Proloog

Vandaag was het weer zover. De dag waar iedereen in heel Panem elk jaar weer voor vreesden. De Boete.
Zonder enig greintje blijdschap of vreugde loop ik met mijn moeder naar het grote plein.
Onze wegen scheiden als ik naar de inschrijftafel moet lopen. Ze geeft mij een kus op mijn hand en laat hem dan aarzelend los.
Zonder om te kijken loopt ze naar het vak waar alle ouders staan, die in spanning afwachten. En die allemaal hetzelfde hopen. Niet mijn dochter. Niet mijn zoon.