``134``

Een leeg gevoel doet me alles langzaam doen. Ik ruim wat spullen op die van John waren en kijk er dan naar. Mijn lip begint te trillen en ik voel mijn tranen weer over mijn wangen stromen. Gelukkig waren de jongens er niet. Ik had ze weg gestuurd om spullen te halen, we waren van plan John te cremeren. Huilend zak ik op mijn knieën naast het bed. ‘waarom? Waarom John! Had mee eerder gebeld’ jammer ik zacht. Als ik op kijk zie ik iemand bij de deur staan. Eventjes kijk ik naar haar op. Het is een van de zusters. ‘het spijt me’ zegt ze zacht. Ze pakt mijn schouder eventjes vast. ‘ik weet hoe zwaar het is, om iemand te verliezen’ haar zachte uitdrukking doet me kalmeren. ‘mag ik wat vragen?’ ik kom omhoog en knik. Ze geeft me een tissue. ‘ken je iemand die Alexandra Von Salem heet?’ langzaam knik ik mijn hoofd. ‘John vertelde dat ik deze aan haar moest geven’ ze houd een envelop voor me. Ik pak hem langzaam aan. ‘bedankt’ ze loopt weg en ik ga op het bed zitten. Voorzichtig open ik de envelop en begin de brief te lezen.

Beste lieve Alex,
Als je deze brief leest, betekend het dat ik het niet heb gehaald.
Toen je nog klein was heb ik je voor de eerste keer ontmoet. Je was met je moeder verhuisd toen je broer en vader verdwenen waren. Je moeder vertelde me dat je een geweldige meid was. En ik wilde niets liever dan je aan mijn jongens voorstellen. Helaas kon dat niet. Je moeder verbood mij dat. En nu weet ik waarom. Je gave, je weet er misschien niet heel veel over, het kan gevaarlijk zijn maar je moet oppassen.
Weet je nog die belofte dat voorwerp dat ik je had gegeven? Toen je nog klein was. Ik ben het nooit vergeten. Misschien weet je het niet meer. Het was 1 dag na mijn verjaardag. Je wist niet wat voor soort cadeau je kon geven. Toen zei je dat je nog een belofte met me zou willen maken. Ik had nog iets dat ik graag wilde. Ik vroeg of je me wilde beloven dat je iets voor me zou willen bewaren. Ik hoop dat je het nog hebt. Zorg ervoor dat je het altijd bij je draagt. En gebruik het als het echt nodig is.

Verder wil ik je nog zeggen… zorg voor mijn jongens, vooral voor Sam. Hij is niet wat hij denkt dat hij is. Wees niet bang voor hem maar help hem zo goed je kan. Voor Dean, zorg dat hij geen domme fouten maakt zoals elke vrouw die hij ziet zwanger maken. Ik heb nog een foto in de envelop zitten. Ik hoop dat je er blij mee bent.

Vaarwel John Winchester.
p.s als ik je moeder tegen kom zeg ik dat je een geweldige meid bent en ze zich geen zorgen hoeft te maken.

Tranen rollen over mijn wangen als ik de foto uit de envelop haal. John staat er samen met mij en mijn moeder op. Snel verstop ik de brief als ik iets bij de deur hoor. ‘Alex, we gaan’ Dean ’s stem klinkt zacht. Als ik niet reageer legt hij zijn hand op mijn schouder. Dan kan ik het niet meer stil houden. Ik druk me tegen Dean aan. Gelijk legt hij zijn armen om me heen. ‘het is al goed’ fluistert hij zacht. Ik voel een paar druppels van Dean ’s gezicht afkomen. Zijn sterke armen trekken me dichter naar zich toe terwijl we allebei huilen.