1 shoe.

Op mijn hakken tippelde ik het klaslokaal binnen. "Sorry dat ik zo laat ben," verontschuldigde ik me aan de leerlingen, "maar het is vandaag een speciale dag."
"Oh ja, wat dan?" vroeg één van de leerlingen, en de rest keek me met nieuwsgierige blikken aan.
"Wat voor datum is het vandaag?"
"12 januari," antwoordde dezelfde jongen als net.
"Inderdaad, en wiens verjaardag is het vandaag?" vroeg ik, terwijl ik met mijn hand draaide, in de hoop dat ik wat concluderend respons kreeg.
"Oh! Zayn is vandaag jarig!" riep Esmée.
Zuchtend liet ik mezelf op de bureaustoel zakken. "Laat maar zitten."
"Ik weet het wel hoor, mevrouw," begon Lisa. "U bent vandaag jarig natuurlijk! Dat heeft U vorige week zelfs nog verteld."
Een waterig lachje vormde zich op mijn gezicht. "Inderdaad, ja."
De verveelde gezichten veranderden ineens. Ze werden opgewekter, en vrolijker. De blikken die ik gewend was te krijgen wanneer ik weer over mijn enorme schoenen collectie begon te praten, of een van mijn onhandige verhalen vertelde. De hele klas zowat riep nu 'Gefeliciteerd!' en sommigen kwamen zelfs naar voren om me de hand te schudden, en drie zoenen te geven. Ik zag Lisa en Esmée even naar elkaar kijken, en vervolgens stonden ook zij op. Lisa had een plastic zak in haar handen. Met een grijns van oor tot oor gingen ze voor me staan. Lisa reek de plastic zak naar me uit. Ik keek er beduusd naar. "Is dat voor mij?" De ongelovigheid klonk door in mijn stem, maar dat maakte voorlopig even niets uit.
Lisa knikte. "Ja. Van Esmée en mij. Voor uw drieëntwintigste verjaardag!"
Voorzichtig reek ik mijn hand naar de zak uit, en nam hem aan. Nieuwsgierig keek ik erin, en haalde het doosje eruit. Het was verpakt met goud cadeaupapier, en er zat een bruine, sierlijke strik omheen. Ik maakte de strik open en haalde het dekseltje van het doosje af. In het doosje lag een chocolade pump, verpakt in doorzichtig plastic. "Wauw, echt heel erg bedankt. Ik weet niet wat ik moet zeggen," zei ik oprecht gemeend.
"Graag gedaan," zongen de twee dames van een jaar of veertien in koor.
Ik zette het doosje op mijn bureau desk, en keek er nog even verlangend naar. Nee, Andrea, straks. Ik stond op van mijn stoel en klapte in mijn handen. "Alright, let's start the lesson," kondigde ik aan.
Zoals gebruikelijk zette ik de leerlingen aan het werk, en gaf ik ze enkelen opdrachten uit de WaspReporter op. Ik ging weer op mijn bureaustoel zitten en staarde wezenloos de klas in. Af en toe keek ik eens op mijn Blackberry. Ik had een nieuw sms'je van mijn moeder.

Zou je voor morgen verlof kunnen nemen? Paps en ik hebben een verrassing voor je.

LOL, je moeder.

Ik grinnikte even. Mijn moeder gebruikte nog steeds de afkorting LOL, met de veronderstelling dat het 'Lots Of Love' betekende. Mijn vingers raasden over het toetsenbord en binnen no time had ik een sms'je terug verzonden dat ik het met de directie zou overleggen. Ik stopte mijn mobiel terug in mijn tas en keek toe hoe driekwart van de leerlingen met andere dingen bezig waren dan het huiswerk. Het maakte me niets uit. Ik had geen zin om nu streng te wezen. Ik werd liever gezien als de leuke, spontane lerares. Bovendien was het nu mijn verjaardag, dus had ik ook geen zin om vandaag mijn stem veel te gebruiken.
"Jullie mogen opruimen," zei ik vijf minuten voordat de zoemer ging, hoewel grotendeels dat al gedaan had.
"Morgen ben ik er waarschijnlijk niet," vervolgde ik, toen het geritsel en gerommel van tassen over was. "Mijn ouders hebben een verassing voor me en vroegen of ik verlof wilde nemen."
"Dat wordt zeker een ballonvaart!" riep Celine opgewekt.
"Oh nee, alsjeblieft niet."