Verrassing

''Waarom waren ze hier, Alice?'' hoorde ik.
''Ze... ze..'' stotterde Alice.
''Is wakker'' hoorde ik Edward mompelend haar zin afmaken.
Ik knipperde met mijn ogen. Ik lag nog steeds op de sofa.
Om mij heen zaten de Cullens, die nu allemaal snel opkeken. Esmé, de enige die aan de eettafel zat omdat alle andere stoelen bezet waren, kwam aansnellen met een glas, waar een donkerrood goedje in zat. '' Het is een uitzondering!'' zei ze nog streng voordat ze het glas aan mij gaf. Ik dronk het met snelle teugen op en zette het glas op de salontafel. Iedereen keek mij bezorgd aan. Ik keek van gezicht naar gezicht. ''Wat?'' vroeg ik. Carlisle zuchtte en legde zijn hand op mijn been. ''De Volturi.. ze kwamen voor jou''.
De Volturi.. natuurlijk, ik had het kunnen weten. Ik herkende die mannen van het schilderij! Ik wist niet precies hoe ik moest reageren en keek Carlisle onbegrepen aan. Hij keek even weg en zei toen: ''Ze willen je bij hun hebben''.
Wat? Nee! Ik wou hier blijven, bij jullie! dacht ik terwijl ik Edward smekend aankeek. Edward schudde zijn hoofd. ''We laten je ook niet zomaar gaan''. Hij keek weer moeilijk, en toen werd zijn gezicht nog bleker dan eerst. ''We hebben de laatste tijd nogal wat.. problemen met de Volturi..''
Vandaar. ''Carlisle, kan ik even met je praten? Onder vier ogen?'' vroeg ik Carlisle. Hij knikte en keek de andere aan. Ze liepen vlug de kamer uit.
Toen we alleen waren, zei ik: ''Carlisle.. er is iets wat ik niet begrijp..''
Hij keek mij vriendelijk aan. ''Nou.. waarom-m..'' stotterde ik. Ik ging altijd stotteren als ik iets ingewikkelds wou vragen aan iemand. ''Waarom beschermde je mij?'' kwam er uiteindelijk met een piepstemmetje uit. Carlisle grijnsde even, ik wist niet of het om mijn vraag kwam of om mijn stem die hij zojuist gehoord had. ''Een paar jaar geleden..'' begon hij. ''Er was een soort vampierleger.. van de vijand.'' ''De Volturi!'' zei ik meteen.
Hij schudde nee. ''Dat dachten wij ook. Maar nee.'' Teleurgesteld luisterde ik verder. '' Er zat een jonge vampier bij, ongeveer even oud als jij''. Aha.
''Ze heette, volgens Edward, Bree.'' Carlisle ging steeds langzamer praten, en dat maakte het voor mij makkelijker om het hele verhaal te volgen.
Het bleef even stil. Carlisle vond dit blijkbaar een moeilijk onderwerp om over te praten. ''De Volturi.. ze hebben haar vermoord..'' Ik schrok bij dat laatste woord. Carlisle leek opgelucht te zijn dat die zin er eindelijk uit was. ''En ik voel mij nog steeds schuldig over haar dood.. ik stond er gewoon bij en deed niets..''
Ik keek hem medelevend aan. En ik dacht dat alleen ik het moeilijk had. ''Door jou hier veilig te houden voelt het voor mij een beetje alsof ik het met haar goedmaak..'' Dus hij beschermde mij alleen maar omdat hij spijt had dat hij dat bij haar niet had gedaan?! En ik dacht nog wel dat ze mij echt wouden helpen. Ik keek beledigd weg. Carlisle had meteen spijt van zijn reden en zei: ''En natuurlijk zijn wij- nou ja, eigenlijk Bella- ervoor verantwoordelijk dat jij zo bent. Dat jij zo moet.. 'leven', voor zover je het leven kan noemen.'' Hij glimlachte om zijn eigen grap. Ik liet mijn mondhoeken ook een beetje omkrullen. ''En dat flauwvallen kwam vast doordat je nog veel mensenbloed in je had'' zei hij nog. Plotseling ging de deur open en kwam Esmé binnen. ''Mabel, ik wou je cadeautje eigenlijk voor morgen bewaren, maar je hebt het nu zo moeilijk.. dat uh..'' Ze wees naar de deur en liep er weer doorheen. ''Alice!'' hoorde ik Esmé roepen. Alice kwam binnen met een dier. Een hond. ''SPIKE!!'' riep ik meteen en ik rende naar hem toe. Spike's staart kwispelde razendsnel en hij likte mijn witte gezicht. Ik knuffelde hem, zo hard dat hij een piep liet horen. Snel liet ik weer los en kuste zijn kop. ''O, lieffie... Ik heb je zo gemist!'' Hij leek mij nog meer gemist te hebben en sprong met zijn voorpoten op mijn schouders. Het deed gelukkig nu geen pijn meer en ik aaide zijn kop weer. Eindelijk was hij weer terug..