#148.

Mijn lichaam bleef uitgeput, wat logisch was aangezien ik meer had liggen piekeren dan slapen. Tom zat niet meer naast me, ik hoorde hem praten vanuit een andere ruimte. Ik had de fut niet om mijn ogen te openen, ik wilde terug proberen binnen te dringen in een wereld vol dromen. Een paar minuten later kwam Tom naast me neerhurken. “Bill komt straks thuis, hij belde daarnet.” Ik sperde mijn ogen wijd open. Mijn geest werd wakker en alle verdrongen gebeurtenissen sijpelden terug naar binnen. Nu ik wist dat hij hier over enkele ogenblikken terug zou zijn, beslopen de zenuwen mij en werd mijn lichaam ook wakker. Ik had datzelfde beklemmende gevoel weer vanbinnen, maar ik wist dat ik geen andere keuze had dan het te ondergaan. Ik wou alleen dat ik kon voorspellen hoe Bill er zou aan toe zijn. Langzaam kroop ik recht en keek ik naar mijn mobieltje. Het was iets voor negen uur. Ik had toch nog een paar uurtjes geslapen naast het vele gepieker. “Tom, geef je mijn pillen eens?” Gehoorzaam reikte hij me mijn handtas aan. “Ik ga even weg. Ik denk niet dat ik hierbij wil zijn.” Ik knikte. Het viel me op dat hij andere kleren aanhad en dat zijn haren nog nat waren. Het kon niet anders dan dat hij wakker was gebleven en niet in staat was geweest de vermoeidheid het van hem over te laten nemen. Het knaagde aan me dat ik hem zo liet afzien. “Jullie kunnen dit”, fluisterde hij. Automatisch knikte ik, maar ik wist niet wat er van ons terecht zou komen. Ik begon het dekentje op te vouwen en legde het over de leuning van de sofa alleen maar om mezelf even bezig te houden tijdens de luttele minuten die me nog restten. Mijn oog viel op een kopje dat op de salontafel stond. Blijkbaar had Tom net voor zijn vertrek nog een kopje koffie voor me uitgeschonken. Ik nipte er even aan, want ik merkte dat mijn keel best wel droog aanvoelde. De vloeistof brandde in mijn keel.