H51

Ik val in de kuil onder mijn voeten en smak met een klap tegen de grond. Een kreetje glijd over mijn lippen en ik hoor mijn moeder gillen. Mijn grote lange gil is inmiddels afgelopen. Ik heb het voordeel dat ik weet hoe het zal eindigen. Wel jammer dat ik mijn vader niet eens kon vermoorden.
Ik knijp mijn ogen dicht.
'En nu wordt ik wakker, ik ben in mijn kamer op Eragon's school!' Fluister ik. En ik open mijn ogen weer.
Kuil, grijs, donker, koud.
'LAAT ME ERUIT! JE ZAL ME NOOIT VERMOORDEN MET EEN MES!' Gil ik uit de kuil!
Oke, het is dom dat ik zoveel schreeuw, ik heb daar echt niets aan...
'Láát me gaan! Ik moet eerst jouw nog vermoorden!' zeg ik opstandig. Ik weet niet waarom ik zo kalm klink, dat is echt bizar.
Geen antwoord, natuurlijk geen antwoord.
Wat vaak krijg ik eigenlijk geen antwoord...
Er land iets op de rand van mijn kuil. De oehoe. Ik kijk omhoog en ja hoor, daar zit dat monster.
'Wat?' Vraag ik hem beleefd.
'Je mag niet staren,' voeg ik er aan toe.
De oehoe knippert met zijn gemene ogen.
Ik ga op de grond zitten en kijk omhoog. Nog een oehoe komt op de rand van mijn kuil zitten. Maar ik let niet op ze, ik denk na.
Ik voel aan de zijkant van mijn riem, geen zwaard.
Natuurlijk niet. Die had ik laten vallen toen ik in deze kuil viel. Ik voel verder.
Hebbes!
Twee kleine messen, vangst van de dag!
Ik prik in de wand en graaf een gat waar mijn voet in past, boven dat gat, ietsjes naar rechts, graaf ik er nog een. En zo graaf ik er nog 3, steeds van links naar rechts varierend. Ik bekijk de wand voor me, natuurlijk missen er nog een paar gaatjes boven in, maar dat is niet erg, die graaf ik zo wel.
Ik begin met klimmen, maar helaas blijk ik te zwaar te zijn en het zand houd me niet. Bij de derde tree val ik weer naar beneden.
Ik ben eerlijk gezegd een beetje verbaast dat er nog niet veel ergs is gebeurd. Oké, ja ik ben mijn vriendinnen kwijt, en ja mijn moeder wordt gemarteld. Maar ik heb nog niet zoals in mijn droom mezelf zien sterven, of Diamantar. Dat is toch wat?
Net als ik dat denk gaat alles mis. De oehoe's die op de rand van mijn kuil plotseling met iets van 5 waren, of meer, vliegen naar beneden en beginnen me te pikken. Bloed stroomd uit vele wonden.
Ik hef mijn magie aan om ze te verdrijven en ik weet er een paar de kuil uit te lanceren, maar dat is nog niet genoeg.
Met een grote krachtinspanning weet ik ze allemaal weg te krijgen, opgelucht zak ik moe neer op de bodem van de kuil. Ik voel aan mijn armen, ze zijn bebloed maar de wonden zijn niet al te diep. Wel moet ik ze schoonmaken, wie weet waar die oehoe's aan hebben gezeten?
'Je magie kunst is verbeterd, je bent sterker,' klinkt opeens een stem van boven. Mijn hart slaat over als ik die stem hoor en ik kijk met een ruk naar boven...
Dit is niet waar!