Zoektocht

Het was pas tien uur s 'ochtends en het bos was verrassend donker. Tussen de bladeren door vielen streepjes zonlicht op de dennennaalden, die overal op de grond lagen verspreid. Ik rende behendig tussen de bomen door. Aan de voet van een grote boom zag ik een konijntje zichzelf wassen. Tussendoortje kon altijd, dacht ik bij mezelf.
Mabel..
Mam! dacht ik geïrriteerd.
Ik dacht dat je geen monster wou zijn.
Wil ik ook niet, ik dood geen mensen. Ga weg.
Meteen was het stil in mijn hoofd. Ik sloop langzaam richting het beestje, zoals ik ook bij het hertje had gedaan. Het konijntje zag mij té snel en sprintte weg. Natuurlijk was ik veel sneller en haalde het met gemak in. Ik sprong op het diertje zodat hij niet weg kon komen en beet in zijn hals. Het bloed sijpelde over mijn mondhoeken en ik haalde mijn mouw van mijn vest langs mijn mond om het bloed weg te halen. Mmmm... Dat deed mij goed.
Ik gooide het dode diertje in de struiken en legde er wat dennennaalden en takken op. Die was niet meer te zien. Ik sprong over een grote rots en mijn tocht ging verder, op zoek naar Seth. Hij was de enige bij wie ik mezelf kon zijn.

Toen ik een tijdje gerend had, rook ik weer die vreselijke hondenlucht. Ik begon te begrijpen dat Alice dat zo haatte. Maar Seth was dat wel waard. ''Seth?'' vroeg ik nieuwsgierig en opgewonden. Er ritselde iets in de struiken achter mij en ik draaide me snel om. ''Seth-th?'' stotterde ik. Waar sloeg dat nu eigenlijk op? De kans dat ik hem tegen kwam was nul komma één. Dit bos was zo gigantisch groot. Er kwam een roestbruine wolf de struiken uit. Hij sloop naar mij toe. Was hij dit? Ik wist niet hoe Seth eruit zag in deze.. gedaante. Er liep een meisje achter de wolf aan en ik herkende haar van het bedeltje. ''Renesmée?'' Ze keek mij geschrokken aan. ''Nessie?'' probeerde ik.
Ze had bruine, golvende haren en een bleke huid. ''Wie ben jij?'' vroeg ze bang. De wolf ging beschermend voor haar staan en gromde luid. Ik grauwde waarschuwend terug. ''Jake, het is oké'' zei Renesmée sussend tegen de wolf. Die stopte meteen met grommen, maar liet wel zijn tanden zien.
Ze keek weer naar mij, wachtend op een antwoord. ''Ik ben Mabel'' zei ik maar snel. Ze keek mij niet- begrijpend aan. ''Ik ben ingetrokken bij de Cullens'' zei ik erachteraan. Ze knikte. ''Je bent bijna in de buurt van de oude grens tussen de Cullens en de Quileuttes. Het verdrag is dan wel verbroken, ze willen nog steeds geen vampiers op hun grond hebben. Ik zou hier niet verdergaan als ik jou was''. Ik knikte en bedankte haar. Ze zwaaide, sprong op de rug van de wolf en hij rende weg. Toen was ik weer alleen. Wat waren de Quileuttes eigenlijk? Vast geen moordende mensen. Ik besloot nog iets verder te lopen en dan om te keren. Maar toen ik nog een stuk gerend had, was ik té nieuwsgierig en rende ik nog iets verder. En nog een stuk. En nog één.
Ik rende tussen de bomen door en kon nog net stoppen toen ik voor mij de grond zag verdwijnen. Ik hield nog net mijn evenwicht en bleef gelukkig staan. Ik stond vlak voor een klif. Een hoge klif. Verderop zag ik een aantal jongens. Ze doken in het water. Hoe dom kon je zijn? De jongens keken op, alsof ze iets vies roken, en keken naar mij. Ze hadden een lichtbruine huidskleur en zwart haar, dat nogal door de war zat. Één van de jongens rende naar mij toe. Ik herkende Seth. ''Hoi!'' riep ik lachend. Hij moest niet lachen, maar keek mij streng aan. ''Wat doe je hier? Het is hier niet veilig!'' Mijn glimlach verdween. ''Je wilt mij hier niet hebben..'' zei ik beledigd. Hij schudde zijn hoofd en legde zijn hand op mijn schouder. ''Ik wil je hier maar al te graag hebben, maar weet je nog wat ik vertelde over de roedel?'' en hij keek naar de andere jongens die ons aandachtig in de gaten hielden. Seth wachtte niet op mijn antwoord. ''Ze .. haten je..'' Nu was ik echt beledigd. Niet door Seth, maar door die jongens. ''Ze kénnen me niet eens!'' riep ik uit.
''Daar gaat het er bij hun niet om. Ze haten je om wat je bent, niet om wíé je bent. Ze hebben Jacob al verloren aan de Cullens en willen mij graag erbij houden''. Ik zag de andere jongens naderen. Seth ging voor mij staan. ''Zo, zo!'' zei een kleine jongen, de enige met wel een T-shirt aan. ''Jij bent vast Mabel?'' vroeg een andere grijnzend. Ik knikte aarzelend. De jongens keken elkaar glimlachend aan en liepen nog wat dichterbij. Ik kneep in Seth's arm van de spanning. ''Seth heeft al veel over je verteld..'' zei de grootste. ''Iets té veel''.
''Sam, laat haar met rust''. Sam? Weer díé Sam. ''Jij had mij kunnen redden!'' schreeuwde ik naar hem. ''Door jou had ik nog kunnen léven!'' Sam keek mij vuil aan en wisselde blikken met Seth. ''Wát!?'' riep Seth tegen Sam. Ik was verbaasd. ''Je hebt het hem niet verteld!?'' riep ik uit. Sam sloeg zijn ogen neer. ''Ik had het moeten zeggen ...'' mompelde Sam. ''... maar ze is en blijft een bloedzuiger! en je weet wat wij met bloedzuigers doen, Seth!''
Seth stapte dapper naar voren en riep: ''Je komt haar maar halen! Maar als je haar dood, moet je mij eerst doden!'' Sam wou naar voren stappen, maar de jongen achter hem hield hem tegen. ‘’Sam, Seth heeft haar geïnprent. We mogen haar niet doden!’’ Sam negeerde de jongen en liep nog dichterbij.
Hij en de andere jongens begonnen te grommen en hun lijven rilde. Tot mijn verbazing gingen er ook rillingen door Seth heen. Ik keek weg, ik hoefde niet te zien wat er zou gebeuren. Ik hoorde een scheurend geluid en keek op. Op de plaats waar Seth zojuist nog stond, stond nu een lichtbruine wolf. Ik schrok en viel naar achteren. Tegenover ons waren de jongens verdwenen. In hun plaats stonden nu grote wolven, waaronder de grote zwarte die ik vaag herkende.
''Seth-th..'' zei ik stotterend. Ik was doodsbang voor deze beesten. De wolf naast me keek mij vertrouwd aan, alsof hij zei dat ik niet bang hoefde te zijn. Ik knikte aarzelend.
Pap..
Wij horen ze. Ze hebben ruzie in gedachten.
Dien dan even als tolk.
Natuurlijk.
De grootste, zwarte wolf grauwde waarschuwend naar de Seth- Wolf.
Wat zeiden ze nu? Uhh.. dachten ze nu?
Seth herinnerd Sam er aan dat als hij jou dood, dat hij hem dan zal vermoorden.
Maar dat is helemaal niets voor Seth.
Voor jou doet ie alles.
Ik schrok op uit mijn gedachten- gesprek toen Seth luid gromde naar Sam en zijn tanden liet zien.
Seth roept Jacob in zijn gedachten.
Versterking. Dat hadden we wel nodig, we waren zwaar in de minderheid. Ik werd wat minder angstig en ging vastbesloten naast Seth staan, ook klaar om aan te vallen. Na een hoop gegrom en gedreig gaven de andere wolven het op. Ze rende grauwend weg. Ik kon weer ''ademhalen''. Naast mij stond nu gewoon weer Seth. Hij legde beschermend zijn arm over mijn schouders en samen liepen we weg, weer het bos in.
''Ik was zo bang'' gaf ik toe.
''Dat merkte ik anders niet zo erg, hoor.'' was zijn antwoord. Ik haalde zijn arm van mijn schouders af en begon glimlachend te rennen. Hij rende mij achterna, maar kon mij zoals verwacht niet bijhouden. Ik rende over het zachte mos, zonder te merken dat Seth er ook nog was. Plotseling kwam er een wolf langs mij heen rennen. Niet snel, maar snel genoeg om mij in te halen. Ik gaf op en stopte met rennen. De wolf stopte ook. ''Valsspeler'' grinnikte ik. Het leek of de mondhoeken van de wolf om krulde.
Hij houd van je hoorde ik mijn moeder fluisteren. ''Hou ook van jou, hondje'' fluisterde ik naar de wolf. Hij leek even te knorren, maar sprong toen plotseling de bosjes in. ''Seth! Waar ga je heen?'' riep ik geschrokken. Ja, hoor, laat me maar weer in de steek. Mopperend liep ik verder door het woud. Ik lette niet op en struikelde bijna over een wortel. Stom bos. Meteen nu Seth er niet was voelde ik mij niet meer op mijn gemak. Stel dat ik weer zo'n wolf tegen kwam? Of nog erger: allemaal.
Plotseling sprong er een jongen uit de struiken. Ik kon hem nog net ontwijken, maar ving hem wel op toen hij bijna viel. ''Boe..'' mompelde Seth.
''Schrik'' zei ik sarcastisch terug. Mijn humeur was meteen beter. Alsof Jasper er wat aan gedaan had. Samen renden we door het bos, ik moest wel in een menselijk tempo lopen anders kon Seth het niet bijhouden (waarom hij niet weer in zo'n stinkende wolf veranderde, was mij een raadsel). We kwamen uiteindelijk uit bij een open veld. Een groot open veld. Ik dacht even dat dit de plek was waar we gehonkbald hadden, maar dat kon niet kloppen. Het was hier zo mooi en vredig.
Ook Seth' mond viel een beetje open van verbazing. ''Het is hier echt mooi'' hoorde ik hem bijna sprakeloos zeggen. ''Ik ken deze plek..'' zei ik verblind door mijn eigen woorden. Seth keek verbaasd op. ''O, ja? Zelfs ik ben hier nog nooit geweest''.
''Ik ook niet. In ieder geval niet terwijl ik wakker was''.
''Slaapwandel je dan?" Nee, het was iets anders.
Nachtmerrie?
Mam! Laat mij even zelf nadenken.
Oké ik ben al weg. Ze had wel gelijk. Het was echt een nachtmerrie geweest. ''Ik ben hier geweest.. in mijn dromen..'' verklaarde ik Seth. Hij knikte, maar keek alsof hij het nog steeds niet begreep en ging op een rots zitten. Ik bleef nog even staan, nadenkend welke nachtmerrie dat geweest was. Deze plek speelde er een grote rol in. Maar er was nog iets.. een gevecht. Op leven en dood. En.. mensen met rode ogen en een bleke huid die ik toen niet kon plaatsen. En wolven, gigantische, sterke wolven. Aro, Jane, Felix.. ze kwamen er allemaal in voor. Maar.. ze stonden niet aan onze kant. Zij waren de vijanden tegen wie we vochten. Het was al zo lang geleden dat ik die droom had gezien dat ik hem gewoon vergeten was. Ik werd altijd schreeuwend wakker op een bepaald moment.. het geluid van aardewerk dat kapot werd gesmeten, en toen een zwart gat. Mijn ouders werden er gek van, en juist die avond dat ze mij naar een psycholoog wouden sturen, hield de droom op. Toen vond ik dat nog niet eigenaardig. Maar nu..
Ik ging naast Seth op de rots zitten en keek nog steeds nadenkend voor mij uit. ''Er staat hier iets te gebeuren, Seth. Iets vreselijks.'' stotterde ik.
''Kan jij nu ook al in de toekomst kijken? Net als die...''
'.. Alice'' maakte ik hem af, maar schudde nee. ''Ik had lang geleden een droom, eerder een nachtmerrie... over-..'' Ik schrok op toen ik aan de andere kant van het veld zeven gedaantes zag verschijnen. Toen ik beter kon zien wie het waren, greep ik angstig Seth' pols vast.