H21

Het leven is zo oneerlijk. Hoeveel mensen ben ik nou eigenlijk al kwijt geraakt? Veel? Telt Metsa ook mee? Ik denk het wel. Want mijn vader zal ik nooit kunnen verslaan, hij is te sterk voor me. Ik zal sterven.
Een klein vonkje wraak vecht tegen mijn verdriet.
Je kan het, je moet het, piept dat vonkje wraak.
Maar voor het eerst luister ik niet naar mijn wraak gevoel, waarom doe ik dit eigenlijk? Kan ik dit niet beter overlaten aan meer ervaren rijders? Ik bedoel mensen als Eragon zelf?
Ik doe namelijk alles fout. Alles.
Ten eerste vertrouw ik mensen die niet te vertrouwens zijn, zoals Cecile. Je weet hoe het afloopt, je draak wordt doorboord door een van haar vriendinnen. Verraadster.
Maar het belangrijkste is de tweede punt. Als je haar weg jaagd heb je geen eten meer. En het is winter geworden dus er groeit zo goed als niets aan de bomen. Wat ben ik slim. Wat ben ik toch ongelooflijk slim.
'Kreun,'zachte zuchtjes klinken uit de hoop naast me. Diamantar.
Toen ik klaar was met huilen heb ik hem bedekt met blaadjes om hem warm te houden. Het was een heel karwij nu Diamantar bijna 2 paarden groot is. Maar hij wordt er beter van dus het was de moeite waard.
Ik heb zijn wonden zo goed mogenlijk verzorgt, maar omdat ik nog nooit gehealt heb zonder edelstenen weet ik niet of ik het goed heb gedaan.
Natuurlijk telt het ook mee dat mijn magie enorm faalt.
'Je moet... stoppen met... piekeren... Ga hulp... halen,'mompelt Diamantar moeizaam. Bij elke beweging van zijn borst gaat er niet alleen een pijnlijke kramp door hém heen, maar ook door mij.
'Nee, ik laat je hier niet achter. Stel dat die... veraders terug komen...' Mompel ik.
'Je... moet. Zoek... Aryen... Hij is vast... in de buurt.' Ik voel hoe Diamantar's geest weer opgeeft en hij valt in slaap. Of je kan het ook flauwvallen noemen. Ik huiver. Het is vresselijk als je wederhelft flauwvalt en jij blijft wakker. Nu weet ik hoe Diamantar zich al die keren voelt. Vreselijk.
Maar dan besef ik wat Diamantar net zei. Aryen.
In plaats van al die keren ben ik niet boos, wordt ik niet rood, heb ik geen zin om met dingen te gooien. Ik voel een grote hoeveelheid hoop in mijn borst. Aryen!
Al die keren dat hij dingen deed die ik niet wou. Bijvoorbeeld me een kus geven. Ik vergeef het hem allemaal als hij mij nu zou kunnen helpen. Ik zou het hem allemaal vergeven.
Maar hoe vind ik hem dan? Hoe vind ik iemand zonder mijn draak?
Ik begin te rennen, met getrokken zwaard. Ik ren tussen het bos door en zoek naar een geschikte boom. Een hoge.
Ik vind er een en klim er in, heel hoog. Daar bekijk ik de hemel, ik zie niets. Nog niet.
'ARYEN! ARYEN!' Brul ik. Geen reactie.
'ARYEN!' Mijn stem echod door het dal. Nog steeds geen reactie.
Maar ik geef niet op.