Deel 20

‘Jack?’ fluisterde ik vragend, terwijl ik naar zijn gezicht staarde. Lief glimlachend keek hij terug en knikte. Ik kon het niet geloven. Met open mond staarde ik hem aan. Dit kon niet waar zijn. Ik had Jack al meer dan 6 jaar niet meer gezien, en nu stond hij hier opeens. Hij was altijd een van mijn beste vrienden geweest, op Sarah na dan. We hadden bijna alles samen gedaan, totdat hij ontdekt werd tijdens onze eindmusical in groep 8. Een of andere man had hem aangesproken, en het enige wat ik me nog herinnerde was dat hij half juichend, met een grote lach op zijn gezicht, naar me toe was gerend om me te vertellen dat hij was aangenomen op een toneelschool in Amerika. Ik wist nog goed hoe moeilijk ik het ermee had, maar ik durfde het niet tegen hem te zeggen. Mijn beste vriend zou naar de andere kant van de oceaan verhuizen! En nu stond hij opeens voor me! Opeens voeldde ik dat er tranen prikten in mijn ogen. Ik probeerde ze nog binnen te houden, maar al snel stroomde ze geruisloos over mijn wangen. Jack trok me in zijn armen en knuffelde me. Ik legde mijn hoofd op zijn gespierde borst, terwijl de tranen nog steeds over mijn wangen stroomden. Was dit echt? Ik besefte nu pas, na al die jaren, hoe erg ik hem had gemist. Met zijn hand aaide hij me over mijn hoofd. Ongemakkelijk trok ik me uit zijn omhelzing en kijk naar zijn gezicht. Hij was haast niets verandert. Hij had nog steeds dezelfde bruine ogen, en dezelfde lieve lach. Alleen zijn haar was anders. Ik kon me nog herinneren dat het vroeger een beetje een paddenstoel kapsel was, net zoals dat van Justin Bieber. Maar nu had hij het korter geknipt en met gel overeind gezet. Al met al, was hij er niet lelijker op geworden. Opnieuw glimlachde hij naar me. ‘He, Rosie.’ zei hij, met een zwaardere stem dan zijn hoge jongentjesstem die ik me herinnerde. Opeens had ik mijn tong weer gevonden, en probeerde een goede, Nederlandse zin te produceren. ‘Jack?’ fluisterde ik weer. ‘Jack, wat doe je hier? Je woont toch in Amerika?’ ‘Ik begon Amerika zat te worden.’ zei hij. ‘En ik mistte mijn familie en vrienden in Engeland veel te erg. Daarom ben ik teruggekomen.’ Nu zag ik dat ook in zijn ogen tranen stonden. En nu was ik degene die hem in een omhelzing trok.