013||Cecelia Eleanore Graves

Cecelia Eleanore Graves

'We gaan,' zei Edward op een normaal menselijk volume maar iedereen kwam meteen naar beneden gestormd. De rit met z'n allen in de zilveren volvo was niet heel erg ruim en gemakkelijk maar blijkbaar mochten we niet opvallen dus moesten we wel zo gaan. Edward grinnikte. 'Je went er vanzelf aan en het is maar een klein stukje.'
En als het niet een klein stukje was geweest waren we er als nog snel geweest want hij reed veel sneller als toegestaan maar je hoorde mij er niet over klagen.

Eenmaal bij school stapten we uit. Er keken diverse mensen verbaasd toen ik uitstapte en mijn kleding gladsteek. 'Ik breng je wel even naar de administratie,' zei Rosalie.
Mensen weken vanzelf opzij als we langsliepen, daar kon ik opzich best wel aan wennen. Op een gegeven moment splitste onze groep zich op en liep ik met Rosalie mee naar de administratie waar een roodharige vrouw zat. 'Mevrouw Cope,' zei Rosalie. 'Dit is mijn pleegzusje Cecelia, de nieuwe leerlinge.'
De vrouw knikte. 'Natuurlijk.'
Ze overhandigde me een papierwinkel. 'Dit zijn je rooster, kluisnumme en code en een plattegrond van de school. Als je iets niet snapt of niet kan vinden kan je het altijd iemnd vragen maar met je broers en zussen kom je er vast wel uit.'
Ik bedankte haar beleefd en wierp een blik op de plattegrond. 'Ik zie je in de kantine,' zei Rosalie die naar haar eigen les vertrok.

Terwijl ik opweg was naar mijn eerste les -muziek- deponeerde ik mijn papierwinkel in de papierversnipperaar in de lerarenkamer want ik had geen zin om het de hele tijd met me mee te sjouwen. Ik kwam net één minuut te laat binnen bij muziek en de docent keek me verward aan. 'Wie ben jj?' vroeg hij.
'Cecelia Cullen, de nieuwe leerlinge.'
Zowel de leraar als de leerlingen waren verbluft door het feit dat ik de nieuwste Cullen was maar de docent tekende het papiertje en wees me de plek naast Edward toe want blijkbaar was hij bij deze les de enige die altijd alleen zat. Ik liet op de stoel naast die van hem zaken. 'Je hebt het dus gevonden?' vroeg hij zo zacht dat alleen ik het kon horen. 'Ja hoor,' zei ik op hetzelfde volume terug.