Hoofdstuk 18, Myra

Met mijn rug tegen die van Narama kijk ik naar de obers... of de "zeepaardjes in jasjes". Als ik niet zo verdrietig was geweest dat ik verdomme in aarde zit en niet in water had ik die "zeepaardjes in jasjes" uitgelachen.
Ik kijk naar de schalen die ze bij zich hebben. Ik zie verschrikkelijke dingen, en verschrikkelijk lekkere dingen. Zeewier, iets wat ik nooit zal gaan eten, al krijg ik er 10 graljoenen voor, zalm, iets waar ik een moord voor zou doen, en nog veel meer. Als ik alles zou gaan opnoemen zou ik uren bezig zijn.
Ik zou graag wat van die zalm lusten...
Er is alleen één ietsie pietsie probleempje: hoe kom ik aan een bord en hoe krijg ik zo'n "zeepaardje in jasje" bij me? In mijn handen klappen en met mijn vingers knippen zou vast niet een goed idee zijn. Ik zie het al voor me hoe ik nooit mijn eten zal krijgen.
Draakje, die ik nog steeds bij me hebt en onder die sortering ceremonie in de zak van mijn jas heeft gezeten, heeft daar blijkbaar weinig problemen mee. Zonder ook maar te denken aan woorden als: "netjes, aardig, sociaal" stort hij zich op een "zeepaardje in jasje" en schrokt een hele kip naar binnen. Ik bekijk de kip eens goed voordat ik mijn excuses aan bied aan het verontwaardigde "zeepaardje in jasje". Een rode dikke jus zit er overheen.
'Sorry... mijn Xerpin is nog niet zo goed op gevoed... zou ik trouwens wat van die zalm mogen?' vraag ik zo beleefd mogelijk. Maar het "zeepaardje in jasje" kijkt me alleen even boos aan en zwemt/vliegt/loopt, wat hij dan ook doet, verder. Teleurgesteld met mijn hoofd nog helemaal vol met mooie oranje zalm kijk ik het "zeepaardje in jasje" na.
Ik waag nog een poging bij een nieuw zeepaardje.
'Meneer het zeepaardje, zou ik wat zalm mogen?' Vraag ik weer zo beleefd mogelijk. Maar weer kijkt het "zeepaardje in jasje" me boos aan en zwemt verder.
Naast me hoor ik gelach.
'Hahaha, dat was een vrouwtje, dat zeepaardje,' lacht de stem en ik kijk naar diegene die me nu zo uit zit te lachen. Het is een lang blond meisje met lang krullerig haar. Ze heeft een opgemaakt gezichtje, geen enkele make-up mogelijkheid ontbreekt. En nu kijkt ze me spottend aan. Naast haar zitten nog een paar meisjes, allemaal net zo opgemaakt en arrogant van uitstraling. Ik besteed maar geen aandacht aan ze en wend me af. Ik draai me om, om met Narama te praten, of zij weet hoe ik eten krijg. Mijn maag rommelt.
'Hé, dove! Ik praatte tegen je. Hoorde je me niet? Dat was een vrouwelijk zeepaardje, en je moet als je wilt eten gewoon pakken.' Ik kijk nog even om en zie hoe het blonde meisje een schaal met aardappeltjes in de vorm van schelpjes van een dienblad grist. Ik kijk even snel naar diegene van wie het dienblad is en zie dat hij of zij niet al te boos kijkt. Toch twijfel ik om zo iets te pakken.
'Narama?' Vraag ik aan mijn vriendin.
'Hoe krijg ik iets te eten?'