O58. Elisa Romaine

Dagen verstreken en Cecilia en ik werden beiden minstens zeven keer per dag gebeld door de jongens. Dat, plus nog iets van tien sms’jes. We lazen ze niet. We hadden allebei elkaars mobieltje verstopt en uitgezet. Zo konden we er beiden niet bij tenzij er iets ernstigs was. Het probleem was echter dat we beiden prima wisten waar onze mobieltjes lagen, we kenden elkaar gewoon te goed. Zo lag mijn mobiel dus in de suikerpot en wist Cecilia dat haar mobiel in een telefoonboek zat verstopt waar ik een vak uit had gesneden. Elke uur werd ik nieuwsgieriger tot Cecilia boodschappen ging doen. Ik zei dat ik me niet lekker voelde, het was niet eens een leugen, en bleef daarom thuis. Bijna meteen stapte ik van de bank en ging ik naar de keuken toe. Toen ik mijn mobiel in mijn trillende handen had twijfelde ik even. Ze merkt het toch niet. Was dat waar ik bang voor was? Dat Cece het zou merken? Nee. Ik kon het gewoon niet. Toch bewoog mijn wijsvinger zich naar de aan-knop toe en hoorde ik even later de gebruikelijke melodie.
Ik kromp ineen. Meer dan veertig gemiste oproepen, bijna zestig sms’jes. Allemaal van het zelfde nummer wat na een paar uur na de eerste keer al niet meer anoniem was. Ik opende de eerste.
Elisa, reageer please. Waar zit je?
Een brok in mijn keel. De tweede was zelfs nog pijnlijker.
Elisa, waarom hing je op? En waarom ben je weg? Antwoord alsjeblieft. Ik beloof dat ik niets meer zal proberen, ik wil enkel weten of alles goed met je gaat.
Ik slikte moeilijk en tranen blonken in mijn ooghoeken. Eigenwijs las ik alle berichtjes. Telkens werden ze pijnlijker. Sommigen waren wanhopig, sommigen boos en anderen stonden vol met vragen. Eentje was het allemaal.
Elisa, ik houd van je. Kom terug, alsjeblieft. Wees eens niet zo koppig! Waar zit je?
Ik zuchtte diep. Ondertussen had ik mezelf opgesloten op mijn kamer en de tranen stroomden geruisloos over mijn wangen. Bij elk berichtje twijfelde ik of iets terug moest schrijven. Elk berichtje brak een stukje van mijn hart. En tegelijk luchtte het op. Er kwam steeds meer tijd tussen de berichtjes en ze werden steeds minder wanhopig. Na een aantal berichtjes bleek waarom.
Eli, waar hang je uit?? Embry zit continu met zijn mobiel naar je te sms’en, nou ja, tot Paul zijn mobiel afpakte, waar hij natuurlijk woedend op reageerde. We proberen hem af te leiden, maar ik denk niet dat hij stopt voor je terug bent. Xx Kim.
Ik zag Embry zo voor me. Zijn chocoladebruine ogen op het schermpje gericht terwijl de rest geïrriteerd toekeek.
Met mijn mouw veegde ik mijn tranen weg. Cecilia was al terug en ik nooit onopvallend mijn mobiel terug stoppen, dus propte ik hem maar in mijn kussen met het geluid uit. Ik plofte neer en mijn mobiel trilde weer. Zacht begon ik te snikken.