Ontdekking

We kwamen aan bij hun huis. Ik had de hele rit achter in de achterbak gezeten tussen de Honkbalknuppels. Niet echt een fijn gevoel. Kwaad liep ik het huis binnen, maar bedacht mij dat ik hier toch niets te doen had en ging weer naar buiten. Ik sprong weer in de boom en belandde weer op het dak. Het was een koude ochtend geweest en het dak was nat van de dauw. Door de mist kon ik mij niet voorstellen dat het hier vannacht zo mooi was geweest, ik zag helemaal niets. Toch ging ik weer op mijn plekkie zitten. Er lagen een paar doorweekte Star's. O, ja, ik was s'avonds weer op het dak gaan zitten lezen. Ik pakte de natte bladen op en er druppelde water vanaf. Snel legde ik ze op een droog stukje dak. Het viel mij nu pas op dat er een luik aan de rechterkant van het dak openstond. Ondanks de mist zag ik het toch duidelijk. Waar leidde dat naartoe? Ik liep er naar toe en keek door het gat. Het was een werkkamer! ''Vast van Carlisle''' bedacht ik mij. Ik sprong door het luik en kwam met een plof op de grond terecht. In de kamer stond bij het raam een groot bureau, waar allemaal papieren en multomappen op lagen verspreid. Er slingerde ook overal pennen rond. Er stonden aan de rechterkant twee grote kasten, waar meer boeken in lagen dan dat ik in mijn hele dooie leven zou lezen. Aan de kant van de deur zat aan de wand een aardig groot schilderij. Er stonden aan de onder dansende mensen op, en boven vier statige mensen (als ik goed keek zag ik dat ze rode ogen hadden, dus het moesten wel vampiers zijn, of natuurlijk mensen die rode lenzen mooi vonden staan) op een balkon. De rechter vampier herkende ik... dat was Carlisle!!
Zonder dat ik het merkte was Edward naast mij komen staan. Ik schrok toen hij begon te praten. ''Wat doe je hier? Waar kijk je naar?''
Hij keek ook naar het schilderij. ''Dat is de Volturi, als je dat soms wou weten''.
Natuurlijk wou ik dat weten, hij las mijn gedachten. Maar de watte? Volturi? Laat maar zitten.
Ik wees naar Carlisle. ''Wat doet Carlisle daar?''
''Hij woonde een tijdje bij de Volturi in Italië'' antwoorde Edward. Het viel mij op dat hij langzaam praatte. ''De Volturi.. het is zeg maar ons koningshuis.''
Edward begon weer moeilijk te kijken. Ik rolde met mijn ogen. ''Ik heb precies hetzelfde tegen Bella gezegd toen ze het vroeg.. als je er meer over wilt weten moet je maar naar haar gaan''. Ik knikte, maar hoefde er niet perse meer over te weten. ''Ik ga weer''. Edward stak zijn hand op en liep weg. Interessant.
Carlisle was dus in Italië geweest? Ging ik daar maar ooit heen.. Ik was nog nooit buiten Amerika op vakantie geweest. Mijn ouders hadden er het geld niet voor of waren te druk met hun werk. Ik keek nog even de kamer rond. Naast het schilderij hing een kalender aan de muur. Het was vandaag 7 augustus.. Over vier dagen was ik jarig! Ik was het bijna vergeten. Over vier dagen alweer vijftien.. Mijn eerste verjaardag zonder mijn ouders...
En qua uiterlijk werd ik niet ouder. Een schok ging door mij heen toen ik bedacht dat ik nooit volwassen zou worden. Wat een vreselijk gedachte.. Nooit autorijden... Misschien wel een scooter, maar dat was toch anders.
Ik keek nog eens goed naar de kalender. Wacht... 7 augustus? Dat kon niet kloppen! 7 augustus was de dag dat mijn ouders verdwenen. Ik keek op mijn horloge en zag dat het vandaag al 10 augustus was. MORGEN was ik jarig!
Snel rende ik naar beneden. Bella zat in de woonkamer een boek te lezen en Esmé keek naar een kookprogramma. Grappig, wat moesten wij nou met koken? ''Esmé!'' riep ik. Ze keek op. ''Ik.. uh.. ben morgen jarig.'' mompelde ik minder enthousiast dan de bedoeling was. ''Echt waar?''. Ze moest lachen. ''Alice zit in haar kamer, boven, als je het tegen haar zegt zal ze wel een feestje voor je organiseren, als je dat niet erg vind''.
Een party?! Hier?! Geweldig! Maar wie moest ik uitnodigen? Mijn oude vriendinnen konden vast niet komen, en ik kon mijzelf nog niet supergoed in bedwang houden. Dan dus alleen met de Cullens (Ik had het op de brievenbus gelezen). Ook gezellig, hoor! Ik rende weer naar boven. Waar was Alice' kamer eigenlijk? Ik gokte op de linker deur en ik gokte goed. Alice zat op haar bed haar nagels te lakken, terwijl ze muziek aan het luisteren was op haar IPhone. Ze had een bed?! ''Ook alleen voor de sier'' dacht ik. ''Alice?'' riep ik, proberend over het lawaai dat zij waarschijnlijk hoorde heen te komen. Ze keek op. ''Huh? Wat is er?'' riep ze. Ik maakte het gebaar van IPod- oortjes uitdoen. Dat deed ze na. ''Ik ben morgen jarig, dus ik vroeg me af-''. Ik kon mijn zin niet meer afmaken. Alice was al opgesprongen. ''Party?! Ik regel alles wel! Taart, slingers... en natuurlijk cadeautjes! Heel veel cadeautjes!!''
''Nou, Alice, heel overdreven hoeft niet, hoor''. Ze kenden me nog maar een paar dagen. ''Onzin!'' piepte Alice. ''Je bent als familie voor ons, gekkie!''
Even keek ik haar verbaasd aan. ''Echt?!''
Alice wuifde weg met haar hand. ''Ach, natuurlijk!!'' Ik moest glimlachen. Ik was hier écht welkom en dat idee vond ik prachtig. Het gaf me het gevoel dat ik er niet alleen voor stond. ''Loop even mee!'' jubelde Alice nog na en ze liep haar kamer uit, door een andere deur. ''Het word trouwens een tópfeest!'' zei ze nog terwijl we door de gang liepen. Ach, ja. Zij kon het allemaal weten, ze kon immers in de toekomst kijken. We kwam uit in een klein kamertje, maar die toch wat groter was dan mijn eigen slaapkamer in mijn oude huis. De muren waren lichtpaars geverfd en aan de rechterkant stond een bed. Door de vele ramen kwam zonlicht naar binnen. ''En? Hoe vind je het? Het is de oude kamer van Renesmée, ze krijgt nu een eigen huisje.'' verklaarde Alice. Ik was even verbluft en wist er niets uit te krijgen. Mijn eigen kamer? Nu hoefde ik in ieder geval niet meer op het dak te zitten. Ik moest grijzen als ik daar aan dacht.
Mijn spullen zouden vast nog steeds in Emmett ‘s jeep liggen. ''Alice.. ik pak even mijn kleding en zo..'' mompelde ik en ik liep weer naar beneden, de voordeur uit. Emmett had zijn auto in de garage geparkeerd, stom ook van me dat ik dat vergeten was. Ik snelde weer het huis in. In de grote, garage stond inderdaad Emmett ‘s gigantische jeep, met achterin... geen reistas! Ik sloeg mezelf op mijn voorhoofd. Natuurlijk! Mijn tas lag nog bij Carlisle in de auto! Dom, dom, dom..
Dan kon ik in ieder geval aan Alice vragen of ze mee kwam naar mijn huis om mijn overige spullen te gaan halen. In de woonkamer zat dit keer alleen Bella. ''Zoek je je tas?'' vroeg ze toen ze mij ongerust om me heen zag kijken. ''Carlisle heeft hem in de keuken neergelegd toen hij erachter kwam dat je reistas nog in zijn auto lag.'' Met een snel bedankje liep ik naar de keuken. En inderdaad, daar lag mijn tas op het aanrecht, met een briefje erop.
Ik las:

Mabel, vergeet voortaan beter niet je spullen .
groetjes Carlisle

''Thanks Car'' zei ik terwijl ik mijn tas over mijn schouders sloeg en weer naar boven rende. Alice zat op mijn bed, ze had Inmiddels haar oortjes weer ingedaan. ''Alice, JOEHOE??'' Ik bewoog met mijn handen voor haar gezicht. Ze keek bijna stoned voor zich uit. Ik trok haar oortjes uit haar oren, maar ze reageerde nog steeds niet. Toen begreep ik het. ''Alice, wat zie je?''
''De Volturi. Ze accepteren het niet dat je nu bij ons woont..'' zei Alice. Ze klonk heel erg serieus. Ik werd er een beetje bang van. ''Maar voor hun is het slechts nog een kleine zaak, niets om je druk over te maken'' zei ze snel om mijn gestress te sussen. Ik ontspande weer.
Ik gooide mijn reistas op mijn bed en begon met uitpakken. Alle kleding legde ik in mijn kast. Alice ging weer naar haar eigen kamer, nagels lakken, vermoedde ik.
Om half 2 was ik eindelijk klaar. Af en toe lag dat groene shirtje niet bij de goede kleur, of hoorde die spijkerbroek niet op de truienplank, maar bij de broeken. Ik was nogal precies, omdat ik nu toch alle tijd van de wereld had.
Ik was vergeten Alice te vragen om mee te komen naar mijn huis. Het was pas half 2, dus als zij niets anders te doen had, hadden we nog veel tijd over en konden we rustig aan doen.
Ik sloop naar Alice' kamer en klopte dit keer aan. Alice was blijkbaar geen muziek aan het luisteren, want ze deed meteen open. ''Alice, zou je misschien met mij mee kunnen gaan om nog wat spullen uit mijn huis te halen?''
Alice beet zenuwachtig op haar lip en zei: ''Het spijt me, Meeb, maar ik heb het nogal druk. Waarom vraag je niet of Rosalie met je meegaat?'' Voordat ik kon antwoorden, werd de deur alweer dichtgeslagen. Druk? Ja, met tijdschriften lezen zeker! Stop, ik moest nu niet boos worden op Alice. Ze zat al bijna de halve dag met mij opgescheept en ik begreep dat dat wel ging vervelen en irriteren. Nu zat er maar één oplossing op... Rosalie. Great. Tijdens Honkballen viel ze best wel mee, maar ik was die opmerking van gisteravond van haar nog niet vergeten. En Bella kon ik ook niet vragen, want zij mocht van Esmé en Carlisle niet alleen de deur uit (Ik kon haar ook niet tegenhouden, want ik was immers ook een nieuwe). Esmé dan? Nee. Ik mocht haar wel, maar ik had liever een.. tja.. hoe zeg je dat.. jonger iemand, iemand die net uit de puberteit was ontsnapt. Die zou mij toch wel iets beter begrijpen. Emmett? Nee, die had het vast ook druk. Jasper dan? Als ik aardig tegen hem zou doen zou hij dat norse van vanochtend misschien wel kwijtraken. Alhoewel.. ik had hem niet zien thuiskomen. Waar was Jasper? Dan bleef alleen Edward nog over. Hij zou best wel mee willen gaan, toch?
Ik besloot het hem maar te gaan vragen.