Schrijfwedstrijd Ludwig/Welch opdracht 1

Langzaam sloop ik door het bos om de bosbewoners niet te laten weten dat ik er was. Toen ik bij de rand aankwam gluurde ik door de takken. “ze is er nog niet” dacht ik verbitterd. Ik keek naar de kerktoren die een paar kilometer verder weg stond, en keek hoe laat het was. Een normaal mens zou niet kunnen zien hoe laat het was, maar ik was geen normaal mens, eigenlijk was ik helemaal geen mens. En dat was precies wat ik haar ging laten zien. Dat ik een “Tigris Puella Etiam” was. Een meisje, maar toch ook een tijger was. Ik had haar hier ontmoet, een mensen meisje. Mensen en “Wezens van het Woud” gaan over het algemeen niet samen. Meestal niet. Maar Nikki en ik konden het goed met elkaar vinden. Maar of ze me nog aardig vond na dat ik had onthuld dat ik een halve tijger was? We zullen zien. Mijn eigen gedachten leidde me af, en ik was al weer vergeten hoe laat het was. Ik keek weer op de klok en zag dat de kleine wijzer iets na de 12 stond, en de grote op de 10. Ik wist niet wat het betekende, wij Wezens van het Woud hadden genoeg aan de ochtend, de middag, de avond en de nacht, de mensen noemde dat ook zo, maar zij moesten zo nodig rare ronde schijven hebben met wijzers er op. Raar hoor. Ik dacht terug aan het briefje dat ik stiekem voor haar huis had neer gelegd, ze had het toch wel gevonden? Ik wist nog uit mijn hoofd wat er op stond: Nikki, kom je naar de rand van het bos als de grote en de kleine wijzer op de 12 staan? Amelie
Net toen ik bedacht om terug te gaan, kwam ze over het muurtje geklommen. Haar rode haar glansde in het zonlicht, en ze leek eigenlijk wel op een vuurnimfje, met haar rode rok en geel met oranje gestreept T-shirt. Ze was niet zoals andere mensen, dat wist ik wel. Ze had niet zulke rare plastic schijven, met bewegende dingen er op die ik niet snap. Ze noemden ze “mobieltjes” Nikki was anders. Ze stond open voor nieuwe dingen, ze las elk boek, ook al leek het haar onwaarschijnlijk, en vond ze het onderwerp eigenlijk niet leuk. Ze ging op onderzoek uit in het bos, als er dieren waren aangereden, dan keek ze of ze dat kon verhelpen. Ja, dat was Nikki. ‘hoi’ grijnsde ze. ‘wat is er?’ ‘ik… wil je iets laten zien. Iets laten weten…. Iets….’ Ze hield haar hoofd schuin en fronste haar wenkbrauwen. ‘ik ehm….’ Stamelde ik. Ik trok mijn muts van mijn hoofd zodat mijn oren zichtbaar werden. Nikki’s ogen werden groter, maar herstelde zich weer. ‘en….’ Ik trok onhandig mijn staart uit mijn rok. Nikki liep er naar toe, een voelde er aan. ‘hm…. Voelt echt… Echt….’ ‘omdat het ook echt is.’ Zei ik. Ik liet haar mijn nek en rug zien, dat behaard en bestreep was. Ook dat aaide ze. Weer hield ze haar hoofd schuin en vroeg ‘ben je een soort weerwolf, maar dan een weer tijger? Of iets anders?’ ‘nou…. Ik ben een Tigris Puella Etiam’ ‘de letterlijke vertaling is “tijger ook meisje”’ fluisterde ze. Nikki kreeg Latijn op school. ‘ja’ bevestig ik. ‘ik ben een Bos Wezen’ ze hield wéér haar hoofd schuin. ‘oke laat me even….’ Ze liep weg en verschool zich achter een heuvel. Ik hoorde haar tegen zichzelf fluisteren, en snikken. Maar ik wist dat ik haar even alleen moest laten.
Vijf minuten later kwam ze achter de heuvel vandaan. Ze deed haar ogen even dicht en zuchte. ‘oke. Ik geloof je.’ Ze wou nog wat zeggen, maar ze wist niet wat. Ik voelde het. Ze zuchte nog eens diep. ‘ik… wil je ook wat…. Laten zien.’ Zei ze. ‘of laten voelen’ fluisterde ze er achter aan. Door mijn scherpe gehoor hoorde ik het wel. Een bang gevoel bekroop me. Wat als ze me ging slaan? Ze zette een stap dichter bij, en pakte mijn schouders vast. Ze zuchte nog eens diep, ging op haar tenen staan, en ze drukte haar lippen op de mijne. Ze smaakte zoet, naar zoete bessen. Ze maakte zich los, en zei ‘ik…. Mijn gevoelens voor jou gaan verder dan vriendschap.’ Waarop ik uitlegde ‘ik ben nog nooit verliefd geweest…. Eigenlijk word ons soort nooit verliefd….. Maar ik wil het wel proberen.’ ‘dan…’ ze kapte zichzelf af door me weer te zoenen. werden mensen niet op het andere geslacht verliefd? vroeg mijn gedachte zichzelf af. Maar het kon me niets meer schelen. Ik was van haar, en zij van mij.