Inprenten

Ik herkende Seth maar al te goed en probeerde niet naar hem toe te huppelen van blijdschap. In plaats van dat liep ik een beetje onhandig richting hem. Toen hij mij opmerkte sprong hij op en liep ook naar mij toe. ''Hey, Rooie!'' riep hij opgewekt. Nog een nieuwe bijnaam. Ik kon beter mijn haar weer bruin verven. Tot zijn verbazing omhelsde ik hem. Toen ik mijn armen van hem afhaalde, zei ik: ''Sorry. Ik heb je zo gemist.''
''Ik jou ook'' zei Seth glunderend. We gingen naast elkaar tegen de schoorsteenpijp zitten en keken naar het mooie uitzicht.
''Dit is mijn favoriete plekje'' fluisterde ik. Ik klonk tot mijn erger nogal verliefd.
''Dat snap ik. Het is hier prachtig'' fluisterde hij terug.
Ik legde mijn hoofd op zijn schouder. Hij leunde terug. Toen wist ik het. De liefde was wederzijds. ''Wat heb je met mij gedaan?'' fluisterde ik mysterieus.
''Betoverd'' grapte Seth glimlachend.
Ik porde in zijn zij. ''En nu de waarheid'' zei ik lachend.
Ik voelde hem zuchten. ''Inprenten''.
Ik keek naar zijn gezicht. ''Wat is dat?'' vroeg ik nieuwsgierig.
Hij leek het niet te willen vertellen. ''Toe nou'' drong ik aan.
Seth slaagde nog een diepe zucht. ''Het overkwam me gewoon.''
Ik rolde met mijn ogen. ''Lekker duidelijk''.
Hij keek mij recht in de ogen. De bruine kleur leek mij opnieuw te betoveren.
''Als je een meisje heel erg leuk vind.. En je hebt het gevoel dat je voor háár op de wereld gezet bent..'' Hij stopte even. ''Wij wolven kunnen mensen inprenten..'' Ik keek hem niet- begrijpend aan. ''Een soort liefde, die niet te breken is. Je wilt alles voor haar doen, alles voor haar zijn. Een vriend, een broer, een beschermer.''
Ik voelde mijn ogen twinkelen. Het was écht wederzijds.
''Ben ik zo'n meisje voor jou?''
''Zeker weten''.
Het leek of ik bloosde, maar dat kon natuurlijk niet.
''We zijn elkaars vijanden'' zei Seth zachtjes.
Ik knikte. ''De Cullens willen ons niet samen hebben.''
Seth moest glimlachen en zei toen het liefste dat ooit iemand tegen mij gezegd had: ''Ik ga nog liever dood dan niet bij jou zijn''.
''Ik zou mij opofferen voor jou als dat ooit nodig mocht zijn’’ zei ik terug.
Seth moest wel blozen. ''En wat nu als we het geheim houden?'' zei ik.
''Wat geheim houden?'' Seth boog zich over mij heen en ik voelde mijn hart- dat- ik- niet- had een sprongetje maken.
''Dit'' antwoordde ik hem en ik drukte mijn ijskoude lippen op zijn warme mond. Hij zoende mij terug. Even trok hij zijn lippen terug en zei: ''Maar al te graag''. En hij gaf mij nog een kusje. Ik schrok op toen ik een luid wolvengehuil in de verte hoorde. Seth sprong op. ''Ik moet gaan'' mompelde hij. ''De roedel wilt ons ook niet samen hebben, ze vermoorden als ze merken dat ik hier ben geweest''.
Hij drukte voor de laatste keer zijn lippen op die van mij en sprong toen van het dak af. Seth keek nog even om en ik riep: ''Kom snel terug!'' Hij gaf mij een luchtkusje en ik voelde mijn hele lijf borrelen.
Vijf lange minuten bleef ik daar nog staan, totdat mijn gedachten werden gestoord door Jasper die naar buiten kwam.
''Mabel! Wij moeten even praten!'' zei hij streng. Zijn donkerblonde wenkbrauwen stonden streng boven zijn goudgele ogen. Ik haalde mijn schouders op en zei dat ik daar geen zin in had. ''Mabel!'' hoorde ik Emmett brommen vanuit het huis. Hij wou blijkbaar ook een hartig woordje met mij spreken. Rosalie verscheen met natte haren en riep: ''Kom nou maar gewoon even''. Mopperend spong ik van het dak en volgde Jasper en Rosalie naar binnen.

Eenmaal in het huis begon Rose meteen te schreeuwen en te tieren, dat ik niet meer om mocht gaan met die 'pokkewolf' en dat ik mij moest wassen omdat ik naar 'rothond' 'meurde'. Ik sprong bijna uit mijn vel en besprong haar. Ik trok Rose aan haar haren en sloeg haar tegen haar buik. Emmett kwam er met een ''MABEL!'' tussen, maar ik stopte niet. Ze mocht MIJN Seth niet uitschelden. Uiteindelijk gooide hij mij hard tegen de bank aan. Ik kromp ineen, maar had natuurlijk geen pijn. Toen ik opstond ging Emmett beschermend voor Rosalie te staan en Jasper greep mij bij mijn arm.
Rose keek mij vuil aan en gilde: ''Jij bent al even erg als dat BEEST!''. Daarna rende ze woedend naar boven. Ik ging verslagen op de bank zitten. Jasper hield mij nog steeds stevig vast. ''Sorry..'' mompelde ik. De spijt stroomde uit mijn mond terwijl ik dat zei. Ik zag Emmett mij voor de tweede keer boos aan kijken. ''Je bent echt niet normaal. Wat we allemaal voor je gedaan hebben.. Jij accepteert dat gewoon niet!'' zei hij rustig, maar ik hoorde overduidelijk woede in zijn stem. Ik sloeg hopeloos mijn ogen neer. ''Jazz..'' fluisterde ik. Hij liet meteen los, maar bleef wel naast mij zitten, voorbereid op een nieuwe aanval. Emmett grauwde en liep ook naar boven, vast om Rose te troosten.
''Sorry.'' zei ik nog een keer, dit keer tegen Jasper. Hij wende zijn hoofd af. Ik schoof naar de andere kant van de bank, zo ver mogelijk bij hem vandaan. En plotseling voelde ik mij weer blij. ''Wat jij allemaal niet kan doen.. het kostte mij een hoop energie om je op andere gedachten te brengen, jemig!'' fluisterde Jasper. Ik keek hem aan. ''Seth en ik... we zijn geïnprent..''
Hij keek mij ook aan. ''Weten we''. Hij begreep het. Dan zou hij toch ook wel door moeten hebben dat je dan niet zonder elkaar kon?! ''We zijn onafscheidelijk'' zei ik, elk woord duidelijk, zodat hij misschien begreep wat ik duidelijk probeerde te maken. ''Weet ik, weet ik'' zei hij alleen maar. Jasper pakte de krant en begon die aandachtig te lezen. Ik stond zuchtend op, geïrriteerd dat ik zijn aandacht niet meer te pakken had. Snel rende ik naar buiten. Het viel Jasper op dat ik niet meer naast hem zat en hij riep: ''Mabel!''
''Jagen!'' riep ik naar hem terwijl ik het bos in rende.