H37

De wind raast langs mij en Aryen heen terwijl we opvliegen. Het is bepaald en we zetten alles op alles.
We moeten Cecile redden.
Cecile is de eenigste hoop om mijn vader te vermoorden en daarmee mijn wraak te nemen.
'Is dit echt het beste plan?'[i/] Vraagt Aryen in mijn hoofd.
'Ja, en jij hebt het verzonnen dus niet klagen.
'Ik twijfel nu. Is dit echt geen overhaaste reactie? Ik bedoel... om middennacht op zoek naar een gestolen vriendin waar een kwaadaardig persoon de macht heeft. En dan zelf niet weten wat je moet doen, is dat echt het beste plan?' Aryen is echt bezorgd.
'ja, en het enigste!' Ik sluit mijn geest af zodat hij me niet meer kan horen.
Ik wil niet dat hij kan horen hoeveel paniek ik eigenlijk ook heb. Maar vooral wil ik niet dat hij hoord hoe veel zin ik er in heb. Dat er een soort lijn mij naar mijn vader trekt, of naar.... Metsa.
Maar ik weet niet of dat goed is, of slecht.
Aan die ene kant was Metsa altijd al mijn veilige haven. Maar aan de andere... die belofde.
Ik weet zeker dat ik hem die heb horen zweren op het moment dat ik ging valen, een paar maanden geleden nu.
Dat ik door hem gered werd.
Maar die droom.
Die droom waarin Metsa me vermoord. Die zit me dwars.
Ik bijt op mijn lip.
'Diamantar? Even zonder dat je gaat klikken bij Aryen... vind jij dit een goed idee?
'Nee.'
'Nee wat?'
'Nee, geen goed idee,' zegt Diamantar rustig.
'Waarom vliegen we dan? Ik bedoel als jij tegen bent... ' Vraag ik.
'Omdat jij voor bent en ik jouw draak. En omdat ik weet dat we zullen winnen,' zegt Diamantar trots.
Een vlammetje hoop groeit in mijn hart.

We vliegen nu al zo'n uur en nog steeds geen teken van Cecile, Sisja of mijn vader. Het blijft donker en de sterren en de maan lijken dat niet tegen te werken.
Ik huiver.
Het lijkt wel alsof de maan ook donker is, slecht. Kwaadaardig.
Nee, dat moet ik niet denken. Straks flip ik nog.
Denk aan Cecile, je moet haar redden. Zonder haar is er geen wraak.
Zins wanneer denk ik weer aan wraak, dat was ik toch weer vergeten?
Omdat ik weer hoop heb.
'Wraak is slecht, als je wraak en woede gebruikt zal je nooit sterk genoeg zijn tegenover je vader,' zegt Diamantar.
'Aan mijn magie heb ik anders ook helemaal niets meer. Ik ben er slecht in,' bijt ik Diamantar toe.
'Dat zit tussen je oren, zins je een paar vrienden bent kwijtgeraakt ben je niet goed in magie meer,' zegt Diamantar wijs.
'Zo? In een filosofische bui vandaag?' luid mijn sacastische antwoord. Al denk ik er wel overna.
Zou ik echt mijn magie zijn kwijt geraakt van die strijd? Zou het echt alleen maar tussen mijn oren zitten?
Hmm...
Plotseling wordt ik uit mijn gepeins opgewekt, een grote knal hondert meter voor me.
Op de plek waar Aryen boven vloog...
ARYEN!