, alsjeblieft. Het is nogal kwetsend als je ons zo laag inschat.''
De andere jongens waren er ook bij komen staan.
''We kunnen dit toch makkelijk aan? We zijn met veel meer!'' riep Sam.
Carlisle schudde zijn hoofd en zei rustig: ''Je wilt niet weten hoe groot de Volturi is.'' Edward zei er snel achteraan: ''Ze zijn versterking aan het halen.''
Nu kwam ik er tussen. ''Ze willen MIJ dood of bij hun hebben.. ik wil niet dat jullie allemaal in gevaar lopen.'' Ik keek vanuit mijn ooghoek naar Seth. ''Hou daar nou over op'' zei hij sussend. Voor een ander onderwerp zei ik tegen Alice die nog steeds op haar mobiel aan het slaan was: ''Moet je mijn nieuwe BB proberen? Misschien doet die het wel.'' Ik had nog de tijd gehad om hem in mijn broekzak te stoppen en gaf hem nu aan Alice. Ze keek op. ''Het ligt niet aan mijn telefoon, Bella neemt gewoon niet op. Of ik heb hier gewoon geen bereik... maar ik had nog zo tegen haar gezegd dat ze hem aan moest laten.. voor het geval we haar nodig hadden.'' Intussen waren de anderen gewoon door mij en Alice heen aan het praten. Over een goede tactiek om de Volturi tegen te houden. ''Als wij ons nou achter de rotsen verstoppen...'' legde Sam uit. Carlisle vond het een dom idee en zei: ''Dat verwachten ze en de Volturi weet al dat we jullie hebben.''
Sam en de andere weerwolven keken beledigd weg. ''Wij gaan maar weer eens..'' riep Sam, hij en de andere (behalve Seth, Jacob en een witte wolf die nog niet terug getransformeerd was naar mens) veranderde weer in wolven en sprongen weg. ''Sjemig, daar hebben we ook lekker veel aan'' riep Seth uit. De witte wolf grauwde. ''Wat je denkt, Leah, mee eens.'' reageerde Edward.
Ik keek hem verbaasd aan. Leah? ''Een vrouwelijke weerwolf?'' Het witte dier keek mij beledigd aan alsof ik zojuist iets vreselijks had gezegd. De wolf sprong in de bosjes en kwam er weer uit als mens. ''Problemen mee, bloedzuiger?'' riep ze geïrriteerd. Ik gromde. ''Maak me niet boos''.
''Toevallig wou ik dat net zeggen, bleekscheet!'' zei ze boos. Ik stond op het punt haar te bespringen, maar Emmett kwam er tussen. ''Ho, Meeb!''
Ik werd weer rustig, maar bleef Leah woedend aan kijken.
''Rustig aan, zus'' zei Seth langzaam tegen de boze Leah. Zus? Jeey, ook dat nog. Ik rolde met mijn ogen. Carlisle en Edward waren iets aan het bespreken met Jacob. Ik sprong er tussen. ''Waar gaat het over?'' vroeg ik nieuwsgierig. Edward zuchtte en zei: ''We vinden dat je beter niet mee kan vechten, ze hebben het immers op jou gemunt.'' Ik keek hem woest aan. ''Ik vecht wél mee.''
''Carlisle,'' riep Alice. ''Wij'' en ze wees naar zichzelf, Esmé en Rosalie, ''Gaan naar huis, kijken of er daar beter bereik is en of Bella wél opneemt.'' Carlisle knikte en de drie vrouwen sprintten er van door.
''Zoals ik al zei; ik vecht mee'' herhaalde ik. Edward merkte dat ik niet meer over te halen was en haalde zijn schouders op. ''Best, dan wel''.
''Wij ook!'' riepen Leah, Seth en Jacob tegelijkertijd. Carlisle knikte weer, maar ik keek Seth bezorgd aan. ''Je weet niet waar je aan begint'' fluisterde ik smekend. ''Jij ook niet''. Hier kon ik niets tegen zeggen, want ik wist dat hij gelijk had. Ik had nog nooit gevochten, als je die keer met Rosalie niet meetelde.
Iedereen was even stil. Toen kwam Edward er tussen. ''De Volturi is hier sneller dan ik dacht. We hebben een uur''. Iedereen schrok. Dat was véél te kort.
''Ik bel Alice'' zei ik en ik pakte mijn Black Berry uit mijn zak. Alice had hopelijk wel haar eigen nummer erin gezet... Hebbes. Ik zette hem op speaker.
''Hallo?'' hoorde ik aan de andere kant van de lijn. Dit was niet Alice, maar Rosalie. ''Haallloo???'' hoorde ik Rose roepen. ''Zet niet uit'' mompelde ik en ik gaf mijn telefoon aan Emmett, die hem verbaasd overnam. Ik kon Rose niet overhalen om hier terug te komen, Em wél. Hij wist gelukkig wat hij moest zeggen.
''Rose, jullie moeten terugkomen. De Volturi is hier binnen een uur en we zijn met te weinig.''
Stilte. ''We komen er aan'' hoorde ik Alice roepen. Rosalie antwoordde nog steeds niet. ''Doeg, Rose'' zei Emmett en hij drukte op het knopje ''oproep annuleren''. Emmett had nog moeten vragen of ze Bella hadden kunnen bereiken, maar dat zou wel niet, anders zou Alice wel wat opgewekter klinken. Ik hoorde achter mij takjes kraken en wist dat Rosalie, Esmé en Alice te laat zouden komen. Op mijn hoede draaide ik mij om. Ze hadden echt versterking gehaald. Honderden mensen met zwarte kappen op waren bezig met ons te omsingelen. Seth, Jacob en Leah veranderde weer in bloeddorstige wolven, maar niemand zou ons nu kunnen redden. Ik sloop dichter bij de Seth- Wolf en sloeg mijn arm om hem heen. ''Hou van jou'' stotterde ik doodsbang. Hij gaf mij een kopje terug.
Carlisle, Emmett, Jasper, Edward en de wolven stortten zich op de bekapte vampiers. Ik wist dat het geen zin meer zou hebben en bleef angstig aan de kant staan. Ik was laf.. hartstikke laf. Deze 'strijders' gaven nu hun levens om mij te beschermen. Ik sprong op een Volturi- vamp en sloeg zo hard ik kon. Bijna werd ik getackeld, maar sprong nog net over de vampier heen. Dat was dus het nut van goede reflexen. Ik keek toe hoe we aan het verliezen waren. Jacob en Leah sloegen op de vlucht nadat Jane ze had aangekeken. Carlisle werd door Felix in de houdgreep genomen en Jasper kon zich niet losmaken van kleine vampier.
Mam, pap, dit winnen we niet.
Houd moed.
Seth werd aangestaard door Jane en lag op de grond te vergaan van de pijn. Aro liep naar hem toe.. Ik moest mij aan mij belofte houden. ''STOP!!'' riep ik. Vreemd genoeg was het meteen stil. Op de grond lagen een aantal vampierlijken en degene die nog leefden keken mij nu verbaasd aan. Emmett ‘s hoofd werd er bijna afgetrokken door een blonde vampier en Edward werd vastgehouden door een vrouwelijke, beeldschone bloedzuiger. ''Dood mij. Niet Seth.''
Seth was weer terug getransformeerd naar jongen en schreeuwde: ''Nee! Mabel, doe dit niet!'' Aro keek mij aan. De uitdrukking 'als blikken konden doden' schoot door mijn brein, want als dat echt zou zijn (wat in Jane's geval zo was) zou ik nu morsdood op het gras liggen. ''Seth, ik moet mij aan mijn belofte houden, ik zou mij opofferen.'' Seth keek mij bang aan en nog steeds werd hij vastgehouden door Aro, die op het punt stond hem te bijten, maar nu dus naar mij keek.
''Interessant'' mompelde Aro. ''Jij zou je opofferen voor zo'n onnozele hond..''
Ik keek Aro woedend aan, maar wist dat als ik nu aan zou vallen alsnog vermoord zou worden. Ik was dan wel sterker, ik had nog nooit gevochten. ''Hij is níét onnozel, creep!'' zei ik boos zonder aarzeling. Aro was beledigd. Zwaar beledigd. ''Nu ga je er aan''. Hij sloop naar mij toe en pakte mijn hoofd beet.
Ik hoorde Seth jammerend ''NEEE!!'' schreeuwen, en toen hoorde ik het geluid van porselein dat in stukken gebroken werd. Alles werd zwart en ik dacht nog maar aan één ding.
Nu ben ik bij jullie.
Je bent van harte welkom.
Ik zal hem nooit vergeten.
Weten we, weten we.