|| O61
||The Forbidden Forest
||Draco||
Het was een val, natuurlijk was het een val. Alleen ik met mijn naïeve gedachten kon denken dat ik een godin zou kunnen besluipen. Meteen wilde ik terug stappen, op zoek naar de veilige bosgrond, maar dat ging helaas al niet meer. Mijn voeten zaten muurvast gevroren en gestaag, met een trage gang, zocht een ijzige mist zich een weg omhoog langs mijn benen. Elke millimeter waar deze mist overheen kwam werd gevoelloos en ik wist dat ik ingevroren werd. Paniekerig begon ik tegen te stribbelen wetend dat het geen enkel nut zou hebben, het was zo stevig als beton.
‘Aurora stop!’ schreeuwde ik uit pure angst. Uiteraard maakte dat geen verschil. ‘Aurora ik ben het! Draco! Ophouden!’ De mist bereikte nu de hoogte van mijn navel en langzaam begon ik te beseffen dat ik hier niet tegenop kon boxen. Wat had me doen denken dat ze mij zou herinneren? Hoe dom was het geweest om te denken dat ik belangrijker was als Nathaniel of alle andere mensen die buiten het kasteel vastgevroren waren. Ik was niet belangrijker, specialer of beter als iemand, niet eens in de ogen van Aurora. Ik had zo graag gewild dat ze hetzelfde voor mij zou voelen als ik voor haar dat ik het was gaan geloven. Maar niets was minder waar. Ik was gewoon een klasgenoot geweest die haar steeds weer lastigviel en die ze was gaan toleren omdat ze niet van hem afkwam en nu werd ik over een kam geschoren met de rest. Winter was een gekwetst wezen, in de steek gelaten en uitgelachen. Waarom zou ze iemand sparen? Toen de ijzige kou mijn hals bereikte begon ik te beseffen dat dit misschien wel het einde was. ‘Aurora! Stop hiermee!’ Mijn kin werd gevoelloos en ik dacht na of ik de woorden die op mijn tong lagen wel uit zou spreken. Goed beseffend dat het waarschijnlijk mijn laatste woorden zouden zijn nam ik het risico, dan had ik dat ten minste nog gezegd in mijn korte leventje, dat plotseling zo nutteloos leek. ‘Ik hou van je, als je dat maa..’ Ik klapte mijn lippen op elkaar, bang dat ik de mist in zou ademen en van binnen zou bevriezen. Toen kon ik niets meer zeggen. Mijn lippen zaten strak op elkaar gevroren en wanneer de mist mijn neus zou invriezen kon ik niet meer ademen.
Maar ik wachtte en wachtte en de voelde niets meer. Ik kon recht voor me uit blijven kijken, waar Winter nog steeds in dezelfde houding stond. Niets leek te veranderen, alleen het vries proces was opgehouden. Ik kon ademen! Blijdschap. Ik zou hier voor eeuwig zo ingevroren staan en niet doodgaan omdat ik kon ademen. Minder blijdschap.
Een fel roze licht deed de sneeuw rechts van me oplichten en als ik had kunnen kijken wat de bron daarvan was dan had ik dat gedaan, het speelde zich echter net buiten mijn blikveld af. De heldere stem die sprak herkende ik echter meteen en een sprankje hoop deed mijn hart opspringen. Spring was eindelijk gekomen om haar oudste zus te trotseren.
‘Aurora stop!’ schreeuwde ik uit pure angst. Uiteraard maakte dat geen verschil. ‘Aurora ik ben het! Draco! Ophouden!’ De mist bereikte nu de hoogte van mijn navel en langzaam begon ik te beseffen dat ik hier niet tegenop kon boxen. Wat had me doen denken dat ze mij zou herinneren? Hoe dom was het geweest om te denken dat ik belangrijker was als Nathaniel of alle andere mensen die buiten het kasteel vastgevroren waren. Ik was niet belangrijker, specialer of beter als iemand, niet eens in de ogen van Aurora. Ik had zo graag gewild dat ze hetzelfde voor mij zou voelen als ik voor haar dat ik het was gaan geloven. Maar niets was minder waar. Ik was gewoon een klasgenoot geweest die haar steeds weer lastigviel en die ze was gaan toleren omdat ze niet van hem afkwam en nu werd ik over een kam geschoren met de rest. Winter was een gekwetst wezen, in de steek gelaten en uitgelachen. Waarom zou ze iemand sparen? Toen de ijzige kou mijn hals bereikte begon ik te beseffen dat dit misschien wel het einde was. ‘Aurora! Stop hiermee!’ Mijn kin werd gevoelloos en ik dacht na of ik de woorden die op mijn tong lagen wel uit zou spreken. Goed beseffend dat het waarschijnlijk mijn laatste woorden zouden zijn nam ik het risico, dan had ik dat ten minste nog gezegd in mijn korte leventje, dat plotseling zo nutteloos leek. ‘Ik hou van je, als je dat maa..’ Ik klapte mijn lippen op elkaar, bang dat ik de mist in zou ademen en van binnen zou bevriezen. Toen kon ik niets meer zeggen. Mijn lippen zaten strak op elkaar gevroren en wanneer de mist mijn neus zou invriezen kon ik niet meer ademen.
Maar ik wachtte en wachtte en de voelde niets meer. Ik kon recht voor me uit blijven kijken, waar Winter nog steeds in dezelfde houding stond. Niets leek te veranderen, alleen het vries proces was opgehouden. Ik kon ademen! Blijdschap. Ik zou hier voor eeuwig zo ingevroren staan en niet doodgaan omdat ik kon ademen. Minder blijdschap.
Een fel roze licht deed de sneeuw rechts van me oplichten en als ik had kunnen kijken wat de bron daarvan was dan had ik dat gedaan, het speelde zich echter net buiten mijn blikveld af. De heldere stem die sprak herkende ik echter meteen en een sprankje hoop deed mijn hart opspringen. Spring was eindelijk gekomen om haar oudste zus te trotseren.
Reageer (15)
alsjeblieft!!!, snel verder, laat me niet wachten, deze verhaal is te leuk, ik lees al je verhalen en die zij net zo leuk, alsjeblieft ga verder!!!!!, alsjeblieft *wauw ik zit echt te smeken*
1 decennium geledenGeweldig!
1 decennium geledenSpannend! Snel verder <3
1 decennium geledenOh, nu ben ik benieuwd! Snel verder! <3
1 decennium geledenSnel veder, top verhaal <3
1 decennium geleden