Dakpraat

Nors ging ik weer tegen de schoorsteenpijp zitten. Meteen mijn moment verziekt. Ik wou alleen zijn! Bella kwam naast mij zitten. Ik wendde vlug mijn gezicht af. Haar hoefde ik op dit moment even niet te zien. ''Ga toch weg'' snauwde ik. Ik ving in een glimp op dat ze haar ogen neersloeg. ''Sorry'' mompelde ze.
''Hmpf.. '' zei ik boos. Ik keek naar beneden en zag de zwarte auto wegrijden. Nu zat ik alleen met Bella op het dák. ''Het spijt me echt'' zei Bella smekend.
''Geloof me: 'sorry' of 'het spijt me' is echt niet genoeg! Je hebt verdomme mijn ouders vermoord en mij veranderd in dit... ding!'' riep ik woedend. Intussen stond ik op. Bella's ogen werden groot van schrik en ook zij ging staan. ''Ik... ik dacht-t dat je het wel zou begrijpen... jij bent immers ook een.. een nieuwe.''
Ik wou over het dak terug naar de boom lopen, toen Bella weer iets zei. ''Alice zag dat je die mensen aanviel'' zei ze luid. ''Charlie Swan.. ze zag hem er ook bij.'' Meneer Swan, die bedoelde ze, toch? Hij kon best Charlie heten. Voorzichtig knikte ik. Bella hapte naar adem ( Vampiers konden dat niet, waarschijnlijk was het één van háár menselijke trekjes die ze mij liet zien).
Even keek ik om. ''Wat? Wat is er?'' Ze keek mij recht in de ogen. ''Charlie is mijn vader..''
Meende ze dat nou echt? Had ik nou bijna haar vader leeggezogen? Dan stonden we bijna gelijk. Lekker voor haar. Ik rolde met mijn ogen bij die gedachten, sprong in de boom en belandde op de grond. Bella bleef bewegingloos op het dak staan. Net zo geshockeerd als toen ik erachter kwam dat ik een vampier was... haar leven boeide mij echt niet meer.

Carlisle en Esmé had ik weg zien rijden, en alleen Emmett was thuis. Edward hing zeker weer ergens rond.
''Hey. Is Rosalie al weer een beetje afgekoeld?'' vroeg ik hem terwijl ik de woonkamer binnenstapte. ''Nop. Maar dat duurt altijd wel lang, hoor'' grinnikte hij. De soap op de tv sprong over in reclame. Jammer, dat was net mijn lievelingssoap, ''One Tree Hill''. Niet dat ik er de laatste tijd veel naar keek, onze televisie deed het vaak niet. In het begin grapte ik vaak dat het eraan lag dat we zo ver van de bewoonde wereld aflagen, maar later werd het gewoon irritant. Mijn ouders werden helemaal panisch dat ze het weerbericht niet meer konden zien. Ik was verbaasd dat het hier nog anders kon dan alleen maar die eeuwig durende regen. Zelfs in de zomervakantie kwam alles met bakken uit de hemel. Maar dan ook echt alles. Ik liep pas nog naar buiten om met Spike te wandelen (aan de gedachten van mijn hond slikte ik even) en toen werd er weer zo'n 'emmer' over mij heen gegoten. En vlak daarna kreeg ik bijna een tak in mijn gezicht. Geen pretje. Zuchtend liet ik mijn slappe lichaam op de bank vallen. Ik staarde naar de klok en zag dat het Inmiddels bijna half twaalf was. Het was vreemd om niet moe te zijn rond dit tijdstip. Wat zouden ze hier eigenlijk heel de dag- en nacht- uitvoeren? Gewoon een beetje als mensen, gamen, lezen, of meer vampier-dingen, zoals jagen?
Eigenlijk had ik best wel spijt dat ik zo rot tegen Bella gedaan had. Zou ze nog op het dak zitten?
Ik besloot eventjes te gaan kijken. Weer de boom in, afzetten en ik stond weer op het grote dak van het huis. Bella zat nog steeds tegen de schoorsteenpijp.
Langzaam liep ik naar haar toe en probeerde niet uit te glijden. Vlug ging ik weer naast haar zitten. Ze bleef naar de hemel staren. ''Sorry van daarnet, Bella'' kuchte ik. Het klonk wel erg stom hoe ik dat nu doodleuk zei. ''Ik moest het gewoon allemaal verwerken... dat gedoe met mijn ouders en zo.. het is allemaal zo anders.. ''
Bella moest grijnzen. ''Het is inderdaad allemaal veranderd..''
Nu begon ik nieuwsgierig te worden. ''Hoe had jij het verwerkt? Die verandering, je weet wel? En hoe ben je eigenlijk veranderd?'' Bella keek mij even doordringend aan. ''Ik.. uhh.. was net bevallen van Renesmée...'' Ze stopte weer even. Logisch ook, ik zou ook zo'n verhaal nooit zonder stotterend aan een vreemde kunnen vertellen. Nou, ja.. helemaal vreemd was ik niet. ''En lag op sterven-n... Edward spoot zijn gif in mij... maar het leek niet te helpen...'' Wow. Dat was wel wat heftiger dan dat wat er met mij gebeurd was. ''En toen?'' vroeg ik. ''Uiteindelijk opende ik toch mijn rode ogen.. ik lag al bij de kist op de begrafenis.. ze hadden alle moed al opgegeven.'' Met 'ze' bedoelde ze zeker Esmé, Carlisle en de rest. ''Wow'' zei ik nog een keer. Bella glimlachte weer. ''Ja, inderdaad. Wow.''
''Het spijt me echt'' herhaalde ik. ''Weet ik'' zei ze vastberaden. ''Maar ik heb meer reden om mij te spijten.''
Ik sloeg mijn arm om haar heen. Het moest er gewoon raar uitgezien hebben, een veertienjarig meisje dat een (bijna) vrouw troostte. Toch scheelde we maar drie jaar. In mensenjaren dan, ik wist niet hoe oud ze in totaal al was. Over de honderd? Nee, dat kon niet, haar vader leefde nog. ''Dank je''. Ik had niet door dat Bella inmiddels bijna moest huilen. Niet echt natuurlijk, vampiers konden niet huilen. Maar het leek wel alsof ze probeerde te huilen.