H52

Ik kijk omhoog met mijn ogen scherp op de rand gericht. Ik voel allerlei emoties. Het is echt raar hoe verschillend ze zijn. Ten eerste: Angst, ook al had ik kunnen weten dat mijn droom uit zou komen.
Ten tweede: verbazing, waarom komen mijn dromen uit?
Ten derde: ... naja, ik kan het niet uitleggen. Is het liefde? Is het verdriet? Of gewoon beide en heb ik nog meer emoties op dit moment?
Ik kijk nog eens goed naar het gezicht vlak boven me.
Die zwarte haren die om zijn gezicht vallen... die mooie ogen, de mooiste ter wereld. Die blanke huid... Ik heb het allemaal zo gemist... maar stel... stel dat het niet waar is? Stel dat mijn vader een nep... nee dat kan niet. Daar kan ik niet eens aan denken. Ik kan niet eens praten.
Metsa zegt ook niets.
Metsa... Hij is groter, hij lijkt sterker. En er is iets met hem... zijn uitstraling... iets is verandert. En waar is Sorcha? En waarom is hij híer?
'Metsa! Je moet vluchten, mijn vader... red jezelf!' Weet ik er uit te persen.
Ik zie zijn gezicht betrekken, pijn?
'Metsa, alsjeblieft. Mijn vader gaat mij toch wel vermoorden, hij is te sterk... als je iets wilt doen... zoek Cecile, er is een voorspelling... een half-elf zal hem vermoorden en de wereld zal weer zijn zo als hij moet zijn.
Metsa's gezicht betrekt weer gewoon. 'Wat is er?' vraag ik bang, straks is er al wat met hem gebeurd.
'Lilith...' fluistert Metsa. Een trilling gaat door zijn stem.
'Wat is er?' vraag ik hysterisch.
'Je bent verandert, zo verandert... Je zou jezelf eens moeten zien... je bent aan de ene kant veel sterker, je magie bijvoorbeeld... maar aan de andere kant... zo teer... Ik zie het in je ogen, je hebt veel mee gemaakt.' Zijn stem klinkt zo bezorgd, zo lief. Ik wil uit de kuil klimmen en hem een knuffel geven. Hem kussen.
'Het is nu goed,' mompel ik.
'Als je Cecile red, dan ben ik niet voor niets gestorven... ik ga sterven... daar kan je niets aan doen...' fluister ik.
Metsa zwijgt even, op zoek naar de juiste woorden.
'Ik kán er wel wat aan doen... maar ook weer niet,' denk ik hem horen zeggen.
'Pardon?' Vraag ik.
'Laat maar... 'zegt Metsa gebroken.
Nu wordt ik toch wel bang, ik heb Metsa nog nooit zo gezien. Zijn ogen lijken donkere poelen, zijn haar hand tot op zijn schouders, het is gegroeid, en hij kijkt zo... alsof hij niets kan doen. Dat is ook zo, maar ik had verwacht dat hij wel enige tegenstand zou bieden. Of is hij verandert?
Nee.
Nee, dat is hij niet. Maar wat is er dan?
'Metsa... wat is er?' Vraag ik dus nog maal.
'Hahaha, wat vind je van mijn vriend? Ben je verliefd?' Hoor ik opeens een stem. Met een ruk kijk ik weg van Metsa's gezicht en zie ik mijn vader naast hem komen staan. Mijn moeder is op gehouden met schreeuwen.
'W-w-wat?' Breng ik uit.
Metsa laat zijn hoofd hangen.
Ik snap het.