Excuses, alweer.

Dan nu, de redenen dat er zo lang geen nieuw hoofdstukje was. Een goede is er echter niet, of ja, een goed excuus. Ik heb in princiepe wel een aantal goede weken gehad, maar de week die ik zojuist in ben gegaan... Ik zou willen wensen dat deze nu al voorbij zou zijn. Ik ben vorige week aangewezen als begeleidster voor een nieuwe opname, afin, ik heb de taak op me genomen, met alle gevolgen van dien. Mijn invulgedachten en onzekerheid komen opeens wel heel hard op me af. Ik hoor heel de tijd van mezelf dat ik het toch niet kan, dat ik een waardeloze begeleider ben en dat dat meisje me helemaal niet mag. Ze is vandaag binnen gekomen, en voor mijn gevoel is de gehele dag al alles wat mis kón gaan, mis gegaan. Ik zucht opnieuw. Ik ben dus de komende drie weken redelijk verantwoordelijk voor het meisje, en dat geeft me alles behalve een prettig gevoel.
Wat me ook geen prettig gevoel geeft, is dat ik mijn emoties weer binnen aan het houden ben. Ik merk aan mezelf dat ik steeds minder laat zien dat het niet goed gaat met me, en dat ik alle vragen omtrent "hoe gaat het met je?" ontwijk, of zeg dat het goed gaat. Een goede vriendin van me hier, tevens ook mijn kamergenootje, ziet het wel aan me. Ze vraagt dan ook heel de tijd aan me wat er is, en dat ik niet zo'n nep lach op moet zetten. Maar ook zij weet niet wat er op dit moment écht op mijn hart ligt.
Waar ik op het moment voornamelijk mee zit, is dat een jongen waar ik heel goed bevriend mee was, keihard is geweest tegen me. Hij was 2 weken geleden bij mij thuis, en ik voelde me superongemakkelijk bij hem in de buurt. Ik ben nog nooit echt bang geweest van een jongen, maar ik was echt heel erg geïntimideerd door hem. Al mijn moed bij elkaar geraapt en het tegen een sociotherapeut vertelt, om vervolgens te horen dat ik hem moet bellen. Dus 's avonds zat ik, met m'n kamergenootje, in de groepskamer, waar ik opnieuw probeerde onder het gesprek uit te komen. Dat lukte dus niet, en ik heb hem gebeld. Na een redelijk ongemakkelijk gesprek met een kwade ondertoon, moest hij ophangen omdat hij moest eten. Dan had ik daarna verplichte activiteit, en belde hij mij opnieuw. Ik kon niet opnemen, dus dat deed ik niet. Toen kreeg ik een sms, waar ik wel naar kon kijken. Hij schreef me dat ik al mijn vrienden kwijt zou raken, en dat ik paranoia was. Hij hoopte dat ze me daar hier mee zouden helpen, en dat hij me nooit meer hoefde te zien. Dit kwam zo ontzettend hard aan, al helemaal omdat ik die jongen blind vertrouwt heb, en opnieuw(!) is bij mij weer gebleken dat mensen gewoon niet te vertrouwen zijn. Al helemaal niet als je ze persoonlijke dingen vertelt. Dan zullen ze het op een gegeven moment toch wel tegen je gaan gebruiken, dat is wat de ervaring mij tot nu toe geleerd heeft. Misschien is dat dan ook de reden dat ik niet meer veel praat hier.
Hierom heb ik ook zo lang niet geschreven, en het klinkt heel stom. Daar ben ik me bewust van. Want waarom zou ik mijn verhaal wel zó uitgebreid op internet zetten?

Alweer een zucht. Ik moet over 10 minuten in het behandelgebouw zijn om een individueel gesprek te hebben met mijn hoofdbehandelaarster. Op dit moment heb ik er helemáál geen zin in, want als ik met haar praat, huil ik altijd.

En opnieuw wil ik mijn excuses aanbieden voor het lange niet schrijven. Ik ga er op letten, dat beloof ik!