H38

ARYEN!
ARYEN!
'ARYEN!'
'ARYEN!'
Aryen's naam schald in allesoorten woorden over mijn lippen terwijl ik met grote ogen naar het vuur kijk. Grote vlagen rook komen van het stukje bos af waar de explotie plaats vond.
'Wat moet ik doen? Wat moet ik doen?' vraag ik aan Diamantar. Hij geeft geen antwoord. Blijkbaar weet Diamantar het eens niet. Dus ik stuur mijn geest uit op zoek naar Aryen, of minstens op zoek naar één levend wezen. Ik sluit mijn ogen.
Vlak voor me voel ik veel pijn en angst. Ik probeer te voelen wie dit uitzend.
Ik slik als ik er achter kom.
Bomen, struiken, bloemen, dieren.
Kan ik die echt voelen?
Het doet echt pijn.
Snel open ik mijn ogen en verwijder me van dat geestelijke contact.
Ik huiver onwillekeurig. Die pijn.
Alsof ik verbrand word, dood ga, pijn. Net als toen, toen mijn vader aan viel. Maar ik moet niet opgeven.
Weer zend ik mijn geest uit. Ik negeer de pijn en zoek naar Aryen. Ik voel iets groots, een grote geest. Snel stuur ik er een verzoek naartoe.
'Aryen? Blueä?'
Geen antwoord. Nog maals stuur ik een verzoek.
'Aryen? Blueä? Wie?'
Nu ik weer geen antwoord krijg raak ik weer in paniek.
'Diamantar! Daar!' Roep ik, ik wijs naar de plek waar ik de aanwezigheid voelde. Waarschijnlijk kan hij me niet verstaan, we vliegen nog steeds. Maar hij voelt wat ik wil en vliegt er snel naar toe.
Een paar meter boven de grond spring ik van hem af en rol over de grond om mijn val te breken. Ik ren naar de aangewezen plaats en zoek naar het "ding".
Ik zie meteen wie het is aan de vacht.
Geel, pluizig, groot.
Nitor.
Hij heeft zich groot gemaakt om iets op te vangen, iets wat ook viel.
Nitor heeft Aryen gered.
Aryen had Nitor bij hem op Blueä. En blijkbaar heeft Nitor toen de explotie plaats vond zich laten vallen, en met zijn grootheid Aryen opgevangen.
Maar ondanks al dat goede ziet Nitor en zelf niet zo goed uit.
'NITOR!' Gil ik en ik ren naar het beest toe. Ik zie hem langszaam kleiner worden.
Zijn gele vacht is verschroeid en hij heeft vele wonden van takjes die langs zijn vacht schaafden toen hij naar beneden viel.
Ik ben Aryen helemaal vergeten.
Ik buig me naar voren, duuw hem weg en pak het beestje. Ik veeg er zachtjes over heen om takjes weg te halen. Dan kijk ik naar de wonden. Diep.
Oh nee, wat nu?
Als ik Cecile terug vind... ze zal me vermoorden.
Nu pas kijk ik naar Aryen, hij is de eenigste die hem kan genezen.
'Aryen, Nitor... hij heeft je gered, red hem!'
Aryen kreunt.
Nu pas kijk ik eens goed naar die jongen.
Aryen is óók gewond. Weliswaar niet zo erg als Nitor, maar gewond is gewond. Ik zie het aan zijn gezicht.
Aryen's ogen zijn dicht, een grote wond bloed op zijn hand.
Hand?
Wáár is zijn hand?
'ARYEN!' roep ik bang terwijl ik naar zijn arm kijk.
Aryen kreunt nog maals en hij komt overeind. Verschrikt kijkt hij naar de hand en kijkt dan naar mij met grote ogen.
'Lilith?' mompelt hij.
'Het komt goed, oh shit, hoe genees ik mensen? Aryen? Nitor.. hij is er nog erger aan toe dan jij! Alsjeblieft? Hoe!' De woorden ratelen over mijn lippen en ik zwaai met mijn handen.
'Het is simpel...'Kreunt Aryen,'Je legd de steen op de wond en zend magie uit. Je zegt het woord voor "genees" en de steen doet zijn werk. In mijn tas,' voegt hij daar aan toe.
Bliksem snel grijp ik zijn tas beet en begin die over hoop te halen om die stenen te zoeken.
Ik leg er uiteindelijk 3 op Nitor en een op Aryens hand.
Terwijl Nitor aan het genezen is voel ik mezelf uitgeput raken. Dat is nou het eenigste minpunt van magie, het put héél erg uit. Maar het werkt!
Dan strot ik me op Aryen ik bekijk zijn hand met ingehouden misselijkheid en veeg met water wat van het bloed weg. Ik kom er achter dat de hele linker hand zowat weg is. Een gapende wond kijkt me aan, maar gelukkig is de hand in het vuur gekomen dus bloed het niet al te erg. Nouja, het doet wel pijn.
Aryen draait kreunend rond terwijl ik hem verpleeg.
'Hou vol,' mompel ik zachtjes terwijl hij een kreet slaakt. 'Het komt goed.'
'Nu heb je het beloofd,' mompelt Aryen. 'Daar houd ik je aan.'
Pas nu bezef ik dat ik dat in oude taal heb gezegd.
Die eed.