Prologue

De enkele kaars verlichtte hun gezichten, terwijl het duister alle andere voowerpen in zich leek op te slokken. Geen enkel geluid weerklonk door de dichte muren. De stilte was overal en overal was stilte. Dat is alles wat er gebeurde, als in een stilleven; stilte, duisternis en berouw. Acht keer, werd er op de deur geklopt, één... twee... drie... vier... vijf... zes... zeven... acht... het teken. De vrouw keek op van het tafelblad, ze greep de stoelleuning vast en stond op, de stoelpoten schraapten over de houten vloer. Met kleine stappen liep ze naar de deur, trillend duwde haar handen de deur open zodat de man tergend langzaam in beeld kwam. Een klein tenger meisje strompelde naar binnen, hoogstens een jaar of twee. De vrouw deed geen moeite om haar tranen te verbergen en zei met een schorre stem 'Dank u wel.', ze sloot het meisje in haar armen alsof ze nooit meer los zou laten.