H55

Ik merk verandering van de marteling als de o zo regelmatige steken van Metsa even stil houden. Ik doe mijn ogen open om te zien wat er gaat gebeuren. Het eerste wat ik zie is een bloederig mes, nat van mijn bloed. Daarna kijk ik even snel naar mijn armen... ik ben gewond.
Oké, dat wist ik al, maar ik ben zo verdoofd, ik had het niet gemerkt. Ik kijk omhoog, naar Metsa en verbaas me er over dat hij niet verder gaat. Dat wil mijn vader toch zo graag? Dat ik zo lang wordt gemarteld tot ik sterf?
Metsa's gezicht lijkt zelf wel gemartelt te zijn. Zijn ogen stralen wanhoop uit, zijn ogen vol met tranen. Bloed stroomt vanaf het lemet van het mes naar zijn handen waar het via zijn armen naar beneden drupt. Als hij dit niet mij aan had gedaan had ik ook gehuilt en hem meteen geprobeerd te genezen.
Dan zie ik hoe hij zijn handen omhoog wend... mijn laaste seconden. Hij zal me doden. Maar inplaats van het mes omlaag te brengen, naar mijn nek laat hij het vallen en valt hij voor mijn knieën neer. Hij grijpt mijn been en huilt.
Verbaast kijk ik naar de jongen met het lange haar en ik klop hem zachtjes op zijn achterhoofd.
'Ga verder!' Roept mijn vader. Ik zie hoe Metsa verstijfd en weer omhoog komt, zijn ogen weer kil.
Maar ik heb Metsa gezien, mijn Metsa. Ik geef de moed niet op.
Ik doe mijn ogen weer dicht, klaar voor de komende marteling weer te onder gaan.
'GRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR!'
Nee, nee, nee! Dit kan niet. Niet ook hij! Als hij komt zal ik dubbel sterven.
'GRRRRRR!' Ik voel hoe warmte zich in de bomen vreet en vuur de bomen tot as verbrand. Het verbaast me, is hij al zo oud?
'DIAMANTAR!' Gil ik. 'GA WEG!' Ik doe mijn ogen open en zie inderdaad boven de kuil uit een zee van vlammen in de bomen hangen.
Ik hoor mijn vader lachen.
'Lilith!' Hoor ik nog een bekende stem. Aryen.
'Waar is Cecile?' Roept hij, 'Waar ben jij?'
'IN DE KUIL, IK BEN HET HALF-ELF- AAAAAAAAH!' Ik voel weer hoe Metsa in mijn arm snijd. Ik kijk vluchtig naar hem, hij kijkt nog steeds verdrietig maar zijn ogen zijn naar boven gericht, naar waar Aryen ergens moet staan. Hij kijkt boos.
'Hij,' mompelt Metsa boos.
Ik hoor mijn vader lachen.
'Hahaha! Twee geliefden om een vrouwe? Ik weet niet aan wie van jullie twee ik je zal uithuwelijken hoor, Lilithje van me. Metsa ga verder.' Hij is gelukkig, ik hoor het zo. Zo verschrikkelijk gelukkig.
Ik zie hoe hij een vuurbol op Aryen afstuurt, maar ik weet niet of hij aankomt.
Het leven is gemeen, verschrikkelijk en onnodig. Waarom gebeurd dit?
'Laat haar met rust!' Ik zie dat Aryen vlak bij de kuil is want ik zie Blueä groots naast me opdoemen met Diamantar er vliegend boven. Diamantar spuuwd vuur, dit had ik niet verwacht. Hij is dus oud genoeg.
Dan zie ik hoe Aryen in de kuil kijkt, ik zie hoe hij vol afgrijzen naar mijn lichaam kijkt, bebloed en doods. Dan wend hij zich tot...
'VERADER!' Gilt Aryen als hij Metsa ziet. En ik zie hoe hij een bliksemflits afstuurt op Metsa...
Okal is Metsa op dit moment geen Metsa...
Ik gil...
Dit mag niet...
'NEEE!'