Sporters

Plotseling verscheen het hoofd van Emmett aan de rand van het dak. ''Carlisle en Esmé zijn terug.'' zei hij. ''Alice zei dat het morgenochtend ging onweren, dus dan kunnen we nog een potje honkballen voordat Carlisle naar zijn werk moet''. Honkballen? ''Jeey'' dacht ik sarcastisch. Ik was niet echt een sportmens-vampier-. Bella knikte en stond op. Ze sprong van het dak en verdween in het huis. Emmett was ook weer naar binnen gegaan. Ik besloot om ze maar te volgen. In de woonkamer lag Emmett languit op de bank tv te kijken. Rosalie was Inmiddels niet meer boos en zat tegen zijn voeten aan naast hem. Ze keek nors voor zich uit. Alice zat in een modetijdschrift te bladeren en Jasper zat op zijn mobiel. Ik zag nog net Carlisle de trap opgaan, waarschijnlijk waren daar de slaapkamers. Esmé gaf de plantjes op het aanrecht water. Bella was nergens te bekennen, net als Edward. Ik ging aarzelend op de enige lege bank zitten. One Tree Hill was nog steeds bezig op de televisie, dus ik keek aandachtig mee. Het speelde zich af op een begraafplaats. Jemig, was er nou weer iemand dood? Lol. Ik keek naar Alice. Ze las nog steeds het Essence Magazine. Op het bijzettafeltje lag nog een huizenhoge stapel van modetijdschriften. Helemaal onderop lagen twee of drie Star's. Dat was meer wat voor mijn leeftijd. ''Uhh.. Alice...'' mompelde ik terwijl ik naar de Star's wees. ''Mag ik die lezen?''
''O, natuurlijk!'' jubelde ze. Ze trok met haar dunne vingers de drie tijdschriften uit de stapel. Na een hoop gewankel bleef de stapel toch staan. Ik kreeg de Star's in mijn handen geduwd en sloeg meteen de eerste open. Zo ging het ongeveer de hele nacht door.
Om negen uur ( ik moest toch echt even op mijn horloge kijken om te beseffen dat ik de hele nacht doorgelezen had) liepen we naar de garage. Rosalie en Emmett hadden die nacht alle Honkbalbenodigheden al ingepakt. Ik bedacht mij nog iets en vroeg of ik nog even langs mijn huis konden. Al mijn kleding en spullen lagen daar nog! Het werd gelukkig goedgekeurd. Ik stapte met Bella, Carlisle, Edward en Esmé in Carlisle ‘s auto, die grote zwarte. Alice, Jasper, Rosalie en Emmett namen Emmett ‘s jeep.
We reden over een hobbelige weg. Waarom we niet gewoon rende, was mij een raadsel. Over al die verborgen paadjes in het bos liep toch nooit iemand? En als we zouden rennen, zouden we niet eens over het pad gaan. De Honkbalspullen waren ook al niet zo zwaar (voor vampiers dan). We gingen over een grote hobbel en ik vloog bijna de lucht in. ''Waah!!" riep ik toen ik vloog. ''Sorry'' grinnikte Carlisle, maar zijn antwoord leek meer alsof hij het grappig vond dan dat hij echt spijt had. Ook Edward moest even glimlachen. Pff... ik vond het nu al niet leuk dat ik de jongste hier was. Door het autoraam zag ik in de verte mijn huis. Het had nogal veel weg gekregen van een spookhuis. Griezelig gewoon. Ik zou eerder verwachten dat hier vampiers zouden wonen in plaats van in hun mooie, moderne huis. Spike was gisteren al opgehaald, maar ik miste hem nu al. Zijn spullen lagen ook niet meer op de veranda. De auto kwam tot stilstand. Emmett, die achter het stuur zat in de andere auto, keek verbaasd naar Carlisle. Carlisle riep dat zij maar vast naar het 'Honkbalveld' moesten gaan. De grote jeep reed verder over de Inmiddels- geasfalteerde weg. Ik sprong uit de auto en rende naar de voordeur. Snel grabbelde ik in mijn jaszak. De sleutel zou hier toch ergens moeten zijn... Hebbes! Ik stopte hem in het slot en deed de deur open.
Voorzichtig stapte ik de drempel over. De houten vloer kraakte onder mijn gewicht ( niet dat ik heel erg zwaar was, maar de planken waren erg oud). Het was nog stiller zonder Spike. Toch had ik het gevoel dat mijn moeder gewoon in de keuken aan het koken was en mijn vader bijna met zijn neus tegen de tv aangeplakt zat toen de tv het eindelijk wel een keertje deed en er net een spannende rugby- wedstrijd aan de gang was. En ik zou waarschijnlijk Spike een knuffel geven en daarna naar boven gaan om te chatten met mijn oude vriendinnen. Áls mijn internet er een keer niet uitlag. Zuchtend stapte ik de trap op. Vanuit het raam zag ik Carlisle met zijn handen in zijn zakken op mij wachten. Ik bedacht dat ik wel op moest schieten. Esmé en de rest bleven nog in de auto zitten. De deur van mijn kamer kraakte toen ik hem opendeed. Alles was nog precies hetzelfde als toen ik met Spike ging wandelen. Mijn laptop lag onaangeraakt op mijn bureau en mijn bed was netjes opgemaakt. De kledingkast stond op een kier. Vlug pakte ik mijn reistas, propte zoveel mogelijk kleding erin en keek voor de laatste keer rond. In een mandje in mijn kast lag mijn sportkleding. Ik griste een paars hemdje eruit en trok het aan. Ik had geen zin om mijn joggingbroek te verwisselen voor mijn voetbalbroekje. Ja, vreemd genoeg had ik op voetbal gezeten. Ik haalde mijn lievelingsvest uit mijn reistas en sprintte de trap af. Buiten stond Carlisle nog steeds zoals ik hem net nog zag staan. ''Klaar, Meeb?'' O, jee, was Meeb nu opeens mijn bijnaam? Normaal werd ik altijd Meemee genoemd door mijn ouders. Ik knikte, gooide mijn reistas in de achterbak en sprong weer in de auto. Mijn andere spullen zou ik later wel halen, ik wou de Honkballers niet laten wachten.
Ik was blij dat we eindelijk over een verharde weg reden. Jammer genoeg kwam de zandweg weer in het zicht. We bleven in het bos rijden tot we bij een groot grasveld aankwamen. De jeep van Emmett stond al geparkeerd en Carlisle zette zijn auto ernaast. De honken waren al neergelegd, maar veel verder uit elkaar dan bij een normaal Honkbalveld. Ik stapte uit en rende naar Alice en Jasper toe, die aan het ingooien waren. Ze stonden bijna zeventig meter uit elkaar. Toen Jasper de bal naar Alice gooide, sprong ik er razendsnel tussen en ving de bal met mijn blote handen (Alice en Jasper hadden ook geen handschoenen aan, maar het ging hier even over mij ). Alice glimlachte toen ik de bal weer naar haar gooide. Jasper was minder blij. Nou, ja, als ik het maar leuk had. Carlisle en Esmé stonden Inmiddels ook al naast mij. Edward en Bella deden nog even rustig aan en kwamen aansjokken. ''Je weet maar nooit of er een mens meekijkt'' zei Edward. Mijn gedachten waren helaas niet meer privé. Grrr... Ik wist nu nog steeds niet wat MIJN gave nu eigenlijk was. Hopelijk zou ik er snel achter komen. ''Oké, allemaal even verzamelen!'' riep Carlisle. In zijn hand had hij een Honkbalknuppel en een Honkbal. Emmett en Rosalie kwamen aangesprint. ''Alice, wanneer gaat het onweren?'' vroeg Esmé. Het leek alsof Alice even nadacht, maar natuurlijk keek ze in de toekomst. ''Vijf minuten'' zei ze uiteindelijk. Carlisle wreef in zijn handen. ''Mooi zo! Iedereen op zijn plaatsen!''. Ho, wacht! Wat was ik? Hoorde ik bij de veldpartij of de slagpartij (Tja.. veel wist ik niet van Honkbal, maar dát dan weer wel)? ''Esmé, waar hoor ik?'' Esmé sloeg een arm om mij heen en zei: ''Jij bent slagpartij, maar je moet nog even wachten. Eerst slaat Carlisle''. Hij stond inderdaad al klaar met de knuppel in zijn hand. Emmett, Edward en Esmé stonden in het veld. Alice was de pitcher en Jasper de catcher. De rest (Bella, Carlisle, Rosalie en ik) waren aan slag. De teams waren niet al te eerlijk, maar dat hoorde blijkbaar bij vampier-Honkbal.
Ik hoorde een luid gedonder in de verte, en dat was volgens de ''spelers'' het startsein om te beginnen. Alice gooide de bal met een gigantische smak richting Carlisle, die hem hard met zijn knuppel raakte. De bal vloog bijna een kilometer ver, terwijl Emmett er achteraan rende om de bal te vangen. Carlisle was net langs het tweede honk. Ik keek vol spanning of Carlisle het zou halen. Emmett was er bijna.. en...''IN!'' schreeuwde Rosalie. ''Jammer, Em!'' riep ze er glimlachend achteraan. Emmett grijnsde terug. Carlisle sloot weer aan in de rij. Nu was het Rosalie ‘s beurt. Ze stond met de knuppel in de handen, klaar om de bal weg te meppen. Alice gooide weer zo hard als eerst en Rosalie raakte de bal iets zachter dan Carlisle, maar alsnog onmogelijk ver voor een mens. Dit keer sprintte Edward erachteraan. Het leek erop dat Rosalie het tweede punt voor ons team zou scoren, maar Edward was snél, heel erg snél. Hij ving de bal niet, maar raapte hem op en gooide hem naar Jasper. Jasper tikte Rosalie nét uit. Sjemig... waarschijnlijk zou ik er niet veel van bakken, ze waren hier allemaal zo goed... Rosalie keek boos naar Jasper, maar ging ook weer achteraan in de rij staan. Nu was ik aan de beurt. Hellup.. Ik liep langzaam naar het thuishonk en raapte de knuppel op. Ik stond bijna te trillen op mijn benen, als ik nu afging voor hun neuzen... Oew.. dan werd ik de rest van mijn ondode leven niet meer geplaagd met Meeb, maar met Trillie of zo. Alice smeet de bal naar mij toe. Ik was niet voorbereid, maar sloeg toch raak. Keihard raak. De bal kwam verder dan al zijn andere pogingen. Wow. Kracht ontdekt. Nee, het lag niet aan kracht. Het lag aan mijn gigantische reflexen, die nog beter waren gevormd dan bij normale vampiers (Niet dat vampiers normaal waren, of zo..).Bijna vergat ik te rennen. Ik kwam al gauw aan bij het tweede honk, en nam een sprintje naar het thuishonk. Met vijf seconden verschil op Edward's grote rensnelheid kwam ik binnen. Ik gaf Rosalie een high-five en ging achter haar staan. Wie was de scheidsrechter eigenlijk? Jeey, potje Honkbal zonder scheidsrechter. Dus mocht alles... Ik smeedde snode plannetjes in mijn hoofd, die gelukkig niet al te gemeen waren. Bijvoorbeeld als we zouden wisselen en wij veldpartij waren dat ik dan per óngeluk mijn voet even uit zou steken als Alice langskwam... Nee. Mabel, doe normaal! Dan vinden ze je meteen al niet meer aardig, ook al was het maar een geintje. Na een uurtje riep Edward: ''Carlisle! Het is bijna half elf!'' Carlisle keek op zijn horloge en knikte. ''Ik moet gaan.''
''Ahh... zuchtte Alice. Carlisle keek haar aan en zei: ''Ik zou ook liever willen blijven, maar al die zieke mensen kan ik niet laten wachten..'' Zieke mensen? Werkte hij in het ziekenhuis?! Net als mam! ''Uhh.. Carlisle.. werkt daar in het ziekenhuis ook ene Hannah Godsleaf?'' vroeg ik aarzelend. ''Mevrouw Godsleaf? Ja, die ken ik wel. Net nieuw, hm?'' Carlisle rolde even met zijn ogen. ''Moeder?'' vroeg hij. Ik knikte. Hij knikte terug en rende naar de zwarte auto. Emmett en Edward raapten razendsnel de honken op en Rosalie sjouwde met de knuppels (Het was niet zwaar, ze stelde zich gewoon aan, dacht ik). Alice kwam erachter aan met enkel één Honkbal in haar hand. Alsof dat zoveel woog... Ik grinnikte. Ze legden alle spullen weer in Emmett ‘s jeep en stapte in. Edward dit keer ook in de jeep. Bella ook. En ook Esmé. Ging Carlisle meteen door naar het ziekenhuis? En wij moesten met zijn allen in Emmett ‘s jeep? Oké, de auto was niet bepaald klein, maar zeven? Ik vergat Jasper; ácht dus! Jasper stapte niet in. Hij liep over het zandweggetje weg. Alice ging hem snel achterna. Die twee gingen dus lopend... nog steeds moesten we zes mensen in de jeep proppen. Correctie, zes VAMPIERS.. ''Past wel, hoor'' zei Edward. Nog steeds niets privé dus... Ik zuchtte en stapte ook in. ''Sorry, Mabel, jou hadden we niet meegerekend. Je past vast nog in de achterbak.'' zei Rosalie beschaamd. Fijn. Mocht ik weer lekker in de achterbak gaan zitten. Mopperend sprong ik erin.