H27

'Nee! Dat mag niet!' Ik gil, en ik wil rondjes rennen. Naast me verstijven ook Aryen en Diamantar.
'Kon je haar niet tegen houden?' Aryen klinkt boos en ik voel engergie om hem heen pulseren.
'Nee, sorry...' Sisja mompelt tegen de vloer, ik zie dat ze het moeilijk heeft, maar ik heb geen tijd om medeleiden te hebben.
'Wáárom?' Boos stamp ik met mijn voeten, als een klein kind.
'Omdat ze het gevoel had je veraden te hebben. Jullie waren blijkbaar zeer close en toen ik je draak... aanviel... naja... Je was boos op haar, het was niet haar schuld, het was de jouwe,' zegt Sisja de laaste woorden sisend.
Diamantar gromt bij de herindering.
'Míjn schuld? Jij viel míjn draak aan!' Ik heb zin om haar te slaan, ondanks Aryen's belofde. Ik zie Sisja achteruit stappen.
'Wie ben jij eigenlijk?' Snauwd Aryen.
'Ehm...' Zegt ze en Sisja wordt rood.
'Wat maakt dat uit, Aryen. We moeten naar de Draken steen, misschien kunnen we Cecile nog tegen houden.' Ik bal mijn beide handen tot een vuist.
'Goed idee,' zegt Aryen en hij klimt onmiddelijk op Blueä. Ik klim op Diamantar, geen tijd om te denken aan zijn wonden.
'Neem me mee!' Roept Sisja terwijl ze naar ons toe rent.
'Waarom zouden we? Je zou onze draken vermoorden.' Ik kijk haar boos aan. 'En je beledigde me.'
'Oh sorry hoor koningin, ik zeg alleen wat ik denk,' zegt Sisja en dan went ze zich tot Aryen,'Neem me mee, ik kan misschien helpen, ik zal jullie geen kwaad doen, ik beloof het!' Smekend kijkt ze hem aan.
Aryen zucht.

'Niet te geloven dat ze mee mocht,' mompel ik tegen mezelf terwijl ik naast Blueä met daarop Aryen én Sisja vlieg. Niemand verstaat me door de ruizende wind.
'Niet te geloven,' zegt Diamantar instemmend. Hij heeft mijn gedachten opgepikt.
Ik ga verder met gedachten.
'We weten niet eens wie ze is,' zeg ik.
'Een gevaarlijke moordenaar van draken?' Vraagt Diamantar.
'Laten we haar in de gaten houden,' zeg ik.
'Goed idee.'
Daarna is het stil in mijn hoofd. Maar ik blijf naar Sisja kijken en hou elke van haar bewegingen in de gaten. Alle kleine ademhalinkjes en alle verschuivingen van haar arm op Blueä's rug.
Mijn ogen priemen zich in haar.

We gaan lager vliegen, de draken rots was dichterbij dan ik dacht. Hij staat aan het randje van een groot meer met allemaal gevaarlijke rotsen erin. Als je dus van die rots springt...
De rots zelf lijkt op een draak die zijn kop omhoog houd om naar de wolken te kijken. Het mooie van de rots is dan ookwel dat hij helemaal is gemaakt van groenachtig glanzend steen. Zo lijkt de rots écht op een draak.
Maar ik kan niet genieten van de rots' zijn schoonheid. Een klein figuurtje óp de rots heeft mijn aandacht getrokken. Naast het firguurtje loopt een geel beestje. Dat beestje probeert met alle macht van zijn wezen de figuur die nu de punt van de draken rots heeft berijkt tegen te houden. Maar magie van het figuur houd hem tegen.
Helaas.
Cecile.
Cecile staat een paar seconden stil op de punt van de rots, net als we bijna achter haar landen.
Dan draait ze zich om, kijkt mij aan en gaat door haar knieën.
'NEEE!' Roep ik nog. Maar het is te laat.
Met een grote sprong zet Cecile zich af en springt van de rots.