H56

Terwijl ik naar voren spring zijn er twee dingen die verschrikkelijk zijn, en allebij knagen aan mijn hersenen. Het eerste: Weten dat mijn beste vriend mijn liefje wil vermoorden. En ten tweede: Weten dat ik er niets aan kan doen.
Ik weet dat als ik zo als nu spring, dat ik dan nog altijd te laat mijn lichaam voor dat van Metsa kan gooien. Hij zal nog altijd sterven...
Het eenigste wat ik kan doen is gillen, gillen en gillen. En zelfs dat lukt me niet meer. Met mijn mond wijd open kijk ik Metsa bang in de ogen terwijl de bliksem flits als in slow motion op hem afkomt.
Ik wil mijn ogen dichtknijpen, maar het lukt niet. Ik moet Metsa aan blijven kijken, ik kan niet anders. Metsa's blik is anders dan die van mij. Rustig, ontspannen maar verdrietig. Hij kijkt me verdrietig aan. Hij treurd om mij... en hij loopt als eenigste gevaar.
Een felle lichtflits verblind me en doet me dan eindelijk mijn blik afwenden van Metsa. Het einde...
Ik doe mijn ogen weer open en... waar ben ik?
Een grote glazen bol zit om me heen, hij is niet doorzichtig maar donkerzwart van kleur en ik kan er nauwelijks wat doorheen zien.
Maar ik ben niet alles.
Naast me staat Metsa in de bol, zijn handen licht gesprijd en uit zijn handen komt rook die zich aan de bol vastlaat kleven.
Hij heeft zich zelf gered. Maar hoe?
Die magie die Aryen opstuurde was heel sterk, misschien wel te sterk voor Aryen. En Metsa had die nooit tegen kunnen houden... mijn vader misschien, maar Metsa doet het zelf. Ik zie hem toch zelf? Of is dit mijn verbeeldig.
'Alles goed?' Vraagt Metsa terwijl hij zijn hoofd draait om me aan te kijken. Daarna zie ik tranen in zijn ogen komen en hij wend zich weer af.
'Nee, natuurlijk niet... hoe durf ik dat zelfs maar te vragen, nadat ik dát met je gedaan heb...' Fluistert hij meer tegen zichzelf dan tegen mij.
'I-i-ik...' Mompel ik. Ik wil eigenlijk zeggen dat ik hem vergeef, maar het komt gewoon niet over mijn lippen. Ik merk ook dat ik niet op hem af durf te komen om hem een knuffel te geven. Ik durf... niet...
Ik deins achteruit tegen de bol aan en glij zo naar beneden op de bodem. Dan begint de bol op te lossen.
Metsa kijkt weer naar me met nog steeds ogen gevult met tranen.
De bol is weg.
Naast me staat opeens Aryen, met Nitor in zijn armen. Aryen ziet er moe uit. Natuurlijk, hij heeft sterke magie gebruikt. Maar Aryen is nog wel zelfverzekerd.
'Monster! Monster! Wat heb je met Lilith gedaan? Ik wist het, ik wist wat je bent... je bent gewoon je over groot vader! Een monster van het grootste ras! Monster!' gilt Aryen met een hoge stem.
Naast me hoor ik iets ruizen, het is Metsa en in zijn handen heeft hij een grote bol zwart vuur. Met een beweging gooit hij die naar Aryen toe.
'Metsa! NIET DOEN!' Gil ik. Maar de bol raakt Aryen. Aryen vliegt tegen de wand van de kuil en ik zie hoe een paar hoopjes aarde naar beneden vallen en op hem terecht komen. Maar Aryen leeft nog.
'Ik vermoord hem niet hoor, dat mag je vader doen, ik wil gewoon dat hij weet dat ik hem haat.' Ik kijk naar Metsa terwijl hij dat zegd. Een woede komt op in mijn borst. Met een beweging loop ik naar hem toe, en sla ik hem in het gezicht.