O57. Cecilia Romaine

Ik trok en wenbrauw op en keek Elisa nieuwsgierig aan. ‘Embry? Hoe komt hij aan jouw nummer?’
Elisa schudde haar hoofd en slaakte een vermoeide zucht. ‘Ik heb geen idee, hij belde anoniem,’ zei ze alsof dat alles uitlegde, ze maakte een wanhopig gebaar met haar telefoon in haar hand en schudde haar hoofd.
‘Raar,’ mompelde ik. ‘Ach, ik heb Seth nooit mijn nummer gegeven, dus als jij gewoon niet reageert op anonieme telefoontjes moet het goed komen.’ Zodra ik uitgesproken was klonk mijn eigen beltoon, ik viste mijn mobieltje uit mijn broekzak en bekeek het beller ID. Anoniem.
‘Wie is het?’
Ik zuchtte. ‘Anoniem, moet ik opnemen?’ Ik keek verlangend naar het groene knopje.
‘Doe maar, dan weten we meteen of het Seth is,’ antwoordde Elisa, met een klein knikje naar mijn mobieltje.
‘Cecilia?’ klonk de stem van Seth vanuit mijn mobiel.
Ik zweeg, zodra ik zijn stem had gehoord had zich een brok in mijn keel gevormd dat het me onmogelijk maakte om een logisch antwoord te geven.
‘Cecilia, als jij dit bent, waar ben je? Je huis is helemaal leeg en jullie auto is verdwenen, Embry zegt dat hij en Elisa ruzie hebben gehad maar – ’
Ik brak het gesprek af, ik kon niet tegen de wanhopige stem van Seth, ik wist wat er zou komen, gesmeek of ik terug kon komen. Embry die gebroken aan de lijn zou hangen en me zou vragen zijn excuses aan Elisa over te brengen. Meer gesmeek. Ik kon het gewoon niet, ik kon het niet aanhoren, wetende dat ik het allemaal moest negeren.
Ik keek Elisa aan en stormde daarna zonder iets te zeggen naar de ingang van het appartementencomplex. Binnen in ons appartement zakte ik op de nog met plastic bedekte bank en bracht mijn trillende handen naar mijn gezicht. Tranen vormden zich in mijn ogen, maar ik knipperde het vocht weg, ik mocht niet huilen, dat zou het alleen maar erger maken.