O55. Cecilia Romaine

Met mijn voorhoofd tegen het koude raam gedrukt keek ik naar de voorbij schietende bomen, de regendruppels gleden over het glas langzaam naar beneden. Ik zuchtte, het was bijna grappig hoe dit alles leek op hoe we in La Push aankwamen, alleen had ik toen niet eens er heen gewild, nu wilde ik niet meer weg. Ik veegde een pluk haar achter mijn oor en glimlachte triest naar het donkere bos, ik zou La Push gaan missen, het bos, de mensen, maar vooral Seth.
Opnieuw ontsnapte een zucht uit mijn mond. Ik kon mijn gedachtes niet van Seth af houden, ik bleef me afvragen of hij misschien toch de ene was, mijn ware liefde, maar had ik dat niet al vaker gedacht? En toch bleef de gedachte terugkomen en elke keer weer bezorgde die me een pijnlijke steek in mijn borstkas.
Ik verplaatste mijn blik naar Elisa, die niets in de gaten leek te hebben van mijn innerlijke gevecht tegen mijn tegenstrijdige gevoelens. Haar ogen waren op de weg voor haar gefocust, maar verder leek ze ook diep in gedachten te zijn.
We deden het allebei voor de twee jongens die ons in korte tijd veel te dierbaar waren geworden, ze waren niet ons hart binnen gekropen, ze waren simpelweg in volle sprint naar de finishlijn gerend, maar of die finishlijn de dood betekende of liefde, dat wist ik zelf niet eens.
‘Dus, Portland, dat is weer wat anders dan La Push,’ zei ik, om de stilte in de auto op te vullen. Mijn vingers plukten aan het shirt dat ik aanhad.
Elisa knikte, maar hield haar blik strak op de weg gericht. ‘Ja, terug naar de stad.’
Portland, het was een grote stad, stukken groter dan het kleine La Push, waar iedereen elkaar kende. In Portland waren er zoveel mensen dat bijna iedereen die je op straat tegen kwam onbekend was. Aan de ene kant was dat fijn, aangezien je in volledige anonimiteit kon leven, maar ik wist nu al dat ik de gezelligheid die in La Push altijd aanwezig was zou gaan missen.
‘En Seth.’ De woorden kwamen als een fluistering over mijn lippen, gebroken, zoals ik me voelde.