Part 7

Verbaasd staar ik de keuken rond. Niks te zien. Ik loop verder de keuken in en merk dat het raam opstaat. Me hart slaat een tik sneller. Er moet hier iemand binnen zijn geweest , dat kan niet anders. Snel sluit ik het raam en zoek heel de beneden verdieping van het huis af of er toch niet nog toevallig iemand hier is. Nergens is iemand te vinden. Ik loop naar de keuken en schenk een glas cola in. Ik plof op de bank neer en zet de tv aan. Ik staar naar de tv , maar eigenlijk kijk ik er dwars doorheen. Ik kan me niet concentreren op de beelden die door de tv razen. Mijn gedachtens zitten alleen maar bij dat open raam , hoe kon die nou open zijn. Voordat ik ging slapen heb ik hem dicht gedaan. Had ik hem niet goed genoeg dicht gedaan en is ie toe open gewaait? Nee dat kan ook niet , ik had het raam echt goed dicht gedaan. Opeens hoor ik voetstappen op de trap en weer slaat me hart een tik sneller. Als ik merk dat de voetstappen op de trap zijn opgehouden draai ik me voorzichtig om richting de trap. Ik schrik en spring op van de bank. Er staat een jongen , ong van mij leeftijd , kort zwart haar , piercing in zijn lip en wenkbrauw. Hij kijkt me met een lieve , bange blik aan.
`Wie .. wie ben jij?'
`En wat doe jij in mijn huis?'
De jongen komt dichterbij en gaat op de bank zitten. Ergens voel ik me op mijn gemak bij hem. Hij straalt een lieve uitstraling uit. Naja zo goed als ik hem kan zien dan. Ik merk dat hij niet weet wat hij moet zeggen. Opeens kijkt hij me aan , recht in me ogen. Ik kijk hem terug in zijn ogen en smelt bijna weg. Hij heeft zoon mooie ogen. Hazelnoot bruine ogen. Ik probeer om niet weg te zakken met me gedachten , maar die ogen kan ik maar niet loslaten. Ik ga naast hem op de bank zitten. Ik wil nu wel eens weten wat hij hier doet.
`Wat doe je hier?'
Hij kijkt me aan , maar zegt niets.
`Haaaaallo?'
Nog steeds zegt hij niets.
`Ben je je tong kwijt ofzo?'
Hij begint breed te grijnzen , maar nog steeds zegt hij niets. Ik begin licht geirriteerd te raken.
`Als je nou niet zegt wat je hier doet bel ik de politie.'
Hij kijkt me geschrokken aan. Die blik , het lijkt alsof ik net heb gezegt dat hij word vermoord. Ik grijns en probeer hem gerust te stellen.
`Sorry ik wou je niet al te bang maken hoor , maar ik wil gewoon weten wat je hier in mijn huis doet.'
`Maakt niet uit meisje , ik zal eens vertellen wat ik hier doe.'
`Graag ja.'
Hij kijkt me even twijfelachtig aan , maar als ik lief na hem glimlach begint hij te vertellen.
`Ik ben een zoon van je moeders vriendin. Ik had thuis echt knallende ruzie en jou moeder heeft ooit tegen mij gezegt dat ik hier altijd terecht kon.'
Ik kijk hem raar aan. `Moet ik dit geloven?' denk ik inmezelf. Hij gaat verder met zijn verhaal.
`Dus ik kwam hierheen. Na een paar keer aanbellen deed er nog steeds niemand open. Toen zag ik dat het raam een klein stukje open stond. Toen ben ik na binnen geklommen, maar ik durfde je moeder niet wakker te maken , bang dat ze erg zou schrikken.'
`Mij heb je toch wel erg laten schrikken , ik snapte niet wat zoon knap menneke als jou in mijn huis moet.'
Hij bloost en kijkt me aan.
`Sorry , was niet me bedoeling knap meisje.'
Ik grijns en schud lachend me hoofd.
`Maakt niet uit hoor , maar bel de volgende keer gewoon wat vaker aan of bel na de huis telefoon dan zal ik het wel merken , want ik sliep nog niet.'
`Waarom had je dan niet open gedaan?'
`Ik heb het niet echt gemerkt , ik was bietje verzonken in me gedachtens.'
`Haha dat heb ik ook wel is.'
`Maar hoe moet het nu? Was je van plan om hier te komen slapen?'
Hij haald zijn schouders op en kijkt me met een vragende blik aan.
`Je mag wel hier slapen. Ik leg wel een matras neer op mijn kamer. Of wil je liever in de logeerkamer?'
`Bij jou op de kamer , dat vind ik al een grote eer om bij zoon mooi meisje op een kamer te slapen.'
Ik sta op en gebaar hem dat hij ook op moet staan.
`Kom dan gaan we maar slapen , ik ben dood op.'
`Haha ik ook.'
Samen met die eigenaardige , maar toch lieve jongen loop ik na boven. Wat is eigenlijk zijn naam , dat moet ik nog vragen. Naja dat doe ik zo wel.