De Boete

Niet ik. Please niet ik. Ik had niet eens door dat ik in mijzelf mompelde. Mijn naam zat wel zeven keer in de pot. Niet dat dat veel was, er waren jongens en meisjes die meer dan vijftien keer hun naam hadden opgegeven. Alleen maar om stoer te doen en zo hun kans van meedoen te vergroten. Maar toch.... ik had het gevoel dat ik minstens vijftig procent kans had om getrokken te worden. En daar was ik allesbehalve blij mee. Het feit dat ons district niet zo enorm veel meisjes had vergrote mijn kansen nog eens extra. Zenuwachtig speelde ik met mijn oranje vlechten.
Ik merkte dat ik tijdens het jaarlijkse verhaal over district dertien de hele tijd gedacht had aan míjn zeven loten. Waarvan er misschien zo meteen wel eentje in de handen van Pascoula Hedgens lag. Niet aan denken, Eve.
''...dames gaan natuurlijk voor!'' riep ze vrolijk. Stom wijf. Ik had altijd al een hekel gehad aan mensen van het Capitool. Net als aan de Boete. Nors keek ik op. Pascoula liet haar hand boven de bak van de meisjes zweven en griste er een papiertje uit. Ik sloeg mijn ogen weer neer. Haar capitoolaccent was de hel voor mijn trommelvliezen. Maar wat ze zei was nog veel pijnlijker. ''Eve Jacobs!'' Ik hapte naar adem. Ik wist het.
Toen er niet gereageerd werd, verdween langzaam de glimlach van Pascoula's gezicht. ''Eve Jacobs?'' Iedereen keek mijn kant op en ik voelde dat ik moest blozen. De vredebewakers liepen door de menigte naar mij toe. Ruw pakte ze mij bij de arm. Ik liep stomverbaasd, maar braaf met ze mee. Achter mij hoorde ik mijn moeder schreeuwen en huilen tegelijk. Woest duwde ze zich tussen de mensen door, maar ze werd tegen gehouden door de vredebewakers. Spartelend probeerde ze zich los te krijgen. ''Eve!'' Ik keek haar recht in de ogen ze keek mij verwachtingsvol aan. ''Ik-k...'' Mijn keel deed vreemd genoeg te veel pijn om door te praten en ik werd meegesleurd door de vredebewakers naar het podium. Pascoula schonk mij een brede glimlach. Kon ik die grijns van haar gezicht er maar af slaan. Dan zou ze wel anders piepen. Ze duwde mij dicht bij haar en greep mijn arm vast. ''Eve Jacobs!'' Tot mijn woede werd er geklápt. Heel district vijf klápte omdat ik mee mocht doen met een spelen waarin mensen elkaar moesten afslachten. O, wat was ik blij. Toch had ik nog een sprankje hoop in mij. Het was nog steeds mogelijk dat één van de meisjes zich aanbood als vrijwilliger, ook al was die kans kleiner dan minuscuul. Pascoula liet (eindelijk) mijn arm los en trippelde naar de bak van de jongens. Alle vreugde van zojuist in het publiek verdween meteen en iedereen hield zijn adem in. Pascoula pakte weer een papiertje en las voor: ''Brian Plage!’’ Ergens in het vak van de jongens hoorde ik iemand diep zuchten. De bewoners van district vijf werden onrustig en de vredebewakers sleurde een jongen mee. Ik kende Brian alleen van gezicht, dus zo moeilijk zou het niet worden in de arena. Niet dat ik ging proberen hém te vermoorden. Ik zou proberen om juist zo min mogelijk te doden. Een man (waarschijnlijk zijn vader) protesteerde net zo hevig als mijn moeder had gedaan. Waar was ze eigenlijk? Ik strekte mijn hals en keek rond in de menigte. Ze was wég.
‘’Schut elkaar maar de hand!’’ Pascoula’s vreselijke stemgeluid doorscheurde mijn wanhopige zoektocht naar mam. Brian aarzelde, maar stak toen vastbesloten zijn hand uit. Ik keek hem nors recht in de ogen aan en schudde de uitgestoken hand. ‘’Eve Jacobs en Brian Page!’’ riep Pascoula blij uit en ze stak onze armen de lucht in. Het publiek klapte gelukkig niet meer.
‘’Dit was de Boete voor de tributen van district vijf!’’ begon Pascoula jubelend. Geloof me; ik wou haar écht slaan. Hoe kon iemand in vredesnaam zo blij zijn over zo’n verschrikkelijke gebeurtenis? Hoe kon iemand het nou leuk vinden dat kinderen elkaar gingen vermoorden? ‘’Prettige dag verder, en: Fijne hongerspelen!’’ Ach, muts hou je kop toch.
Snel werd die gedachte weggeblaast door een andere, veel pijnlijkere gedachte. Niemand had zich aangeboden als vrijwilliger. Niemand. Ik moest dit echt doen.